Δόγμα Μονρόε
μέτρα καιά της ασύδοτης ομορφιάς
Ω Μέριλυν, Μέριλυν, Μέριλυν, τι τραγούδι να σου πω δεν γνωρίζω. Οι άνθρωποι, Μέριλυν έχουν το συνήθειο, – το ‘μαθες άλλωστε, έτσι δεν είναι;-, να φτιάχνουν ποιήματα με πράγματα και πρόσωπα που κάποτε παράφορα τους ξεγέλασαν. Τότε σκαρώνουν τους πιο όμορφους στίχους, γεννούν μελωδίες για να πουν το πώς και το γιατί της πίκρας τους.
Δεν έχω λόγια Μέριλυν για να σου πω πόσο λυπάμαι για την ομορφιά και την ψυχή σου. Οι φίλοι μου μιλούν για σένα με θαυμασμό. Ακόμα όταν κρατιούνται απ’ αυτήν την τρομερή εξασθένηση διαθέτουν την ακεραιότητα να μιλούν με θαυμασμό για τ’ αστραφτερό σου χαμόγελο.
Συγνώμη για τ’ αμερικάνικα μιλιγκράμ εκείνο το βράδυ που κύλησαν στ’ όμορφο αίμα σου. Ένα κορίτσι με τ’ όνομα Βιρτζίνια απ’ την λύπη για τον χαμό σου έβαλε τέρμα στην ζωή του. Τ’ άστρο σου στην λεωφόρο ράγισε από τ΄αμερικάνικα μιλιγκράμ που μοιάζουν μερικές φορές το ίδιο αποτρόπαια με τις βόμβες τύπου ναπάλμ και τις υπέροχες, κουβανέζικες μυσταγωγίες Μέριλυν. Υπήρξες για πάντα το γυμνό και όμορφο, παζολινικό πλάσμα, μια καθόλου αμερικάνικη ξανθιά οπτασία μου Μέριλυν, της εκατοστής δεύτερης λεωφόρου, τ’ αμερικάνικα μιλιγκράμ πάγωσαν μεμιάς το κορμί σου, έκτοτε όλα είναι σπασμένα. Αυτός ο κόσμος μωρό μου δεν τα πάει καλά με την ομορφιά.
Τρεις και τέταρτο ανακοινώθηκε από το πολιτειακό κανάλι. Η Μέριλυν που όλοι αγαπήσαμε, οξυζενέ σιδηρόδρομοι περνούσαν κάποτε μέσα από τα πόδια της, θυμάστε;
Τώρα γελαστή στις φωτογραφίες προβάρει το ουρλιαχτό της, μωρό μου πάνω από ρήγματα και γέφυρες. Τα πουλιά της κόκκινης χαράδρας, μια επικίνδυνη νύχτα κάτω απ’ τον γκρεμό της σκάλας σου Μέριλυν.
Αφήνω μερικές προσευχές. Τ’ αποψινά ολόλευκα άρμενα Μέριλυν, που θ’ απαντήσεις μες στους μεγάλους ύπνους σου.
Έκτοτε, όλα τα μπουλούκια διαθέτουν το νούμερο Μονρόε, με ένα καλοσχηματισμένο κορίτσι που την φυσάνε μεγάλοι ανεμιστήρες και εκείνη χορεύει και το κοινό παραληρεί και κλαίει για πρόσωπα και πράγματα που δεν υπήρξαν ποτέ. Ποζάρει με ηδυπάθεια, διαθέτει έξοχη χάρη, ελπίζει πως δεν θα βρεθεί στο κρεβάτι κανενός από τα μεσοδυτικά που ξεκινά την μέρα του, ναυάγιο βυθισμένο σε τρία δάχτυλα ουίσκι. Κάποιος σφυρίζει, ένας άλλος προβαίνει σε ακατανόμαστες χειρονομίες, η Αμερική σε μια σημαία, εκεί στην άκρη. Κανείς και ποτέ δεν βρήκε την λέξη που σήμαινες για την ζωή μας.
Μέριλυν, ασύδοτη εσύ, ομορφιά μου
Απόστολος Θηβαίος
