Σταυροδρόμια
Αγέρωχη
Στη μέση ενός δρόμου
που κανείς δεν περπατούσε πια
Ποιό ιερό μυστικό φυλούσες για αιώνες;
Ποιόν ξεχασμένο νεκρό;
Όσοι τον έκλαψαν
απο καιρό πεθαμένοι,
μα εσύ εκεί
Παραμόνευες
στα δυό σου πόδια
σκαρφιζόσουν γρίφους
μειδιούσες με τ’ αστεία σου
έλυνες σταυρόλεξα
Τώρα
γερμένη στον ώμο μου
τα μαλλιά ξέπλεκα στο μαξιλάρι
τα νύχια σου και τα φτερά
προσεκτικά διπλωμένα στη ντουλάπα μου
Ρώτησα
Τί; Και Πώς;
-με αφελή περιέργεια είν’ η αλήθεια-
Σ’ ακούω να μιλάς
για τις καινούριες γλάστρες
που θα βάλεις στο μπαλκόνι
Σκόρπιες λέξεις
παιχνιδίζουν
μες στην πυκνή φυλλωσιά,
δροσίζονται στο γέλιο σου
που μου δονεί το στήθος
Χαμογελάω
Η νύχτα
Απόψε η νύχτα είναι μεγάλη
έλα μαζί μου
θα σου δείξω το φεγγάρι
πώς δρέπει τις κορφές των ονείρων
-μην ανησυχείς
όσο για να φουντώσουν περισσότερο-
τ’ αστέρια που κρεμάσαμε κάποτε
όπως τ’αφήσαμε
κι εκείνα που σβήσαν στη θάλασσα
είν’ ακόμα δικά μας
έλα να βρέξουμε τα πόδια μας
σκοτεινά τα νερά
μα μη φοβάσαι
τα τέρατα ειν’ απόψε με το μέρος μας
θα δεις
θα γεννήσουν τ’ αυγά τους στο προσκεφάλι μας
μα το αύριο αργεί
η άμμος που χύθηκε
είν’ ακόμα στεγνή
τ’ αστέρια
το σκοτάδι
η θάλασσα
όλ’ απόψε δικά μας
έλα μαζί μου
έχουμε χρόνο πολύ
η νύχτα ειν’ επιτέλους με το μέρος μας
Η Ελένη Αθανασοπούλου γεννήθηκε το 1987 στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται, στον τομέα της πληροφορικής. Παράλληλα γράφει ποίηση και ασχολείται με τη ζωγραφική και την εικονογράφηση. Δουλειά της έχει δημοσιευτεί στο ηλεκτρονικό περιοδικό «Θράκα»
