Εδώ που τώρα βρίσκομαι το μέλλον είναι αργία.
Το έντομο κατακάθαρο την ξεραΐλα ξύνει˙
τα πάντα κάηκαν, χώνεψαν κι ανεμοσκορπιστήκαν
δεν ξέρω ούτε κι εγώ σε ποια αδυσώπητη ουσία… 70
Από απουσία η ζωή μεθά, κι όλο πλαταίνει,
κι είναι η πίκρα γλυκύτατη, και φωτεινό το πνεύμα.
Καλά που βρίσκονται οι νεκροί κρυμμένοι μες στο χώμα
που το μυστήριο των ρουφά και τους ξαναζεσταίνει.
Η Μεσημβρία εκεί ψηλά, η ασάλευτη Μεσημβρία 75
ενδόμυχα στοχάζεται κι αυτοσυνεννοείται…
Συμπληρωμένη κεφαλή και διάδημα υπερτέλειο,
μόνον εγώ είμαι η μυστική παράλλαξις εντός σου.
Να συγκρατεί τους φόβους σου άλλον από εμέ δεν έχεις!
Οι αμφιβολίες, οι τύψεις μου, κι όλες μου οι αδημονίες 80
αποτελούν το ελάττωμα στον μέγα αδάμαντά σου…
Αλλά μέσα στη νύκτα των που μάρμαρα βαρύνουν,
ένας αμφίβολος λαός, στων δέντρων πλάι τις ρίζες
είναι καιρός που ανέλαβε το μέρος σου βραδέως.
Έχουν αναλυθεί εντελώς σε μια πηκτή απουσία,
η κατακόκκινη άργιλος το πάλλευκο είδος ήπιε,
μες στα λουλούδια της ζωής το δώρο έχει περάσει!
Που των νεκρών ευρίσκονται οι γνωστές, εγκάρδιες φράσεις,
οι αβρές, μοναδικές ψυχές, η ατομική των τέχνη;
Η νύμφη κλώθει μέσα εκεί όπου επλάθοντο τα δάκρυα. 90
Paul Valéry - Το παραθαλάσσιο νεκροταφείο. Η νεαρή μοίρα – Πλέθρον, 1979
Μετάφραση: Αναστάσιος Γιανναράς
