Φιλία, Έρωτας, Πένθος / Πρώτο Μέρος
Σκέφτομαι τη φράση le génie de l’amitié που κέρασε ο Raymond Aron στον εκπληκτικό στοχαστή Κώστα Παπαϊωάννου. Σκέφτομαι τη φράση της Alice Becker-Ho: ῾῾Η φιλία είναι ένα δώρο που μπορείς να το πάρεις πίσω ανά πάσα ώρα και στιγμή᾽᾽. Σκέφτομαι τη φράση του Αλκουίνου: ῾῾Τι είναι η γραφή; Ο φύλακας της Ιστορίας. Τι είναι ο άνθρωπος; Ο σκλάβος του θανάτου,ένας περαστικός ταξιδιώτης, φιλοξενούμενος σ᾽ έναν μόνον τόπο. Τι είναι η φιλία; Η ισότητα των φίλων᾽᾽. Σκέφτομαι τη φράση του Alexander Trocchi: “I was lucky. I had brave women and beautiful friends’’. Σκέφτομαι την υπέροχα επίκαιρη φράση από τα Ηθικά Νικομάχεια: ῾῾ἄνευ γὰρ φίλων οὐδεὶς ἕλοιτ’ ἂν ζῆν, ἔχων τὰ λοιπὰ ἀγαθὰ πάντα᾽᾽. Η ζωή μας όλη είναι Αίνος στον Οίνο της Φιλίας.
Σκέφτομαι την ουρανοκατέβατη φράση, μου δόθηκε ένα βράδυ του 1993: ῾῾Ο Έρως είναι Ακαριαίος και Αιώνιος᾽᾽. Σκέφτομαι όλα τα ερωτικά τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι και του Jacques Brel, συν ένα ερωτικό τραγούδι του Léo Ferré, το ῾῾Avec le temps᾽᾽. Σκέφτομαι την απόλυτη ερωτική ταινία Intimacy του Patrice Chéreau και την εξίσου απόλυτη ερωτική ταινία Head on του Fatih Akin. Σκέφτομαι ότι η Φιλία και ο Έρωτας δεν παίζονται στην παράταση, παίζονται στις λεπτομέρειες, στον ψίθυρο και όχι στην κραυγή, στο βλέμμα και στο άναμμα του τσιγάρου, και όχι στη διακήρυξη. Σκέφτομαι πώς ο μέγας Robert Bresson επέμενε ότι η ουσία βρίσκεται στα μικρά θέματα, στην καθημερινότητα, σε όσα περνάνε απαρατήρητα, και όχι στις μεγαλειώδεις συλλήψεις. Η ζωή μας όλη είναι το πλέγμα των απειροελάχιστων λεπτομερειών.
Σκέφτομαι, ξανά και ξανά, το ποίημα του ατίθασου Dylan Thomas: “And Death shall have no Dominion’’, ῾῾Κι ο Θάνατος δεν θα ᾽χει πια Εξουσία᾽᾽. Σκέφτομαι το τραγούδι των Διάφανων Κρίνων: ῾῾Κι έγινε η απώλεια συνήθειά μας᾽᾽. Σκέφτομαι το βιβλίο του Κωστή Παπαγιώργη Ζώντες και Τεθνεώτες, τα όσα λέει στις μόλις εκατόν δεκαεφτά σελίδες του ο Κωστής για την απώλεια και το πένθος, το πώς δοξολογεί τον νεκρό, το πώς θυμίζει ότι ῾Ὁ νεκρός αποδήμησε, αλλά δεν χάθηκε. Άχωρος, άχρονος, άφαντος ζει στο αδιάστατο᾽᾽. Το πώς επιμένει, λυτρωτικά, ότι ῾῾Το μόνο βέβαιο, φιλικό και παραμόνιμο που διαθέτει η σημερινή συνείδηση είναι η σκέψη των νεκρών. Στον κόσμο της ισχύος και της δυνάμεως, μόνον οι ανυπόστατες σκιές προσφέρουν κάποια παραμυθία᾽᾽. Τα παραμύθια που λέμε για τους νεκρούς είναι η παραμυθία, η παρηγοριά μας, αλλά και ο τρόπος μας να τους κρατήσουμε για πάντα ζωντανούς μέσα στη μνήμη αλλά και στην καθημερινότητά μας. Η ζωή μας όλη είναι το Εικονοστάσιο των Επωνύμων Νεκρών μας.
Σκέφτομαι την ταινία του Wim Wenders για τον Nicholas Ray. Ο τίτλος είναι ήδη ένα ράπισμα στον ταχύπλοο νεοκυνισμό, στη γενικευμένη απάθεια και βλακεία. Lighting Over Water. Λάμψη πάνω από το Νερό. Είναι το Θανάτω Θάνατον Πατήσας των δύο φίλων, του Wim και του Nick, είναι ένα εγκώμιο στη Φιλία και στον Έρωτα, στη Δημιουργικότητα και στην Υπέρβαση της Απώλειας. Είναι ένα εγκώμιο στο Υποδειγματικό Πένθος. Η ζωή μας όλη είναι είναι ένα χτύπημα της κλακέτας στα γυρίσματα του Lighting Over Water.
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Αδούλωτη Κυψέλη, 11.06.2020
Ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης (Απρίλιος 1960) είναι συγγραφέας και σιτυασιονιστής.
