30 Μαρτίου
Μέρα Πέμπτη
Η απόσταση από το άγνωστο έχει το δικό της σύστημα ανταμοιβής. Απ’ τη στιγμή, που οι ήρωές μας ευθύνονται για την καλή ή κακή μας διάθεση, δεν υπάρχει κανένας λόγος ν’ αναλάβουμε οποιαδήποτε ευθύνη.
Όλο αυτό το διάστημα σκέφτομαι ότι είμαι σαν αυτούς τους ανθρώπους που είναι τόσο απασχολημένοι με το να υπάρχουν, ώστε δεν προσέχουν τί κάνουν οι γείτονές τους. Όσο είχα βέβαια το σχολείο ανοιχτό απέναντι από το μπαλκόνι μου, με ενδιέφεραν τα παιδιά. Τα παρατηρούσα από το πρωί μέχρι την ώρα που σχόλαγαν. Κάποτε ήμουν κι εγώ σ’ εκείνο το πεδίο.
Φλεβάρης ήταν που πήγαμε στον τάφο του Wally Tax.
Εκεί είδα το όραμα :
{ Ubi Mons Magnus Ardens Missus Est In Mare}.
Η σκηνή μου θύμισε το ποίημα του Αναγνωστάκη ‘Επίλογος’
‘Σε κάποιον άλλον ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος
Γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα
και τα νερά τους δε μπορείς να ξεχωρίσεις
Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός
Να γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι’.
LUNA
Το βράδυ δε μπορούσα να κοιμηθώ. Μου ‘ρθε όμως μια όμορφη στιγμή στην ‘Στοά’, το 2006.
Ο Χρίστος Τσάγκας, ο Γιώργος Σκούρτης και εγώ.
Όλα ξεκίνησαν με την ατάκα του Γιώργου
‘Όλα Είναι Νύχτα’, για να πεταχτεί ο Χρίστος και να του πει ‘Ο συνωμότης είναι νύχτα’, για να συνεχιστεί ο διάλογος κάπως έτσι :
Γιώργος : Ο πόλεμος είναι νύχτα.
Χρίστος: Ο καλλιτέχνης που παιδεύεται είναι νύχτα.
Γιώργος: Και η ιστορία νύχτα είναι.
Χρίστος: Και εμείς μόνοι μας, νύχτα είναι.
Γιώργος: Και με τους άλλους νύχτα.
Χρίστος: Και τη νύχτα που ξυπνάμε.
Γιώργος: Ένα σωρό φορές, νύχτα είναι.
Χρίστος: Και οι κραυγές μας νύχτα.
Γιώργος: Και η ελπίδα, νυχτερινή κι αυτή.
Χρίστος: Και η αυτοκτονία νύχτα.
Γιώργος: Και ο σφαγέας.
Χρίστος: Και ο πρόσφυγας.
Γιώργος: Και η εξουσία νύχτα είναι.
Χρίστος: Και η επανάσταση μια ατέλειωτη νύχτα.
Τα άκουγα όλα αυτά και σώπαινα.
Σώπαινα μή διαμαρτυρόμενος, σκεπτόμενος τον στίχο του Blake
‘Μερικοί γεννιούνται σε γλυκιά απόλαυση
Μερικοί γεννιούνται στην ατέλειωτη νύχτα’.
Ξύπνησα λίγο πριν την αυγή. Ένας τρομερός εφιάλτης με έκανε να νιώσω ανήμπορος και μελαγχολικός.
Ξανάπεσα για να δω αυτή την φορά τον John Cale και τον Lou Reed, να μου τραγουδάνε το ‘The Gift’.
‘He had made her smile, and she needed him.
and he wasn’t there’.
Για τον Dostoyevsky, το καλό για να είναι καλό πρέπει να είναι ελεύθερο.
Ο φόβος της αγάπης είναι εν τέλει: ο φόβος της ελευθερίας.
Μάλλον γιατί είναι η κορύφωση της ελευθερίας μας, η αυτοπαράδοσή μας σε αγαπημένα χέρια.
Όλα – διάθεση, σκέψεις, λέξεις, τόνοι.
Όλα εξαρτώνται από ένα κερί.
Νομίζω ότι μέχρι να τελειώσει όλο αυτό θα έχω αλλάξει το όνομά μου σε Mattia Pascal, από το βιβλίο του Pirandello.
Όπως και να’ χει, θα προσπαθήσω να μη σβήσει το κερί. Ακόμα κι αν βγω αδύναμος και τσακισμένος. Όπως είπε και ο Αντρέας Καμπάς
‘Αδύναμοι και τσακισμένοι βγήκαμε στο δρόμο
Κι απ’ αρχή γυρεύαμε το λυτρωμό’.
Μέχρι τότε θα έχουμε το σεντούκι με τα τιμαλφή μας, όπως λέει και ο Ίκαρος.
Ποια είναι αυτά;
Νεανικά σκιρτήματα, προσδοκίες, μουσικές, ταινίες, σκυλιά, γατιά, μνήμες ανθρώπινες, τοπία, απλή καθημερινή γλώσσα, εικόνες παιδικές, έρωτες, το βιολί του Don Sugarcane Harris, στο ‘The Gumbo Variations’.
Όπως και να’ ναι, ο Θεός του Vonnegut, ας μας σπλαχνιστεί στην κατάπτωσή μας.
Υ.Γ. Μόλις ανακοινώθηκε ο θάνατος του Μανώλη Γλέζου
Υ.Γ. 2 Ο John Prine είναι στο νοσοκομείο, χτυπημένος από τον ιό.
Υ.Γ.3 Ο Χρίστος Τσάγκας, ήθελε τ’ όνομά του να γράφεται με ι-ώτα.
*Ο Αντρέας Μαντάς είναι Ηθοποιός και Καταστασιακός.
