Αναγνώστη ειρηνικέ και βουκολικέ, Συγκρατημένε κι αφελή άνθρωπε του καλού, Πέταξε αυτό το κρόνιο βιβλίο, Τ’ οργιακό και μελαγχολικό. Αν δεν έκανες τη ρητορική σου Στο Σατανά, το δόλιο πρύτανη, Πέταξέ το! δε θα καταλάβεις τίποτε Ή, θα με νομίσεις υστερικό. Αλλά αν, χωρίς ν’ αφεθείς στη γοητεία, Το βλέμμα σου ξέρει να βυθίζεται στα […]
Charles Baudelaire
Charles Baudelaire | Το Κρασί του Δολοφόνου
Η γυναίκα μου πέθανε, είμαι λεύτερος! Μπορώ λοιπόν, να πίνω ως την υπερβολή. Όταν γύριζα αδέκαρος, Οι κραυγές της μου ξέσκιζαν την ψυχή! Όσο κι ένας βασιλιάς είμαι ευτυχής. Ο άνεμος είναι καθαρός, θαυμάσιος ο ουρανός… Είχαμε ένα καλοκαίρι όμοιο Όταν κοντά της έγειρα θερμός εραστής! Η φοβερή δίψα που με ξεσκίζει Θα ‘χε ανάγκη […]
Charles Baudelaire | Ποιηματάριο ερωτικό και θλιβερό
Τι με νοιάζει η φρονιμάδα σου; Ας είσαι όμορφη! ας είσαι λυπημένη! Τα δάκρυα στο πρόσωπο προσθέτουν γοητεία, Σαν το ποτάμι στο τοπίο ̇ Η καταιγίδα ξανανιώνει τα λουλούδια Σ’ αγαπώ προπαντός όταν η χαρά Αποσύρεται απ’ το χλομό σου μέτωπο. Όταν η καρδιά σου στη φρίκη πνίγεται ̇ Όταν πάνω στο παρόν σου ξεδιπλώνεται […]
Charles Baudelaire | Μεθύστε
Πρέπει να ‘σαι πάντα μεθυσμένος. Εκεί είναι όλη η ιστορία: είναι το μοναδικό πρόβλημα. Για να μη νιώθετε το φρυχτό φορτίο του Χρόνου που σπάζει τους ώμους σας και σας γέρνει στη γη, πρέπει να μεθάτε αδιάκοπα. Αλλά με τί; Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως σας αρέσει. Αλλά μεθύστε. Και αν μερικές […]