Στα μπαρ που κυκλοφορείς στα μπαρ που σέρνεσαι κάθε βράδυ μετά τα μεσάνυχτα και πίνεις ένα ποταμό αλκοόλ τι περιμένεις να βρεις όλοι οι πιωμένοι και οι μεθυσμένοι που σε περιτριγυρίζουν είναι ζωντανά ναυάγια δεν μπορούν να σου προσφέρουν τίποτα φτηνές γυναίκες σου δίνουν τα κάλλη τους έναντι αμοιβής αυτό ζητάς άραγε τον αγοραίο έρωτα […]
Ποίηση
Ελένη Παυλίδου | Δύο ποιήματα
ΠΕΡΑΣΜΑ Δεν μίκρυνε ο δρόμος Μεγάλωσες εσύ Το χνάρι σου τ’ αβέβαιο το ξέπλυνε ο χρόνος Έτσι που τις σόλες σου έλιωσες σε ξένες λεωφόρους, έμαθες πια με ασφάλεια να διασχίζεις τα στενά, έπαψες ορόσημα να βάζεις μήπως χαθείς στον γυρισμό και δρασκελίζεις θαρρετά τις γνώριμες λακκούβες Έπαψαν όμως και τα γόνατα να τρέμουν, όταν […]
Δημήτρης Καρπέτης | Οι τελευταίοι ρομαντικοί
Στην τρικυμία του κόσμου τα δάκρυα των πνιγμένων επιπλέουν. Μια συγνώμη δε φτάνει για το γδύσιμο ψυχής και σώματος απ’ τους λεηλάτες των ονείρων. Η ζωή σπρώχνεται σε αδιέξοδα. Ένα τοπίο ασύλληπτο γυμνώθηκε χωρίς ντροπή με χρωματισμούς αισιόδοξους. Η καρδιά αρχίζει να πάλλεται ξανά. Έχω διανύσει χιλιόμετρα για ν ‘αποφύγω το βάραθρο της λογικής. Έβγαλα […]
Χρυσάνθη Σουκαρά | Πόσες φορές σπάει ένας βράχος;
Και τώρα που βρίσκονται στο τέλος Τώρα που ειπώθηκε ό,τι ήταν να ειπωθεί Που αναλύθηκε το καθετί Που ζυγίστηκαν οι λέξεις, τα συναισθήματα, οι στιγμές Δέκα τοις εκατό Είκοσι Τριάντα – Να το αφήσω στο 70; – Πάμε μέχρι τέλους Εκσφενδονίστηκαν από τα στόματα αλήθειες Πλήγωσαν Στέρησαν απολαύσεις Τσάκισαν κορμιά, μέχρι πρότινος υγιή Τώρα που […]
Diane Wakoski | Η χορεύτρια της κοιλιάς
Η XΟΡΕΥΤΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΛΙΑΣ Μπορούν αυτές οι κινήσεις καθ΄εαυτές να αποτελέσουν την ουσία της έλξης μου; Aπό που έρχεται αυτό το πράσινο μετάξι που καλύπτει το σώμα μου; Oπωσδήποτε κάθε γυναίκα που ντύνεται με αυτά τα υφάσματα θα κινούσε το σώμα της για να αισθάνεται το άγγιγμά τους σε κάθε σημείο του σώματος της. Ακόμη […]
Κώστας Λαζαράκης | Τώρα πια
Τώρα πια οι ποιητές κρεμούν τον εαυτό τους σε τοίχους εφαρμογών. Η αναγνώριση έγινε αυτοσκοπός ακόμα και όταν όλα γύρω καταρρέουν. Κλίκες που τροφοδοτούν το εγώ μας μετατρέπουν τα μολύβια σε υδράργυρο που καίει τα αυτιά μας για να μην ακούμε την ανάγκη να σωθούμε από την ματαιοδοξία, για να μην ακούμε την ήττα της […]
Νίκος Κουβίδης | Ελπίδα
Χρυσό στεφάνι σου ‘ταξαν Το βρήκες ματωμένο Κι’εχεις στα μάτια σου σταυρό Με φυλαχτά ντυμένο Αφίλητα τα χείλη σου Άσπρα μαντήλια στέλνουν Μά’ναι η καρδιά σου μάρμαρο Και πίσω σου τα φέρνουν Εγώ δεν ζω στα μάρμαρα Μέσα απ’το χώμα βγαίνω Και μες στο αλμυρό νερό Φόρεμα άσπρο σέρνω Εγώ δεν έχω για καρδιά Λουλούδια […]
Χρυσάνθη Σουκαρά | Εντός εκτός και επί τα αυτά
Δεν αισθανόταν ότι ανήκει πουθενά Στα γλέντια των φίλων Στις διεκδικήσεις των πολλών Στην θλίψη τη δική του πάλι ξένος Μια ζωή στο εντός εκτός και επί τα αυτά Έμεινε πίσω, συνηθισμένος να ζήσει την ίδια ιστορία ξανά και ξανά Σαν εγκλωβισμός που έρχεται από παλιά Χαμένοι έρωτες και ανίσχυρα ιδανικά Ο καφές δεν είχε […]
Χρυσοβαλάντου Τσιρώνη | Δύο ποιήματα
Η ΑΓΝΟΙΑ Τί είναι αυτό που στερείται η καθημερινότητα που κόβει κάθε όρεξη για αποδράσεις διανοητικές νοηματοδοτικές αναγνωριστικές της πραγματικότητας σχεδίων και δράσεων κανείς δεν θυμάται πόσο κρατάει μετρούσαμε το χρόνο από τα ξέφωτα των αληθινών ονομάτων από τις διεστραμμένες ερμηνείες των πραγμάτων από μια πράξη καθαρά διαλεκτική κάτι στίχους παράλογους κατά κάποιο τρόπο ενδεχόμενους, […]
Αντώνης Τσόκος | Των λουλουδιών το τέλος
Κύριε, είσαι απ’ τ’ αγκάθια μου το πιο αγαπημένο λέει το τριαντάφυλλο στην προσευχή το βράδυ. Αν η αυγή με βρει σε βάζο ετοιμοθάνατο εσένα θα υμνώ στον μαρασμό μου. Θεέ, έχεις ακούσει να προσεύχονται ασπρολούλουδα; ρωτά τραυματισμένη η μαργαρίτα. Απ’ όλα τ’ άνθη που σχεδίασες το πιο βαρύ φορτίο μας έχεις δώσει∙ το μέλλον της […]