Ζωντανός Σήκωσε κύμα. Τρίζουν τα τζάμια του σπιτιού, σπάνε. Το όνειρο με πάει στ’ ανοιχτά, μακριά από τον κάβο. Βγήκαν από τα παρασκήνια επιθυμίες κρυφές, έγιναν ναύτες και καπετάνιος. Ξάφνου, βαθαίνω. Το φως της μέρας, λιγοστό. Βυθίζομαι. Κρύα νερά κι ασάλευτα κουφάρια, στ’ ανήλιαγα όρη του βυθού. Βλέπω το σώμα μου, τρομάζω και ξυπνώ. Όμως […]
Ποίηση
Δημήτρης Καρπέτης | Επιβράβευση ξεχωριστή
Παλεύω με την ατραπό του χάους, άγνωστα μέρη περιορίζουν την όραση. Οι ελευθερίες περιπλανιούνται μέσα στις κενές ψυχές. Σε σχοινί τεντωμένο οι ανάσες μας χάσκουν πεινασμένες για ζωή. Σ ‘ένα κορμί χωρίς ψεγάδια συσσωρεύτηκαν τα απολιθωμένα θέλω. Διστάζω ν ‘αγγίξω τα αναστημένα μέλη σου. Η αναγγελία ενός πάθους ακυβέρνητου πυρακτώνει την αυγή. Λίγα απομεινάρια επιβίωσης […]
Αποστόλης Κουτσούμπας | Θησείο
Το θυμάμαι καθαρά Εκείνο το βράδυ, Τη βόλτα στο Θησείο Και κάτω απ’ την Ακρόπολη, Τη διαδρομή που τόσο σου άρεσε. Μόλις είχε μπει Σεπτέμβριος Και με το τέλος του καλοκαιριού Ξεκίναγε η νέα άγνωστη εποχή μας. Σκεφτόμασταν τα πάντα. Αλλά εκείνο το βράδυ Προσπαθούσαμε να ξεχάσουμε. Η Αθήνα ήταν προκλητικά όμορφη Σα να σφράγιζε […]
Κατερίνα Γκιουλέκα | Πουνέντες
(ανακαλούν ανέμους τα πουλιά;) Πρώτα κόπασε έπειτα τράβηξε γι’ αλλού ο δυτικός άνεμος· κεντώ ένα μωσαϊκό ζωής σε πλήρη θέα να φυλάξω μια πολύτιμη ψηφίδα συνθέτω μιαν εικόνα την ορμηνεύω να επιμένει -τι απομένει- να μιλά να αφηγείται μ’ εκδοχές τη στιγμή όπως ξεπρόβαλες από την φαντασία μου κι απόδειπνο ανηφορίσαμε μαζί βαθιά οχυρωμένοι μες […]
Νίκος Ι. Τζώρτζης | Δύο ποιήματα
I Αυτοχρηματοδοτούμενε Ποιητή, στον κυκαιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις; II ΣΤΙΧΟΠΛΟΚΟΣ Ποντοπόρος (δια βίου) στο ατελές και ναυαγός (σπανίως) στο τετελειωμένο.
Αποστόλης Κουτσούμπας | Το Τραγούδι του Ορφέα και της Ευρυδίκης (για δύο φωνές)
Ορφέας: Αυτή τη στιγμή μόνο σε όνειρο μπορούσα να τη ζήσω. Τα πόδια μου ματώσαν καθώς κατέβαινα εδώ κάτω και τα υψηλότερα λόγια που ‘πλασα ποτέ με κάρφωσαν στο χώμα. Ωστόσο δεν περίμενα να αισθανθώ ξανά τόσο κοντά μου τη μορφή σου. Ξέρω πως φοβάσαι. Κράτα μου το χέρι κι ακολούθησέ με. Μονάχα μη μου […]
Νεκτάριος Μπέσης | Ένα ηλιοβασίλεμα για πάντα
Κάποτε προσπάθησα να παρατήσω την πόλη, τους ανθρώπους που περπάτησαν ανάποδα, το ξερό άγαλμα με τα θλιμμένα μάτια, ήταν για εμένα παρελθόν. Πάνω από τα φωτεινά κτίρια, έτρεξαν οι εικόνες του έρωτα, στα κίτρινα αστέρια του τραγουδιστή, με την υπέροχη γεύση από λεμόνι και μέντα. Λίγο πιο πέρα αναστέναξαν οι αράχνες, έσβησαν μαζί με τα […]
Χρυσάνθη Σουκαρά | Από την τελευταία φορά
Από την τελευταία φορά που σε είδα, έγιναν πολλά Άλλαξα δουλειά, έβαψα μαλλί Αγόρασα καινούργιο καναπέ, σε χρώμα φιστικί Χρώμα που μ΄ αρέσει αλλά σου ήταν αδιάφορο γιατί σου θύμιζε παγωτό Δένει καλά με τους λευκούς τοίχους Έκανες λάθος και εδώ Κατάφερα να τελειώσω τον Οδυσσέα του James Joyce Γεγονός που θεωρώ επίτευγμα γιατί είχα […]
Γρηγόρης Σακαλής | Θάρρος
Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου ν΄ασχολείται με ανοησίες γιατί μου μίλησε αυτός έτσι τι ήθελε να πει αυτή; Όταν τα σοβαρά προσωπικά κοινωνικά, οικονομικά προβλήματα εκκρεμούν και θέλει αγώνα να δώσεις για να τα επιλύσεις θέλει ιδρώτα και αίμα κι όχι κουτσομπολιά τι έκανε εκείνος με εκείνη σαχλές αγάπες και κουβέντες. Οι συλλογικοί αγώνες […]
Χρυσοβαλάντου Τσιρώνη | Δύο ποιήματα
Μας διαφεύγει Μας διαφεύγει τί έλκουμε όταν δεν μπορούμε να δούμε εντός μας όταν φλερτάρουμε με μια εποχή, μια ιστορία αποσκευές αφηγηματικές θα πείτε δομικής σημασίας ωστόσο όλα αυτά στα οποία δεν δίνει κανείς σημασία τα σκοτεινά, τα πολύπαθα, τα μονοκόμματα, τα παρακοιμώμενα τα συμφραζόμενα νυκτός που προσπαθήσει να επικρατήσει να προσαρμόσει τις λεπτομέρειες στιγμιότυπα […]