Ο Ηλίας Κωνσταντίνου γεννήθηκε το 1957 στη Λεμεσό. Πέθανε τον Φλεβάρη του 1995 σε ηλικία 38 ετών παλεύοντας με τον ιό του HIV. Θα ήταν σχεδόν παραχάραξη των αρχών της κριτικής στην ποίηση αν προσπαθούσα να βρω ορισμούς και έννοιες για να στεγάσω την ποίηση του Ηλία. Χωρίς να επιθυμώ να υπεκφύγω με την άρνησή […]
Author: AntonisTsokos
Δημήτρης Καρπέτης | Ρίγος
Το βεβαρημένο παρελθόν συμμερίζεται το παρόν. Επιμένω να κωπηλατώ στα αζήτητα των συναισθημάτων, εύθραυστος να κρέμομαι απ’ τα χείλια σου. Με ριγμένο στους ώμους το πανωφόρι των αναμνήσεων αγναντεύω τους χειμώνες. Τις ατέλειωτες νύχτες ντύνω το σώμα με το ρίγος σου. Οι αχόρταγες σάρκες κούμπωσαν, η ολοκλήρωση χαράσσεται στα βλέμματα, δεν χρειάζονται δυσνόητες λέξεις. Απόψε […]
Νίκος Κουβίδης | Ευτοπία
Στόμα φενάκη σε κρατά μαύρη κλωστή σε δένει κίβδηλο χρόνο μαρτυράς τη χαρμολύπη σέρνεις Για δες πανιά που φεύγουνε ευχές τα καρτεράνε Σ’ αλόγου πόδια στέκονται μα χώμα δεν πατάνε Άφατο σώμα σε θωρεί Καρδιά καρδιάς ζητάει Κέρινη φλόγα πάλευκη στα μάτια σου κρατάει Βγάλε τ’ αγκάθια απ’ την ψυχή Δώσε στο άχραντο φιλί Φιλί […]
Γρηγόρης Σακαλής | Λύση
Φουρτουνιασμένη ψυχή βιώνεις την πυρά, την κόλαση όταν τα κίνητρά τους είναι αμφίβολα και όλα είναι πιθανά όταν η μοναξιά σε πνίγει νύχτα και μέρα οι σκέψεις γίνονται φαντάσματα παίρνεις τους δρόμους τρομαγμένη ξορκίζεις τους δαίμονες σου που μοιάζουν άνθρωποι κοιτάς πίσω σου το χθες πληγές ένα σωρό το σήμερα καραδοκεί το μέλλον σου γυρνάει […]
Απόστολος Θηβαίος | Ocoxin Capsules
[…Δεν ήταν η νύχτα που ερχόταν αλλά ένα ολόκληρο κίνημα που σάρωνε το γαλάζιο μου στενό…] Κάθε νύχτα έρχεται στο στενό μου. Κρατά μια μεγάλη σακούλα ολότελα παραγεμισμένη με σχήματα και φιαλίδια. Τα απλώνει κάτω στις πλάκες και μοιάζουν με τους στρατιώτες που στήνουν σε σχηματισμούς τα παιδιά την παραμονή του πολέμου πάνω στην φανταστική […]
Νατάσα Χολιβάτου | 11 του Αυγούστου ή στο απόγειο της θερινής ραστώνης
Nιώθω μια θλίψη ασήκωτη να με πλακώνει σα τσουβάλι και οι ώμοι μου πολύ μικροί να την αντέξουν. στο βυθό της ανυπαρξίας με τραβάς με μια κλωστή χρυσή που λάμπει σαν πυγολαμπίδα στο σκοτάδι. H πόλη άδεια και το τσιμέντο ζεματάει φωτιές ανάβει στους ανθρώπους όσους έχουν απομείνει δηλαδή στον πυρετό της πόλης μες το […]
Γιώργος Δρίτσας | Δραπετσώνα
Στον Αστέρη Κ. Δεν είχα προλάβει να αποχαιρετήσω την ανάμνηση του φόβου μου στην είσοδο Ε1, όταν το 849 με μετέφερε σαν πεταμένο κουφάρι στους παλιούς γνώριμους δρόμους. Ο Πειραιάς φάνταζε για ακόμη μια φορά ζεστός και ατελείωτος. Ένας πειρατικό λημέρι για ξεχασμένους ονειροπόλους που κάναν το οδοιπορικό τους μέσα στον καύσωνα και την οχλοβοή. […]
Δύο ανέκδοτα ποιήματα του Ιωάννη Βάλλιου
Η κλίση Δημιουργώ, πετάω μια πέτρα στην θάλασσα που μένει μετέωρη αψηφώντας την βαρύτητα των καθιερωμένων, χαράζοντας μια νέα τροχιά, εκπλήσσοντας την ίδια την μοίρα του γεγονότος. Δημιουργείς, αφήνεσαι σε χέρια να πλάσεις όνειρα και ελπίδες σε καλοκαιρινά όψιμα μέσα στην αγκαλιά του χειμώνα. Δημιουργούμε, ουράνια τόξα σε γκρι καιρούς ενόραση του παρόντος αναπολώντας αναμνήσεις […]
Απόστολος Θηβαίος | Παρ’ όλίγον αυτόχειρας ή Γαλάζιοι Χρησμοί
Με όλη αυτήν την ησυχία που φυσάει έξω στην πόλη, οι κουβέντες φθάνουν παντού. Έτσι μια ευαίσθητη ψυχή μπορεί να ξεχωρίσει τις συζητήσεις που φθάνουν από ένα μπαλκονάκι, αρκετά μέτρα πάνω από τούτη εδώ την πολιτεία. Μπορεί να ακούσει τις πιο τρυφερές αφηγήσεις, από αυτές που πάντα λέγονται μα ο θόρυβος της ζωής δεν τις […]