Να πονάει το κορμί σου, να μην μπορείς να σταθείς στα πόδια σου και να νομίζεις πως θα σπάσει το κεφάλι σου. Ναι είναι πόνος!
Να πονάει η ψυχή σού; να μην μπορείς να βρεις γιατρειά; να μην μπορείς να χωρέσεις πουθενά; Αυτό, τι πόνος είναι; Να είσαι μόνος μέσα στο πλήθος, να είσαι μόνος ανάμεσα σε αυτούς που σε αγαπούν; να μην θες κανέναν; Να μην θες ούτε εσένα πολλές φορές… Αυτό Τι είναι;
Να θες να πεις και να μην βρίσκεις λέξεις και όταν τις βρεις να μην τις καταλαβαίνει κανείς; Να κοιτάς στον καθρέφτη και να μην σε αναγνωρίζεις; Αυτό τι είναι; Είναι πόνος τής ψυχής, Θλίψη είναι, βαθιά, μεγάλη…οργή είναι, θυμός μεγάλος και άρνηση. Όλα γύρω είναι μαύρα, μικρά και στενά. Θλίψη είναι. Ναι το ξέρω καλά, την έχω νιώσει, την έχω νιώσει στο πετσί μου τόσο έντονα, άκουσέ με. Ξέρεις τι έκανα; Την έσπρωξα να πάει παραπέρα και την έδιωξα αυτή την θλίψη και ξέρεις γιατί; Ξέρεις πως τα κατάφερα; Κοίταξα γύρω μου και αφού πάτησα στα πόδια μου που με δυσκολία με κρατούσαν περπάτησα μέχρι εκεί που βρίσκονται όσοι με αγαπούν και με νοιάζονται και με θέλουν στη ζωή τους. Δεν χρειάστηκε καν να τους μιλήσω, ήξεραν να διαβάζουν τα μάτια μου. Δεν φαντάζεσαι τι δύναμη πήρα, σταμάτησα να κλαίω και να βρίζω την μοίρα μου και να τα βάζω με τον Θεό. Είμαι εδώ, όρθια δυνατή και αποφασισμένη, θα παλέψω και θα ξεπεράσω τα προβλήματα μου γιατί μπορώ, γιατί θέλω και μου υποσχέθηκα πως θα τα καταφέρω! Ακούς; Μου το υποσχέθηκα και αν δεν μπορέσω να λύσω τα πιο σημαντικά για μένα, αυτά που ούτε ανθρώπινο χέρι μπορεί, θα πω δόξα το θεό είναι εδώ, ζωντανή , υγιής και θα απολαύσω τη ζωή, στα πιο μικρά στα πιο απλά, σε όλα τα καθημερινά, δεν θα κλαίω, δεν θα παραπονιέμαι και θα αφήσω αυτούς που με αγαπούν να με αγαπήσουν ακόμα περισσότερο. Γιατί τι είναι η Ζώη; Όμορφες στιγμές με ανθρώπους δικούς μας, που νοιάζονται αθόρυβα, λένε χωρίς να πουν και δίνουν χωρίς να δώσουν. Ένα χαμόγελο ,ένα χέρι που είναι εκεί να σε σηκώσει όταν πέσεις, μια βόλτα, μια κουβέντα, ένα ξαφνικό τηλεφώνημα, ένα παράπονο σε αυτόν που ξέρει να σε ακούσει. Στιγμές να μετράς και Όχι δάκρυα, Όχι πείσματα και θυμούς, Όχι νεύρα, όχι άρνηση. Μην χάνεσαι, να είσαι εκεί, μην λείπεις από την ζωή σού, να είσαι η πρωταγωνίστρια και όχι ο κομπάρσος. Αγάπησε εσένα και όσους σε αγαπούν και σε θέλουν στη ζωή τούς. Είναι πάντα εκεί… Κοίταξε τούς!
* * *
Η Αλιέ Πεμπέ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ρόδο. Είναι νοσηλεύτρια χειρουργείου στο Γενικό Νοσοκομείο Ρόδου και εργάζεται ως επαγγελματίας υγείας από τον Σεπτέμβριο του 2000. Στον ελεύθερο χρόνο της ασχολείται με την δημιουργία κοσμημάτων και την συγγραφή στίχων. Ξεκίνησε να ασχολείται με την συγγραφή πριν 4 χρόνια, γράφοντας σε ανθολογίες που εκδίδονται στην Ρόδο, μια συλλογή παραμυθιών και τέσσερις συλλογές διηγημάτων. Στις αρχές του 2018, δημοσίευσε από τις ίδιες εκδόσεις το παραμύθι << Οι12 μήνες με την Αγάπη >> ένα παραμύθι με τους δώδεκα μήνες του έτους και κάθε μήνα με μία διαφορετική ιστορία με πρωταγωνίστρια την μικρή Αγάπη, ένα παιδί με σύνδρομο DOWN, ένα παιδί διαφορετικό, αλλά ίσο, με εικονογράφηση των παιδιών του συλλόγου «ΠΝΟΗ». Πήρε το δεύτερο βραβείο στην Συλλογή διηγημάτων << Ιστορίες του τόπου μας>> μια συλλογή με φόντο το νησί των Ιωαννιτών Ιπποτών, των εκδοσεων I- write. To 2019 δημοσίευσε το πρώτο μικρό της μυθιστόρημα με τίτλο Δεύτερη ζωή στο πατρικό μου από τις εκδόσεις ΒΕΡΕΤΤΑ.
