Αντώνης Τσόκος
Μη αναστρέψιμη αντιστροφή | Του Αντώνη Τσόκου
Αγαπητέ Λούις, σου γράφω αυτό το γράμμα που άλλο σκοπό δεν έχει παρά την εξιστόρηση μιας παράξενης ιστορίας. Όπως γνωρίζεις, τα τελευταία καλοκαίρια παραθερίζω στην εξοχική κατοικία που κληρονόμησα από τον θείο Νικηφόρο. Τον αδερφό του πατέρα μου. Ο θείος, όσο κι αν προσπάθησε, δικά του παιδιά δεν απόκτησε. Ομολογώ πως στάθηκα αρκετά τυχερός αφού […]
Αντώνης Τσόκος | Εσύ
Οι άνθρωποι, που γνώριζα ως εκείνη την ημέρα, φορούσαν το σώμα μέσα από τα ρούχα. Περίεργο, εγωιστικό ͘ αλλά έτσι συνέβαινε. Ό ένας έμοιαζε με τον άλλον. Ο άλλος ήμουν εγώ. Όταν λέω εγώ, εννοώ εσένα. Εσύ είσαι το εγώ που πάντα αποφεύγω. Εσύ, που όταν πέφτεις νύχτα καταμεσής της Σταδίου, γίνεσαι άγαλμα. Τα γόνατά […]
Αντώνης Τσόκος | Ακαδημία – Δονούσα
Ώρα 14:23. Εν αναμονή κυκλικού δρομολογίου. Στο φουαγέ των μπλε λεωφορείων, τριάντα τέσσερις φιλόδοξοι επιβάτες ερίζουν για την κάλυψη εικοσιοκτώ θέσεων καθημένων. Ανάμεσά τους υπερήλικοι φοιτητές, αμούστακα γερόντια και άνεργοι όλων των ειδικοτήτων. Κάτω από τη διαφημιστική σκιά του μεταλλικού σκέπαστρου, ένα τσούρμο κουλούρια δελεάζουν τα ρουθούνια των παρευρισκομένων, αναζητώντας τον μεγιστάνα επιβάτη με το […]
Αντώνης Τσόκος | Επικήδειος
Τελευταία φορά που τον είδα έπινε νερό από την Κιβωτό. Έτσι, ονόμαζε το ξύλινο φλασκί που είχε περασμένο με κορδόνι στο λαιμό. Από μικρός έδινε περίεργες ονομασίες στα αντικείμενα και στους ανθρώπους. Το πραγματικό του όνομα δεν το έμαθα ποτέ. Ως Νιφετός μου είχε συστηθεί. Ήταν δεκατριών κι ήμουν εννέα. Καλοκαίρι του ογδόντα πέντε. Συρρικνωνόταν […]