[Ρυτίδες της γης]
βράδυ με ζακέτα σε ταράτσες
αραδιάζοντας αναχώματα
πληγωμένων ερωτικών αγκαλιών
θυμωμένοι αγγελόμορφοι
πελεκάνοι της Δαλματίας
κοντοστέκουν
είναι νωρίς ακόμα
θεριεύουν ρυτίδες της γης͘
είναι που
τ’ αποδημητικά πουλιά
κάνουν τέτοιο θόρυβο…
[Ηλύσια πεδία]
πλανόδιες σκιές
σαν φωτογραφία
με τη ψυχή στο βλέμμα
σε αιώνια άνοιξη
τώρα
μ’ ολάνθιστα λιβάδια
καθήμενοι σε πεζούλια
των πηγών της Λήθης
αναβλύζοντας νέκταρ
τα γήινα δάκρυα
βουβές κραυγές
βουβές κραυγές
όνειρα στο βάθος
ακυβέρνητες βάρκες
βουβές κραυγές
στάλα στον αγέρα
αλλογυρίζουν
δίχως να περνούν
τα Ηλύσια Πεδία
[Ολιγόστιχα]
σε εκείνα τα ολιγόστιχα
κρύφτηκαν μικρά ήσυχα όνειρα
αθάλη και καπνός
ίσως άνθρωποι
αλλά αυτοί δεν κρύβονται
συνταξιούχοι γίνονται μονομιάς
δίχως να ταξιδεύουν όμως
συμφωνικός βίος
αταίριαστα χνώτα
λεπτομέρειες σημειωμένες
με κόκκινο
άνθρωποι σαν εσένα
δίνουν με τον ίδιο τρόπο το φιλί
δίνουν πράγματα να γράψουν
άνθρωποι σαν εμένα
[Πάρεργα]
μπορεί
να είμαι
ο γραφιάς
αλλά πάντα
είσαι
οι λέξεις
[Κτερίσματα]
εκεί μέσα
σ’ αυτό το συρτάρι
που δεν χρησιμοποιείς σχεδόν ποτέ
ξεμανδαλώνω κτερίσματα
εκεί μέσα
άχρηστα νωπά χαρτιά
φιλιά χλωμά
τσαλακωμένες άσωτες λέξεις
εκεί μέσα
μαγιάτικα κλειδιά
συσσωρευμένη απουσία μεσ’ το σύθαμπο
εκεί μέσα
αμέγαλοι άνθρωποι
που αποσύρονται σε ζεύγη
απ’ αλλοτινούς καιρούς
εκεί μέσα
γυμνά κάθετα αισθήματα
δεν βρίσκεσαι εκεί
ή βρίσκεσαι εκεί πλήρως
[Αφώτιγο]
αφώτιγο
με την παλάμη αντήλιο
κάνει σαρμάκο
ώρα που μέσα του
χορεύανε ξισάρκουτα άγανα
αφώτιγο
διαπερνά υψωμένους τοίχους
ξύλινες πόρτες ροκανίζει
φωταγωγεί ξισάρκουτα σώματα
ώρα που μέσα του
μεργιάζει σιωπηλές ψυχές
αφώτιγο
κι ό,τι πολύ αγάπησε
για πάντα λαβατώνω
και πως ίσως, ίσως ποτέ του δεν υπήρξε
γιατί δεν γνώριζα από αθόρυβες αγάπες
[Χωρίς πόρτα]
να μαζεύω
τις λέξεις που αφήνεις
στα χαρτιά να κοιμούνται
να τις ξεχνώ σε post it για μια μέρα
κινήσεις με ομοιοκαταληξία
εγγεγραμμένες μέσα τους
και μέσα στο μυαλό μου.
να μετρώ μέρες
του πώς σεργιανάς τη καρδιά σου στο χάρτη
φληναφήματα
θαλάσσωσε τα σε πιο μεγάλο πλάτος
μια τετράγωνη ζωή
σκόνη
να μετρώ την πιθανότητα εκείνη
να πιστεύω πως είσαι ακόμα στις μέρες μου
άσε με
άσε με λίγο ακόμα να νομίζω
οι λέξεις δεν χρειάζονται πόρτες
οι λέξεις δεν χτυπούν
οι λέξεις δεν φεύγουν
Η Αλεξάνδρα Τηλιγάδη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πάτρα. Είναι μεταπτυχιακή φοιτήτρια του τμήματος Διοίκησης Τεχνικών Έργων στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο και είναι απόφοιτος της Αρχιτεκτονικής σχολής του Πανεπιστημίου Πατρών. Έχει εργαστεί σε αρχιτεκτονικά γραφεία στην Πάτρα, στην Ναύπακτο και στην Βιέννη όμως το πάθος της να ενώσει την αρχιτεκτονική λογική με την τέχνη και την φύση την έφερε στην Θεσσαλονίκη που εργάζεται εδώ και 2 χρόνια. Πιστεύει πως η αρχιτεκτονική είναι μια πρακτική της τέχνης που στοχεύει στην εξυπηρέτηση των ανθρώπων στην καθημερινότητα τους και αυτός είναι ο λόγος που διοργανώνει δράσεις συμμετοχικού σχεδιασμού. Σήμερα, μεταδίδει το πάθος της για τις τέχνες, έχοντας δημιουργήσει το “GKcollage”, ένα καλλιτεχνικό ελληνικό brand που επικεντρώνεται σε μοναδικά ψηφιακά έργα τέχνης μέσω της ποίησης και της φωτογραφίας αλλά και συμμετέχοντας σε πολυάριθμες ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και διεθνώς.
