Πάντοτε είχα την εντύπωση ότι υποτιμούμε τη δυναμική του ψέματος, ότι με ευκολία το καταδικάζουμε αλλά είμαστε οι πρώτοι που το χρησιμοποιούμε ως άλλοθι ή αμυντικό μηχανισμό. Παραβλέπουμε την κατάχρηση αλλά και τη χρησιμότητά του στις οικογενειακές ή διαπροσωπικές σχέσεις, στην πολιτική, στον ίδιο μας τον εαυτό.
Έτσι αποφάσισα να γράψω το μυθιστόρημα «Παραμύθια» από ένστικτο, με φόντο μια ελληνική οικογένεια. Ένα ζευγάρι μεσήλικων γονέων, με δύο παιδιά στη μετεφηβεία που ψάχνονται ακόμη ερωτικά και ιδεολογικά, δεν μπορεί να καταλήξει στο πόσο απαραίτητος είναι ο χωρισμός. Έτσι εκείνη βυθίζεται στον κόσμο των social media, κι εκείνος -κλασική φιγούρα μεταπολιτευτικού πολιτικού στελέχους- συνεχίζει να πιστεύει στον ανύπαρκτο ρόλο του στις εξελίξεις.
Η δομή του βιβλίου δεν είναι συμβατική. Επέλεξα να παρουσιάσω αρχικά τους βασικούς ήρωες μέσα από σύντομους μονολόγους, παραθέτοντας ανάμεσά τους ένα αλληγορικό παραμύθι από τη γιαγιά της οικογενείας. Από τη μοναδικότητα και την ατομικότητα, στη δυαδικότητα και την επικοινωνία με ανά δύο πρόσωπα στοχευμένους διαλόγους των πρωταγωνιστών, και τελικά ένα κλείσιμο με τη σύναξη όλων για τα γενέθλια της γιαγιάς, κάτι σαν παραδοχή της αναγκαιότητας για διάδραση και κοινωνικοποίηση.
Τα βιβλία δεν χρειάζεται να δίνουν πάντα τις απαντήσεις. Άλλωστε δεν είναι αυτός ο κύριος λόγος της ύπαρξής τους. Αρκεί να ανοίγουν θέματα, να θέτουν ερωτήματα, να μας ερεθίζουν, να μας κινητοποιούν. Αν το νέο μου βιβλίο κατορθώσει έστω και κάτι από όλα αυτά, θα έχει πετύχει απολύτως το σκοπό του. Πόσο λατρεύουμε, λοιπόν, να μισούμε τα ψέματα και πόσο αντέχουμε τις αλήθειες;