Το True Blue παίζει
στο μπαρ:
«Θέλω απλώς να ξέρεις
ότι η καρδιά μου θα είναι πάντα αληθινή».
Πίνω μια γερή γουλιά
απ’ το ποτό μου.
Η πόρτα ανοίγει — είχες μέρες να φανείς.
Τα βήματά σου αργά
μέχρι να σε φέρουν σε μένα.
Κοιτάς χαμηλά,
ύστερα εμένα κατάματα.
Συγγνώμη — άηχο,
σχηματίζει το στόμα σου.
Ο δείκτης μου
ακουμπά στα χείλη μου.
Σιωπηλή σκέφτομαι
ένα ακόμα δικό μας σύμπαν:
μαλακό,
χωρίς γωνίες,
με αγάπη
που δεν πονά.
Το τραγούδι συνεχίζει.
Σκύβεις στον λαιμό μου,
«Περπατάω στους δρόμους
μέχρι να σ’ έχω στην αγκαλιά μου»,
μου ψιθυρίζεις τραγουδιστά.
Κι η φωνή σου μένει
στο λαιμό μου,
σαν υπόσχεση
που δεν ειπώθηκε ποτέ.
Η Ρένα Λασπίτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα διαβάζοντας βιβλία και γράφοντας ιστορίες μανιωδώς. Σπούδασε Εμπορία/Διαφήμιση και Διοίκηση Επιχειρήσεων, αντικείμενα που δεν σχετίζονται με τη γραφή, αλλά αυτό είναι μία ακόμα ιστορία. Στη συνέχεια εργάστηκε στη διαφήμιση ως κειμενογράφος και μετά στο χώρο των Τραπεζών όπου δραστηριοποιείται έως και σήμερα. Πρόσφατα ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό πρόγραμμα Δημιουργικής Γραφής στο ΕΑΠ. Διηγήματα και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά (Μονόκλ, Χάρτης, Φρέαρ, Φράκταλ). Κάποια διακρίθηκαν και συμπεριλήφθηκαν σε συλλογές διηγημάτων (εκδόσεις Παράξενες Μέρες, Eyelands και Παρατηρητής της Θράκης).