[Καθρεφτίζοντας την άσεμνη επιδερμίδα σου]
Χιαστί εδώθεις
Γραμμικοί συνειρμοί
Νήστεψες.
Παρέτεινες τις μαύρες σου αμφορίες
Ελαχτάρισες τον διάκοσμό σου,
ψεύτρα.
Πέτρωσες τις βελανιδιές
Το άσωτο εχύθηκε
Εβύζαξες τις αναπαλαιώσεις
εγύρθεις στα αχαμνά μου.
Διέσυρες τα μαύρα σου ρουμπίνια.
Καθρέφτης της άσεμνης εντροπίας σου,
καθρέφτισες το δισκοπότηρο
των λάκκων που εξέδωσες
Καθρέφτης της αναγγελίας σου
η μαύρη Πουλχερία.
Άσεμνη ετέλεσες, μυστήριο,
στο κυανόφορό σου σώμα.
Εβαπτίστεις Πουλχερία
Χέρι αγνό στην εκταφή σου.
[Σελ.26]
[Εραστής]
Στον Μιγέλ Λαμπορδέτα
Ω! Μιγέλ
Απατηλέ ονειρευτή, ανυπότακτε
εραστή του γραμμο-φώνου
Ευνουχισμένε θηραματιστή των
άσκοπων κατηγοριών μας.
[εγώ Μιγέλ τον πόθο σου δανείζομαι]
Πικρός, στομφώδης και
πυρσόλεκτος.
Άτεχνος πολεμιστής, οραματιστής
της ατέρμονης σιωπής μας
των απατηλών συναγωγών
μας
ελεύθερος του ψεύδους μας.
Αβέβαιος ερωτύλος,
των σάπιων μήλων του παραδείσου μας.
Ω! Μιγέλ, άσε με να σε (δανειστώ)
Στοιβάζομαι
ανάμεσα στους λεπρούς
στις λοξο-θύρες των
επιλογών μας.
Ω Μιγέλ!
Άσε με, άσε με,
άσε με
στην τυφλἠ υπακοή σου,
λεπρός την πλάκα μου ακουμπάς,
εγώ, τα βάσανά μας.
Ω Μιγέλ! Εσύ λεπρός πώς θα ‘ναι εκεί κάτω;
μην απαντήσεις.
(δεν σε αγγίζω)
Σώθηκαν οι τυφλές αναστολές μας;
[Μιγέλ], θα έρθεις να μας πάρεις;
[Σελ. 33,34]
-37-
σπιράλ του χρόνου
σπιράλ θανάτου
σπιράλ της μεσοτοιχίας μας
εσείς ποιας τραγικότητας θα ντυθείτε;
[Σελ.55]
—
Πώς νά ‘ναι,
πώς νά ‘ναι,
πώς νά ‘ναι, άραγε ο θάνατος;
Λυγερός και μαλακός;
Θρηνήρης και υγρός;
Αδαής και σφριγηλός;
(μήπως λαδερός;)
Πώς νά ‘ναι, ο θάνατος;
Πώς νά ‘ναι, όταν βγω
έξω από εδώ.
Σκεπτικός; Συνεσταλμένος;
Μήπως είναι άφραγκος,
και μετά;
Κι αν είναι άφραγκος θά ‘ναι
αιμοσταγής;
(σε σας μιλώ)
Πώς θα με βγάλετε από εδώ;
Μήπως να κάτσω,
όχι τόσο κοντά σας,
εδώ˙
θα φοβηθώ;
Μήπως είμαι τυχερός;
(σε σας μιλώ)
γιατί φεύγετε από εδώ;
Νηστικός θα μείνω;
Και μετά
ποιόν θα αναπολώ;
[Σελ.56]
Ερμοφίλη Τσότσου - Ώρες ανησυχίας – Σμίλη, 2018
