Λαίκή ερωμένη
προσφέρουσα άνθη
φράση γραμμένη στο περιθώριο μιας ζωγραφιάς
του Νίκου Χουλιαρά
Τις περισσότερες φορές οι ιστορίες μας βρίσκουν. Θα μπορούσε κανείς να τις λογαριάσει για μικρά, πολύ μικρά μυθιστορήματα. Ωστόσο δεν σημαίνουν τίποτε, μονάχα φωνές κουβαλάνε, από φίλους και εντυπώσεις και λεπτομέρειες χαμένες μέσα από τα μάτια μας. Τις αποκαλύπτει ένας υπόγειος μηχανισμός, αρνητικά από τα φιλμ της πόλης, ξεπλυμένα με το χρώμα του οινοπνεύματος που πέφτει στο στενό μου νύχτες ολόκληρες. Τότε, μεταχρονολογημένες οι ιστορίες επιστρέφουν και η ποίηση, αν είσαι τυχερός πλησιάζει. Ή έτσι νομίζεις καθώς σε όλες πρωταγωνιστείς εσύ με λινό σερζ κοστούμι. Και ο κόσμος, ένα πρόπλασμα, τίποτε περισσότερο που ανακατώνεται με την πιο βρώμικη πρόζα. Τις περισσότερες φορές οι ιστορίες μας βρίσκουν αδύναμους και μας καταβάλλουν με το βάρος του κόσμου.
Είναι γραμμένες σε χαρτιά κιτρινισμένα, σε χαρτιά σκουπίδια που σαρώνει τις νύχτες ένας άνεμος.
Άρθουρ
Κάπου ανάμεσα στο φεγγάρι και την πόλη, θα βρεθούμε με σιγουριά. Το λένε και τα τραγούδια που ποτέ δεν ψεύδονται. Και το λένε ακόμη ένα σωρό σημάδια, συμπτώσεις. Ένας επιδέξιος επιγραμματοποιός θα μπορούσε με μια φράση να τα βάλει όλα στη θέση τους, να κάνει το βήμα εκεί που εγώ αδυνατώ.
Μα μπορείς να προχωρήσεις, θα σε βρω.
Θα σε λένε Άλις ή Γκλόρια ή Κέιτ, χειμωνιάτικη εποχή μου ή ότι άλλο βάζει ο νους σου. Θα διασχίζεις, λέει την διασταύρωση, αδιάφορη, ένα κορίτσι που μας διαφεύγει.
Σου λέω πως μπορεί να συμβεί. Η καταιγίδα μπορεί να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή. Τότε όλα γκρεμίζονται, οι σκηνογραφίες καταρρέουν.. Και όλα τυλιγμένα στην ομίχλη ενός θεωρήματος
Είναι καθήκον μας να φθάσουμε ως την μεγάλη αφαίρεση, λένε.
Αυτή η καταιγίδα είναι έρωτας. Το θέμα της ζωής σου.
Η ποδοσφαιρική φάση
Στο όνειρό μου μεταμορφώνομαι στο αστέρι του ποδοσφαίρου. Το πλήθος παραληρεί, πανηγυρίζουν και ορκίζονται αιώνιο θαυμασμό στο ίνδαλμα τους. Με μια κάθετη μπαλιά στον κενό μου χώρο που είναι άφθονος, που είναι το δικό μου κενό, τρέχω με όλη τη δύναμή μου για να συναντήσω εκείνη την κρίσιμη στιγμή. Όταν όλες οι πιθανότητες θα είναι επιτέλους με το μέρος μου, όταν το πλήθος θα πάψει να ανασαίνει περιμένοντας από εμένα το καλύτερο.
Στο όνειρό μου είμαι το αστέρι της ομάδας. Έξω από το γήπεδο, μια λαϊκή ερωμένη προσφέρουσα άνθη, αναπαλαιώνει ξεχασμένες ζωγραφιές. Και εγώ προχωρώ προς τη δόξα, μέχρι να ξοφλήσει το όνειρό μου πάνω στον σαματά που κάνει το αντικλεπτικό κάτω στον δρόμο, εκεί που γράφεται η ιστορία.
Το άθλημα της επιβίωσης, ένας αιώνιος τελικός σκέφτομαι αναστατωμένος στη θέση που με άφησε ο μικρός μου θεός. Σε λίγο επιβιβάζομαι στο όνειρο και συνεχίζω μες στα πυροτεχνήματα να πραγματοποιώ τον γύρο του θριάμβου.
Δεν είμαι καθόλου αστέρι και καθόλου κατάλληλος για ποδοσφαιριστής. Πάει καιρός από τότε και μαζί με το σοβαρό πλήθος ισορροπώ. Ο κενός μου χώρος λιγόστεψε, τα μαρκαρίσματα βγήκαν. Εδώ το γκολ είναι μια θέση στο λεωφορείο που βάζει τα δυνατά του για να ανέβει τη λεωφόρο.
Συγγραφική ανεμελιά
Πάει καιρός από τότε. Η ιστορία έχει παλιώσει. Ίσως να είναι η αιτία για αυτή τη βαριά μυρωδιά που πλανάται στο σαλονάκι του. Την σκεπάζουν ένα σωρό άχρηστα πράγματα, περιτυλίγματα από καραμέλες, σημειώσεις, ξεδοντιασμένα στυλό, μερικά ποτήρια.
Ένα καλοκαίρι κράτησε. Έπειτα, όταν ήρθε η ώρα για τις διορθώσεις μαζεύτηκε σε μια γωνιά. Ζήτησε να μην εμπλακεί. Ο εκδότης θύμωσε, αντάλλαξαν μερικές άσχημες κουβέντες. Ύστερα κανείς δεν τήρησε τη συμφωνία και χωρίσανε σαν φίλοι.
Θα έπρεπε να είχε επιμείνει. Μα δεν άντεχε να ξαναζήσει εκείνη την ιστορία. Και άλλωστε πάντα του διέφευγε το λάθος, σαν τάχα να έπασχε από μια ιδιαίτερη αρρώστια, ας πούμε από μια συγγραφική ανεμελιά. Τα χρόνια πέρασαν, έλαβε μια επιστολή που ζητούσε το διορθωμένο γραπτό για να εκτελεστεί η συμφωνία, σαν να αναθάρρησε, έπειτα πνίγηκε στο μπέρμπον και είπε, τέλος, ως εδώ. Το άφησε ακριβώς εκεί, πάνε όλα αυτά τα χρόνια. Και το πάθος του αδυνάτισε, το ενδιαφέρον του έσβησε. Και η ιστορία του πάλιωσε, τη λογάριαζε κάπως αστεία έτσι όπως τη θυμόταν σκόρπια, αποσπασματικά, κάτι άσχετες ώρες, χωμένος στην κίνηση ή περιμένοντας το νεύμα του σηματοδότη, κολλημένος στη νησίδα. Ας είναι ,πολλοί δεν έχουν μήτε αυτό.
Εκείνη τη μέρα είχε πιει κάμποσο. Είχε παρακολουθήσει μια b- movie σε ένα παρακμιακό σινεμά. Θα πρέπει να αποκοιμήθηκε, επειδή η ιστορία του φάνηκε γρήγορη και προέκυπτε θέμα ακόμη και για την τσιμπημένη τιμή του εισιτηρίου. Αργότερα κατάλαβε πως μερικές σκηνές από το ταμπλό των προσεχών του ήταν ολότελα άγνωστες και αισθάνθηκε μια κάποια ντροπή. Μα έπειτα σκέφτηκε το εισιτήριο και πήρε να περπατά ευχαριστημένος με την περιφρόνησή του προς την έβδομη τέχνη. Περιηγήθηκε για λίγο στην πόλη, τα βρήκα όλα λανθασμένα, σκέφτηκε πως κανείς δεν προσέχει όλες αυτές τις ατέλειες. Γύρισε γρήγορα στο σαλονάκι του, διόρθωσε μεμιάς το γραπτό. Το έβαλε στον φάκελο και το’στειλε για να εκτελεστεί η συμφωνία. Μαζί έστειλε και ένα σημείωμα. “Αγαπητέ κύριε εκδότη, πάσχω από μια οξεία συγγραφική ανεμελιά και διαπράττω σφάλματα, διόλου αθώα, εξόχως ενοχλητικά, ανακρίβειες φριχτές, πιστέψτε με. Συγχωρέστε μου αυτήν την αδεξιότητα, σκεφτείτε χαρακτήρες που έφεραν παρόμοιες δυσλειτουργίες ή φυσικές ροπές λανθάνουσες και εξαιρετικά υποτροπιάζουσες και δείξτε μεγαλοψυχία. Ωστόσο, η δουλειά ολοκληρώθηκε και μπορείτε τώρα να εκτελέσετε την συμφωνία μας. Στο χέρι σας είναι”.
Στο τέλος του μήνα επέστρεψε ο φάκελος. Ένα συμβόλαιο και μια απάντηση σε εκείνο το σημείωμα ήταν όλο και όλο ότι μεσολάβησε. “Διορθώσεις ολοκληρώθηκαν. Προχωρούμε στην έκδοση. Όσο για την πάθησή σας, ανατρέξατε στον Καραγάτση. Μα μην το δείτε όλο αυτό ως ανακούφιση. Το πάθος το ατημέλητο ιδανικό δεν είναι. Κατά παράφραση”.
Είχε πια μια αρρώστια να θεραπεύσει, ένα βιβλίο να μεγαλώσει. Είχε την ευθύνη του.
Απόστολος Θηβαίος
