Ποίηση

Μας διαφεύγει Μας διαφεύγει τί έλκουμε όταν δεν μπορούμε να δούμε εντός μας όταν φλερτάρουμε με μια εποχή, μια ιστορία αποσκευές αφηγηματικές θα πείτε δομικής σημασίας ωστόσο όλα αυτά στα οποία δεν δίνει κανείς σημασία τα σκοτεινά, τα πολύπαθα, τα μονοκόμματα, τα παρακοιμώμενα τα συμφραζόμενα νυκτός που προσπαθήσει να επικρατήσει να προσαρμόσει τις λεπτομέρειες στιγμιότυπα […]

Τα όπλα — μόνο παραπέτασμα. Ο σιγαστήρας — ο αληθινός φονιάς. Δαίμων της σκοτεινής χαράς. Ο φαύλος κύκλος οικτιρμών· άνευρα μέλη σαλαμάνδρας. Σκευωρία η δούλα σιωπή μας. Προσκυνήτρα του εξώστη.   Η Μαρία Α. Γουλιδάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1984 με καταγωγή από τη Νεάπολη Λασιθίου. Μεγάλωσε στο Ηράκλειο Κρήτης όπου και σπούδασε Τεχνολόγος Γεωπονίας. […]

Με κρατά ακίνητο μια εποχή μελαγχολίας. Έχουν φράξει την καρδιά τα άκοπα κλαδιά της οδύνης. Τα καλοκαίρια τα όμορφα στιγμιότυπα κρυφοκοιτούν τις αισθήσεις. Τα απαγορευμένα ξεχύνονται διαβρώνουν τα κορμιά. Ικεσίες απόμακρες διαπερνούν το θολό γαλαξία. Άναυδος μες στο σκοτάδι ανασυνθέτω τις στιγμές, τα όνειρα που ξεθώριασαν. Στις υγρές παλάμες κρατώ μια καρδιά εξουθενωμένη. Στεφανώνω τα […]

Η Άνοιξη του Εαυτού Πέφτουν τριαντάφυλλα απ΄τα μάτια μου, ροζ άνθη απ΄τα φυλλώματα της σκέψης μου γαλάζιο πουλί ξεπηδά. Αστέρια λευκά στα δάχτυλα μου αράζουν. Λιβελούλα λυγίζει ένα μίσχο, ουράνιο τόξο στον ουρανό- σχηματίζω με τα μάτια κλειστά.   Καινή Αγναντεύω- πράσινο κλείσε με μέσα σου. Καινό εαυτό γνωρίζω κλαριά οι πολλές μου πλευρές, ήλιο […]

Το τραπέζι Στροβιλίζομαι σε έναν νου Ηχεί γύρω τους η σιωπή μου Οι παλμοί αγγίζουν βάθος θανάτου Οι στάχτες σκορπισμένες Πάνω στο πράσινο τραπέζι Κολλάω τη μύτη και εισβάλλουν Δεν ήμουν εγώ Το σώμα του ήταν Το τραύμα του ήταν Του δίνω μια και το γυρνάω ανάσκελα Συγχώρα με. Εγώ ήμουν Το σώμα μου ήταν […]

Αυτοψία έκτη. Στη θέση Λιβάδα Κριτσάς (ο νεαρός αγροφύλακας σημειώνει): Ο ΒΑΤΟΣ Η τελευταία της σειράς, στην άκρη άκρη· φυτεμένη στη λίγη γη που περισσεύει, κοντά δυο μέτρα ψηλότερα απ’ το ρυάκι. Εκείνη στις επάλξεις κατάφορτη καρπό κι αυτός αγκαθοφόρος από κάτω της να σκαλώνει κοντά και πιο κοντά της. Στα χαμηλά κλαδιά της οι […]

Ατίθασο Κορδόνι Λυμένο κορδόνι, φιλεί τη γη. Στο πόδι φτερουγίζει, ελίσσεται, τρίβεται, χορεύει. Σκύβει ο άντρας, δάχτυλα τ’ αγγίζουν με μαεστρία. Ανεπαίσθητα χαϊδεύουν τον αστράγαλο. Ρίγος. Το βήμα σταματά, καθώς της δένει το κορδόνι. Η κίνηση παγώνει. Το γόνατο σχεδόν ακουμπά τη γη. Σηκώνει το κεφάλι. Αμηχανία. Κι αυτό ξεγλιστρά και πέφτει, χτυπιέται σαν χταπόδι, […]

(του Μ.) Κάποια στιγμή (ρητώς ζητώ να το παραδεχτείς) είναι αργά  πια για τον Βόρειο Πόλο σ’ αυτό το αργά είναι κρυμμένο το φλουρί στα άρβυλα ως τώρα που έλιωνες το κέρδος όλο νύχτες παρατηρώ ακόμα να τον μελετάς με μέρας φως προς τη μεριά του ν’ ατενίζεις προσάραξες ωστόσο νότια εδώ στα καθ’ ημάς τη […]

Στα μπαρ που κυκλοφορείς στα μπαρ που σέρνεσαι κάθε βράδυ μετά τα μεσάνυχτα και πίνεις ένα ποταμό αλκοόλ τι περιμένεις να βρεις όλοι οι πιωμένοι και οι μεθυσμένοι που σε περιτριγυρίζουν είναι ζωντανά ναυάγια δεν μπορούν να σου προσφέρουν τίποτα φτηνές γυναίκες σου δίνουν τα κάλλη τους έναντι αμοιβής αυτό ζητάς άραγε τον αγοραίο έρωτα […]

ΠΕΡΑΣΜΑ Δεν μίκρυνε ο δρόμος Μεγάλωσες εσύ Το χνάρι σου τ’ αβέβαιο το ξέπλυνε ο χρόνος Έτσι που τις σόλες σου έλιωσες σε ξένες λεωφόρους, έμαθες πια με ασφάλεια να διασχίζεις τα στενά, έπαψες ορόσημα να βάζεις μήπως χαθείς στον γυρισμό και δρασκελίζεις θαρρετά τις γνώριμες λακκούβες Έπαψαν όμως και τα γόνατα να τρέμουν, όταν […]