ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 Πυρήνας «Φραντσέσκο Λορούσο» I Μιλάνο, Τρίτη 20 Μαρτίου 1979 06:01 Η παγωμένη νύχτα σπάει σιγά σιγά κι αρχίζει να χαράζει. Μέσα στο διαμέρισμα επικρατεί απόλυτη ησυχία. Ακούγεται μόνο το ρολόι της κουζίνας. Τικ Τακ. Δεν υπάρχει θέρμανση και κάνει διαολεμένο κρύο. Στο μικρό μπαλκόνι κρέμεται ένα θερμόμετρο. Δείχνει μείον τέσσερις βαθμούς. Όλα τα […]
Πεζογραφία
Κώστας Κατσουλάρης | Νυχτερινό ρεύμα
Απόσπασμα από το διήγημα «Νεκρός σκύλος τα μεσάνυχτα». Σελίδες, 107,108. – Έχουμε εναποθέσει στην επιστήμη την ευθύνη να ερμηνεύσει τον κόσμο μας. Έχουμε απεμπολήσει το δικαίωμα να κρίνουμε με την καρδιά μας. Η αλήθεια μας είναι πλέον αρμοδιότητα κάποιων εργαστηρίων ˙ την έχουν βάλει στο μικροσκόπιο, την τεμαχίζουν και μας τη σερβίρουν σε δόσεις. Όμως […]
Ernesto Sabato | Περί ηρώων και τάφων
Σ’ εκείνο το δωματιάκι, λοιπόν, άρχισα να γράφω ιστορίες. Τώρα καταλαβαίνω ότι ανέκαθεν η τέχνη του καιρού μας, αυτή η δυνατή και αποδιαρθρωμένη τέχνη, γεννιέται πάντα από την προσωπική μας διάλυση, από την αγωνία μας και την δυσαρέσκειά μας. Ένα είδος απόπειρας συμφιλίωσης με τον κόσμο αυτής της ράτσας των ευθραύστων, ανήσυχων και γεμάτων επιθυμίες […]
Stefan Zweig | Ο παλαιοβιβλιοπώλης Μέντελ και H αόρατη συλλογή
Ο ΠΑΛΑΙΟΒΙΒΛΙΟΠΩΛΗΣ ΜΕΝΤΕΛ (Απόσπασμα από τις σελίδες: 24,25,26) Πήγαμε λοιπόν οἱ δυό μας στό Καφέ Γκλούκ, καί νά τονε καθισμένος ἐκεῖ, ὁ Βιβλιομέντελος, διοπτροφόρος, γενειοφόρος, μαυροντυμένος, διαβάζοντας νά λικνίζεται σάν θάμνος σκοτεινός στόν ἄνεμο. Μπήκαμε μέσα, δέν μᾶς ἀντιλήφθηκε. Μόνο καθόταν καί διάβαζε καί σάν παγόδα λίκνιζε τό πάνω μέρος τοῦ κορμιοῦ του πέρα-δῶθε πάνω […]
László Krasznahorkai | Η μελαγχολία της αντίστασης
Έτσι, το πικρό ερώτημα το οποίο απορρέει από το δυσανάγνωστο περιεχόμενο του “κόσμου”, από αυτό τον ασύλληπτο διάλογο, το “προς τι όλα αυτά;” δεν είναι παρά μόνο ένα ρητορικό ερώτημα για να χαλιναγωγηθεί το αδάμαστο, ένα δίχτυ για να παγιδευτεί το άπειρο, μια γλώσσα για να μεταφραστεί η σπίθα, κι έτσι ο κόσμος […]
Μάριος Ποντίκας | Κουταμάρες (Και μια εξυπνάδα) Β’ Τόμος
Ποια Κομπαρσίτα; “Τι δεν κατάλαβες; Ποιό είναι αυτό που δεν κατάλαβες; Ότι ένα ακορντεόν δεν είναι δώρο γάμου; Παίζω εγώ ακορντεόν; Παίζει η Ελένη; Όχι, κι ούτε έχουμε σκοπό να μάθουμε. Λοιπόν, τι δεν κατάλαβες; Γιατί δεν ρώτησες πριν το αγοράσεις; Ας μας έδινες τα χρήματα τουλάχιστον, όχι πήγες και τα πέταξες για ένα ακορντεόν. […]
Juan Gabriel Vásquez | Οι πληροφοριοδότες
“Αυτό στο χέρι του το ‘παθε αργότερα. Και δεν έγινε έτσι όπως νομίζεις. Ο Γκαμπριέλ μεγάλωσε και με τα δύο του χέρια ακέραια. Εκείνα τα Χριστούγεννα, το χέρι υπήρχε, και θα υπήρχε για λίγες μέρες ακόμα. Για να το πω καλύτερα, αυτό που έγινε συνέβη λίγο μετά απ’ αυτό για το οποίο σου μιλάω. […]
Ζαν Ζενέ | Ο σκοινοβάτης. Ο θανατοποινίτης
Ο σκοινοβάτης. Απόσπασμα. Σελίδα 37. Νιώθω μια παράξενη δίψα, θα ήθελα να πιω, δηλαδή να υποφέρω, δηλαδή να πιω μα να μεθύσω με τον πόνο που θα ‘ναι Γιορτή. Αφού αρρώστιες, πείνα και φυλακή δεν μπορούν να σε κάνουν δυστυχισμένο, αφού τίποτε απ’ όλα αυτά δε σε αγγίζει, δυστύχησε με την τέχνη σου. Τι […]
Anthony Marra | Αστερισμός ζωτικών φαινομένων
Απόσπασμα από το κεφάλαιο 8. Σελίδες, 158,159. ΠΕΝΤΕ ΩΡΕΣ ΜΕΤΑ από τον πρώτο του επιτυχημένο ακρωτηριασμό, τα χέρια του Άχμεντ σταμάτησα να τρέμουν. Ο παγετός στο δρόμο τον κοίταζε από κάτω, τώρα πιο απειλητικά, μιας και τα μάτια του Άχμεντ είχαν δει, από κοντά, τι ήταν ικανός να κάνει. Είχε πριονίσει πέρα ως πέρα το […]
Μαρία Στεφανοπούλου | Άθος, ο δασονόμος
Απόσπασμα από τη σελίδα: 105 Ὁ ἀνθρωπομορφισμός τῶν δέντρων τοῦ προκαλοῦσε ταραχή καί διέγειρε τήν περιέργεια καί τή φαντασία του. Κεφαλή, κορμός, ρίζα: μέ τήν ἴδια κάθετη διάταξη στέκονται ὁ ἄνθρωπος καί τό δέντρο κατακόρυφα πάνω στή γῆ καί στό χῶρο πού καταλαμβάνουν. Μόνο ὁ Ἰεσσαί, ἔλεγε ὁ Ἄθος, σάν νά τόν ἔβλεπε μπροστά του, […]