Νίκος Κουβίδης

Σε τοίχο που τρέχα παιδί και έκρυβα την ματιά μου τώρα μετρούν τα βήματα να στήσουν τα όνειρά μου Μάνα μη πεις στο Γιώργη μας μήτε και στο Λενιώ μας πες στους πως έγινα Πουλί σε κήπο μαγεμένο γαρύφαλλο στο χέρι σου που το ‘χεις φυλαμένο σαν θα ανοίξει ο ουρανός και βγει ο μαύρος […]

Εδώ στο πιο ψηλό του έρωτα σκαλί με ανοιχτά φτερά θα κοιτώ θα περιμένω τα άσπρα πανιά του γυρισμού που μου ‘ταξες Μητέρα της ελπίδας εσύ που κρατάς του χρόνου τα χέρια εσύ που ακούς του Άδη τα λόγια μια καρδιά από το άγγιγμά σου στους αιώνες κόρη σε δάκρυ γλυκό εσύ που γέννησες το […]

Ο πρώτος γλάρος κυμα του πελάγου και τ’άσπρο Περιστέρι σ’αυτό που αφήνω την ψυχή και στο στόμα του δίνω τα λόγια μου σε μυρωμένο σοκακι δένω την ματιά μου σε σταυρωμένη πόρτα ανοίγω το σώμα μου Πάλι σε άσπρο φόρεμα αφησα τα φιλιά μου ξανά λυτα στους ώμους σου εριξα τα μαλλιά μου     […]

Μάνα μου τα στολίδια σου Πώς ταχεις φυλαμένα Πώς γέννησες το στεναγμό Σε ρούχα τρυπημενα Σέρνω ψυχή Σέρνω ψωμί Σέρνω και τη ματιά σας Πώς κάνω φίλο τ’άψυχα Πως σκύβω στη μιλιά σας Ζητιανος μες στο βλέμμα σας Και πως να μου γελάτε Και πως να μ’αγκαλιασετε Ρόδα Χρύσα φοράτε Μανούλα μου στα λόγια σου […]

Χαρταετός χωρίς κλωστή  Σαν σύννεφο αφημενο  Ήλιος που έδυσε πρωί  Φεγγαρι ματωμενο  Μελι στα χείλη μου πικρό  και αγκάθια στο στεφανι  Μες στη ψυχή μου ο καημός  Καινουργιο σπίτι κάνει  Πώς μαρτυρας τα χρόνια σου  Πώς λυνεις τα μαλλιά σου  Σε αηδόνι αλάλητο  Πώς δίνεις την μιλιά σου  Λόγια Καημού σε μια πνοή  Τα κλεινω […]

Κοίταξα μάτια σκοτεινά Χείλη μαρμαρωμένα Μια Παναγιά να τα κρατά Με ρούχα ματωμένα Κι είδα αμπέλια άγρια Λουλούδια ανοιγμένα Κι αγγέλους να στολίζονται Σε ρούχα μεταξένια Κοίταξα χάρτινα κορμιά Σε σύρματα πιασμένα Καημού σταγόνες τα ‘λουζαν Και σταυρωμένο αίμα Και είδα δρόμους ανοιχτούς Δέντρα γερτά στο χώμα Άσπρα πουλιά να τα κρατούν Χρυσό κλαδί στο […]

Με ένα χάδι αν μπορώ Θάλασσα ματωμένη Αν σε φιλήσω θα γευτώ Όλα σου τα ταξίδια αν σ’ ακουμπήσω με κλειστά τα μάτια θα ξεχάσω τον χρόνο που περίμενα μέχρι να σ’ αγκαλιάσω Στα κύματα τα λόγια σου μίλησαν στ’ όνομά μου Γλάροι που πέταξαν ψηλά Πήραν τα όνειρά μου Πώς να πιαστώ στα χείλη […]

Κόρη του ήλιου κίνησε Φεγγάρι να λιγώσει Σε σύννεφο να κρατηθεί Θάλασσα ν’ ανταμώσει Γοργόνες που ζηλέψανε Τα χρυσαφί μαλλιά της Γλάροι που ακουμπήσανε Σε βλέφαρα γαλάζια Κρίνος που δεν μαραίνεται Πουλί που σαν πατήσει Μαλαματένια ζωγραφιά Το χώμα θα φιλήσει Καθρέπτης που δεν άντεξε Το μπλε στα δυο της μάτια   Ο Νίκος Κουβίδης […]

Κλωνάρι χώμα και νερό Ήλιος μαρμαρωμένος Σώμα που αγγίζει τη ζωή Τσάκισε το κορμί μου Σταμάτησε τον άνεμο Που έμπαινε στην ψυχή μου Χέρι σε χέρι πέρασα Μάτια να αντικρίσω Κι απ’ το δικό μου το χαμό Έρωτα να αναστήσω Μα τη δική μου την ζωή Ποιο σώμα ν’ αγαπήσει Ποιο φως που γέννησε ζωή […]

Πληγές που τρέχουνε στιγμές Μέσα στα δάχτυλα μου Ανοίγουνε στη σκέψη μου Κλείνουν στο άγγιγμα μου Πάνω σε ξύλινο οντά Ο έρωτας κρατάει Λύχνο σβηστό και με κοιτά Δίχως να μου μιλάει Μαντήλι Μαύρο με φιλά ρόδα στο μάγουλό μου Λυτά και κάτασπρα μαλλιά Πάνω στο πρόσωπό μου Καμπαναριό με δύο ψυχές Σε χρυσαφένιο ήλιο […]