1 Μαΐου
Μέρα Τριακοστή Έβδομη
There’s a fog upon L.A.
And my friends have lost their way
We’ll be over soon they said
Now they’ ve lost themselves instead
Blue Jay Way, The Beatles
Έχω ένα φίλο, ο οποίος είναι η μετενσάρκωση του Wolfram Von Eschenbach.
Λεηλατείται από μεγάλη αγάπη, όταν δίνεται στην ποίηση, και η ποίηση σ’ αυτόν.
Αν του ανήκε ο κόσμος, θα τον έκανε μικρό, για να πέσει στην αγκαλιά του.
Φίλε μου.
Γλυκό στόμα ρόδινο.
Έχω ένα φίλο, που όταν δεν είναι ο Wolfram Von Eschenbach, είναι ο Μάξιμος Τρεκλίδης, που γυρεύει να λυτρωθεί, σαν σκλάβος, σαν Τριστάνος.
Ρωτά ολοένα την καρδιά του, για τα δύο πράγματα που βρίσκει σ’ αυτήν, που ένα έχουν γίνει πια.
Τον έρωτα και την Ιζόλδη.
Έχω ένα φίλο, που όταν δεν είναι ο Μάξιμος Τρεκλίδης, είναι ο Αποστόλης Παππάς, ο οποίος είναι ευγενικότερος του αγέρα, κι αγαθότερος του παρόντος.
Μου έχει πει πως στέκεται αθόρυβος και αδιατάραχος, σκυμμένος στην ασύλληπτη ομορφιά.
Είναι ο φίλος μου.
Είναι ο ποιητής του παρόντος, αλλά και του μέλλοντος.
Ονειρεύομαι τους φίλους μου, μέσα στην πανούκλα.
Ονειρεύομαι τους φίλους μου, που έχουν γίνει κύκλοι και περιζώνονται όλοι μαζί από μία Ιαπωνική θάλασσα.
Οι φίλοι μου είναι οι ελεγείες του Παραδείσου.
Υπήρχε άραγε ήχος πριν δημιουργηθεί ο κόσμος;
Ονειρεύομαι τον Χριστό στο όρος των Ελαιών και σκεπάζω με τον ίσκιο μου, το άγουρο πλευρό μου.
Η γυναίκα Borges, για άλλη μια φορά περνάει από δίπλα μου, στην οδό Κασσαβέτη.
Της λέω : Δε φοβάσαι πια;
Μου απαντά : Όχι, πέρασε πια.
Μια άλλη φοβόταν, κάποτε.
Πέθανε.
Της λέω : Πώς πέθανε;
Ήταν βαρύς ο θάνατος;
Μου απαντά : Ο Θάνατος για τους ανίδεους είναι σκληρός.
Της λέω : Ήταν γνωστή ή ξένη;
Μου απαντά : Ή που έγινε ξένη.
Και κουράζονται τα μάτια μου. Και σωπαίνουν. Και θα υψωθούν πάλι.\
Και θα πετάξουν, για να τα πιάσει ο Θεός.
Η γυναίκα Borges, μου φωνάζει από μακριά : Και τί κάνετε στη ζωή σας;
Απαριθμώ, γλυκειά μου. Απαριθμώ.
Τί πράγμα, με ρωτάει.
Δεν ξέρω, της απαντάω και τρέχω.
Ξέρω.
Δεν μπορώ να ζήσω έξω από την ομορφιά.
*Ο Αντρέας Μαντάς είναι Ηθοποιός και Καταστασιακός.
