Μυστήρια σκόνη με τίναξε ως απάνω, Τσιρού. Δεν ξέρω πώς ευχήθηκα να ήμουν κάτι τόσο λαμπερό, τόσο αστραπιαία γρήγορο, ώστε να μην αντιληφθώ ούτε εγώ ο ίδιος τη μεταμόρφωσή μου. Τι είμαι; Είμαι χάλυβας; Αλουμίνιο, σίδερο φτηνό; Μια εξάτμιση μόνο σαν την απόληξη σόμπας; Να σκεφτείς ότι δεν έχω καμιά σχέση με το διάστημα. Μέχρι πρόσφατα άκουγα Σελήνη και ανατρίχιαζα. Σφύριζα ρομαντικά τραγουδάκια σα βλάκας. Ώσπου κάποτε βρέθηκα εκατοντάδες, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά απ’ τη Γη.
Στο νήπιο η μάνα μου με προετοίμαζε, σχεδόν από μωρό, να γίνω δικηγόρος, να ντυθώ στα μαύρα. Μου μιλούσε για το δίκαιο και το άδικο μέσα από εγκυκλοπαίδειες και πάπυρους. Μου μιλούσε για λευκούς καταπιεστές, για μαύρους γάτους, λυσσασμένους από θλίψη. Έπειτα, στο στέγνωμα, μου κουκούλωνε τα μαλλιά και τα μυαλά συγχρόνως. Την ώρα που εγώ, το μάτι μου, όχι εγώ, δραπέτευε απ’ τις ζάρες της πετσέτας ζωγραφίζοντας μέσα απ’ τα κενά του υφάσματος ουράνια σώματα στα πλακάκια. Όλα εκείνα χωρίς να τα καταλαβαίνω.
Αλλά από το συγκεκριμένο σημείο, Τσιρού, ως αυτό το παρόν στο οποίο τώρα βρίσκομαι, πάει πολύ. Το ξέρω πως το ευχήθηκα, να είχα ένα κόκκινο Tesla Roadster, να είμαι ο Έλον Μασκ. Με πακτωλούς χρημάτων να επουλώνω πληγές σε πατώματα, σε ψυχές. Να ράβω στόματα με χρυσές κλωστές. Αλλά ποτέ μα ποτέ δεν ευχήθηκα να είμαι το ίδιο το Tesla σε αποστολή τροχιάς γύρω από τον Άρη. Πόσο μάλλον να είμαι μια γαμημένη, διαστημική κούκλα πίσω από το τιμόνι.
Τα παράξενα έγιναν, δεν ξέρω πώς. Για την ακρίβεια απλώς ψέλλισα «να είχα την τύχη ενός ευδαίμονος τρελού», όμως ποτέ δε σκέφτηκα ότι πρώτα θα μ’ έκαναν ανθρώπινο ομοίωμα και έπειτα θα μ’ έδεναν μέσα στο κόκκινο σπορ αυτοκίνητο, θα μ έκλειναν μέσα στο «Βαρύ Γεράκι» και «άντε γεια!». Αφού είμαι το Falcon Heavy, γαμώτη μου! Πώς γίνεται να με κλείσεις μέσα σε κάτι που είμαι; Ευτυχώς, απ’ το ραδιόφωνο ακούγεται ο Bowie. Αλλά τι να το κάνεις; Ήθελα να πίνω μπύρες μαζί του ,διάολε. Όχι να τον ακούω ξανά και ξανά. Γαμημένε Major Tom! Βλέπεις; Μπορώ να βρίσω. Δεν μου πάει, αλλά μπορώ να κατεβάσω όλα τα καντήλια του ξεφτιλισμένου σύμπαντος. Στα τσακίδια και το ηλεκτροκίνητο αμάξι! Και αυτό που μόλις έκανα, να προσβάλλω κάποιον απλά και μόνο επειδή… Αποδεικνύει πως είμαι πολλά περισσότερα από μια κούκλα-αστροναύτης σε αποστολή. Εφόσον αναπνέω, εφόσον μπορώ και στα λέω, πάει να πει, πως κάποια μέρα θα γυρίσω. Ανεξάρτητα από το πόσο μακριά μ’ έχετε στείλει. Φίλε μου Τσιρού, το ήξερες; Ξετυλίγεται σαν κορδέλα η υπομονή. Αφήνει αστρόσκονη άμα είσαι από άλλο πλανήτη.
[Πρώτη δημοσίευση ©Μονόκλ]
Ο Νικόλας Περδικάρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979. Σπούδασε στο τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές, στο ίδιο τμήμα, στον τομέα της Πολιτικής Επικοινωνίας και των Νέων Τεχνολογιών. Μέρος της μελέτης του σχετιζόταν με την έρευνα γύρω από τη χρήση των διαδραστικών-ψηφιακών αφηγήσεων στην εκπαίδευση. Εργάζεται ως δημοσιογράφος στην ΕΡΤ. Πρωτοεμφανίστηκε στην πεζογραφία με το βιβλίο «Ο σκύλος με το λουλούδι στο στόμα» το 2014.
