Να αγαπάς και να νοιάζεσαι, να ξέρεις να μοιράζεσαι, να πονάς, να νιώθεις, να ακούς πριν μιλήσεις, να βλέπεις πριν δεις, να δίνεις πριν ζητήσεις, να δίνεις για να μπορείς να πάρεις, να βάζεις δύναμη κι ας μην χρειαστεί, να κλαις χωρίς να πονέσεις, να σκέφτεσαι, να γίνεσαι το τέρμα για να φτάσεις, να μην έχεις εγωισμό, να μην έχεις θυμό, να μένεις κάθε μέρα το ίδιο ερωτευμένος, να μην δειλιάζεις, να είσαι ήρωας, να είσαι ο δυνατός, αλλά να είσαι και ο αδύναμος, να μην σε λυπούνται , να σε θαυμάζουν, να πέφτεις πριν να πέσεις, να σηκώνεσαι για να γίνεις παράδειγμα.
Να είσαι ο άνθρωπος που θα χαίρονται να έχουν δίπλα τους, να χαμογελάς, να μην γκρινιάζεις συνέχεια, δεν έχεις μόνο εσύ προβλήματα… να ξέρεις πότε θα ντραπείς, πότε θα συμπονέσεις, να έχεις φιλότιμο, να υποχωρείς, δεν τα ξέρεις όλα…να σκέφτεσαι, να νιώθεις, να μην προσβάλεις, δεν είσαι τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από τους γύρω σου. Να μην είσαι ρατσιστής, τυχαία γεννήθηκες εσύ, δεν επέλεξες το που, πως και από ποιον θα γεννηθείς, τι χρώμα θα έχει το δέρμα σου, δεν επέλεξες την θρησκεία σου, ούτε την χώρα και την γλώσσα που θα μιλάς.
Να κλαις για τα λάθη σου για να μην τα επαναλάβεις, αν δεν μπορείς να κάνεις καλό, φύγε, γιατί μπορεί να κάνεις κακό χωρίς να το θέλεις. Τάισε ένα ζώο, δώσε σε έναν άνθρωπο που έχει ανάγκη, άσε ένα πιατάκι με νερό στην πόρτα σου, κάποιος διψασμένος θα περάσει, χαμογέλασε στον διπλανό σου, πες καλημέρα σε όποιον συναντάς, μην κρύβεσαι πίσω από τα μαύρα γυαλιά σου, άνοιξε την καρδιά σου, μην κρίνεις τους άλλους που δεν σου μιλούν, μην χτίζεις τοίχους γύρω σου.
Το πρωί που θα ξυπνήσεις, πες «δόξα τω Θεώ» ζω και σήμερα, είναι θείο δώρο, πόσο τυχερός είμαι που βλέπω τον ήλιο, τα πουλιά που ψάχνουν τροφή για να μωρά τους, που ακούς τα αυτοκίνητα να κορνάρουν, που νιώθεις την βροχή και άλλες φορές καίγεσαι από τον ήλιο. Θείο δώρο είναι και να νυχτώνει και εσύ να βλέπεις τα αστέρια, να τα μετράς και να κάνεις ευχή όταν κάποιο από αυτά πέφτει, ενώ κάποιοι δεν τα έχουν δει ποτέ, είναι θείο δώρο να μεγαλώνεις, να γερνάς, να αλλάζεις, να γεννάς, να μεγαλώνεις παιδιά, να γίνεσαι ο δάσκαλος της ζωής τους, να αφήνεις την συνέχεια σου σε αυτό τον κόσμο, να ξέρεις να ζεις και να ξέρεις τι θες να θυμούνται οι άλλοι από εσένα όταν δεν θα βρίσκεσαι πια εδώ, γιατί δεν ξέρεις πότε θα φύγεις.
*
Η Αλιέ Πεμπέ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ρόδο. Είναι νοσηλεύτρια χειρουργείου στο Γενικό Νοσοκομείο Ρόδου και εργάζεται ως επαγγελματίας υγείας από τον Σεπτέμβριο του 2000. Στον ελεύθερο χρόνο της ασχολείται με την δημιουργία κοσμημάτων και την συγγραφή στίχων. Ξεκίνησε να ασχολείται με την συγγραφή πριν 4 χρόνια, γράφοντας σε ανθολογίες που εκδίδονται στην Ρόδο, μια συλλογή παραμυθιών και τέσσερις συλλογές διηγημάτων. Στις αρχές του 2018, δημοσίευσε από τις ίδιες εκδόσεις το παραμύθι << Οι12 μήνες με την Αγάπη >> ένα παραμύθι με τους δώδεκα μήνες του έτους και κάθε μήνα με μία διαφορετική ιστορία με πρωταγωνίστρια την μικρή Αγάπη, ένα παιδί με σύνδρομο DOWN, ένα παιδί διαφορετικό, αλλά ίσο, με εικονογράφηση των παιδιών του συλλόγου «ΠΝΟΗ». Πήρε το δεύτερο βραβείο στην Συλλογή διηγημάτων << Ιστορίες του τόπου μας>> μια συλλογή με φόντο το νησί των Ιωαννιτών Ιπποτών, των εκδοσεων I- write. To 2019 δημοσίευσε το πρώτο μικρό της μυθιστόρημα με τίτλο Δεύτερη ζωή στο πατρικό μου από τις εκδόσεις ΒΕΡΕΤΤΑ.
