Η ζωή μου, μέχρι και πριν από λίγα χρόνια, ήταν συνυφασμένη με την ψυχανάλυση — τόσο ως αναλυόμενη όσο και ως ψυχαναλύτρια. Ένα μακροχρόνιο, κοπιώδες αλλά συναρπαστικό ταξίδι. Η ψυχανάλυση, πέρα από τεχνική, είναι μια βαθιά τέχνη που μαθαίνεται· όπως ο ράφτης διδάσκει στον μαθητή του όλες τις βελονιές, από τις πιο απλές μέχρι τις πιο περίτεχνες· όπως ο καπετάνιος μαθαίνει στον νέο ναύτη όλα τα είδη του ανέμου, πώς να διαβάζει τον ουρανό και τον καιρό, πώς να βγαίνει στ’ ανοιχτά, αλλά και πώς να προφυλάσσεται στην αγκαλιά ενός απάνεμου λιμανιού.
Ένα συγκλονιστικό βίωμα, αυτό της μεταμόσχευσης ήπατος, ήρθε αυτή τη φορά να συνταράξει τα δικά μου ψυχικά νερά και να φέρει έναν χείμαρρο συναισθημάτων, που αναζητούσαν να ξεχυθούν στις ψυχικές εκβολές μιας θάλασσας από υδάτινα όνειρα και ελπίδα για ζωή. Κι έτσι, αβίαστα, ελεύθερα, θα έλεγα «ανταποδοτικά», η μεταμόρφωση του τραύματος σε πηγή ζωής και δημιουργίας με οδηγεί σε ένα ταξίδι — σε αυτή την ποιητική διαδρομή. Το τραύμα, λοιπόν, μετατρέπεται από αμετακίνητη, παθητική και «παγωμένη» κατάσταση σε πηγή ζωής, ζωντάνιας και κίνησης, σαν τη ρόδα ενός λούνα παρκ ή έναν «ψυχικό νερόμυλο», ο οποίος παράγει και προάγει τη ζωή.
Στην αρχή επιστρατεύονται όλες οι πρώιμες, αρχέγονες, αισθητηριακές λειτουργίες: τα «χνουδένια» αγγίγματα, τα μητρικά χάδια, οι πρώτες ονειροπολήσεις — σαν άρωμα γαρδένιας. Παράλληλα, η ψυχανάλυση λειτουργεί ως μια ανακουφιστική, λυτρωτική, ακόμη και σωτήρια εμπειρία· μια εμπειρία που, μέσα από το ψυχικό της κράτημα, μπορεί να εμπεριέχει, να συγκροτεί, να οριοθετεί και να αντέχει ακόμη και τις πιο σιωπηλές απουσίες. Έτσι, τα τραύματα μετατρέπονται σε θαύματα. Ο «υδατοφράχτης της ψυχής» δεν αφήνει τη λύπη να ταράξει «το κανάλι της ζωής». Τέλος, η δωρεά οργάνων — αυτή η ύψιστη πράξη αγάπης — αποκτά σώμα και ψυχή μέσα από τον ψυχικό και σωματικό συντονισμό τριών ταυτόχρονων υπάρξεων: του δότη, του ασθενούς και του ιατρού, μέσα σε ένα κλίμα και μια ατμόσφαιρα άπλετης αγάπης. Γιατί όταν η αγάπη νικά, τότε νικά και η ζωή!