Στο πίσω μέρος του διαμερίσματος, εκεί που βρίσκεται η κουζίνα, ακούγονται κάπου – κάπου κελαηδίσματα. Υπάρχουν ακόμη αυτά τα όντα, τα πτηνά. Κάποιες φορές σηκώνουμε τα μάτια μας ψηλά και θαυμάζουμε την πτήση τους έχοντας το εισιτήριο της αναχώρησης στα χέρια μας ακυρωμένο. Έπειτα ανοιγοκλείνουμε τα βλέφαρα μας καχύποπτοι σα να ‘δαμε «μυγάκια» και στους γιατρούς μας τρέχουμε έντρομοι. Ορισμένοι, πιο αρτηριοσκληρωτικοί απ’ τους υπόλοιπους, είναι βέβαιοι πως πρόκειται για μια ίσως γενετική ανωμαλία του οφθαλμού που προκαλεί ετούτη την παραίσθηση. Άλλοι πάλι γυρνούν στο σπίτι τους με τα συνταγογραφούμενα φάρμακα μεσ’ το κακόγουστο σακουλάκι του φαρμακείου μα δεν ακολουθούν ποτέ την αγωγή. Παρά μονάχα ελπίζουν κάποτε, ένα ηλιοκαμμένο μεσημέρι, κάποιο από δαύτα ν’ αράξει στα κάγκελα του μπαλκονιού τους και να κρώξει συνθηματικά στ’ άλλα πτηνά, ανεξαρτήτου είδους, πως ο καιρός σημαίνει μετανάστευση. Έτσι θα αναζητήσουν πολιτείες άλλες περισσότερο ζωογόνες, ενώ εμείς τόσο κτητικοί καθώς γινόμαστε θα σφύζουμε από χαρά όπως κοιτάζουμε τον ουρανό μας άδειο.
***
Ο Λάζαρος Ζάγκας γεννήθηκε το 1997 στην Αθήνα.Σπουδάζει Ψυχολογία και αποπειράται την γραφή.
