Απυροβόλητος έφυγα Δευτέρα και οχτώ. Ετών στα δεκατρία. Τρίτος – πρώτος γιος μιας, σημασία δεν έκανε, ονόματα δικά τους δεν έχουν οι γυναίκες. Πληγιασμένος κουβαλούσα στόκο στον αντίχειρα, πιάτο στο μικρό, στον δείκτη και στον μέσο σημάδι κίτρινο, του βήχα. Στα γόνατα χωράφια. Φλασκί με τσάι, από το λευκό, όχι τίποτα το πιο βαρύ. Το οινόπνευμα μου φέρνει σκάλες. Απυροβόλητος έφυγα. Από τρίχας τύχη. Έτριψα τα μάτια του καθρέφτη μου, ίδρωσε το μετώπι μου και από όσα γίνανε, με τρεις στιγμές κοιμάμαι. Μια της μιας που με έκανε παιδί, την αυτοκτονία, δυο το κορίτσι που χα αδέρφι μου, να κλαίει στην τσουλήθρα και τρία τον πατέρα, με το σίδερο στο χέρι του να λέει:
Χάσου απ’ τα μάτια μου προδότη.
Γεννηθήκαμε από μια μητέρα
Που δεν ήταν η μητέρα μας
Δεν είχαμε όμως τι να κάνουμε
Έπρεπε
Να ζήσουμε με αυτό
Να εξαφανιστούμε με αυτό
Να τρώμε με αυτό
Έπρεπε συχνά να μεγαλώνουμε με αυτό
Να αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλον με αυτό
Δεν είχαμε τι να κάνουμε
Έπρεπε να ζήσουμε με αυτό
Να γελάμε και να παίζουμε μόνο με αυτό
Αφού αυτό
Ήταν το – αυτό
Μερικές φορές
Αυτό που είχαμε να κάνουμε
Ήταν να χορεύουμε με αυτό
Και να γυρνάμε πίσω στη μητέρα
Που δεν ήταν η μητέρα μας
Και να τραγουδάμε με αυτό
Και να χειροκροτάμε
Η Άντζελα Σαλίου γεννήθηκε στους Αγίους Σαράντα το 1997. Είναι Ειδική Παιδαγωγός. Ασχολείται με την φωτογραφία, τα εικαστικά και την ποίηση. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
