Ζωντανός
Σήκωσε κύμα.
Τρίζουν τα τζάμια του σπιτιού, σπάνε.
Το όνειρο με πάει στ’ ανοιχτά,
μακριά από τον κάβο.
Βγήκαν από τα παρασκήνια επιθυμίες κρυφές,
έγιναν ναύτες και καπετάνιος.
Ξάφνου, βαθαίνω.
Το φως της μέρας, λιγοστό.
Βυθίζομαι.
Κρύα νερά κι ασάλευτα κουφάρια,
στ’ ανήλιαγα όρη του βυθού.
Βλέπω το σώμα μου, τρομάζω και ξυπνώ.
Όμως κι έξω απ’ τον ύπνο, κρύο το δέρμα μου,
τα μάτια δίχως βλέμμα.
Νεκρός;
Πίνω το ελιξίριο της συνήθειας.
Τροχοδρομώ για τη δουλειά,
ήσυχος πως είμαι ζωντανός.
Εγώ ας μην είμαι!
Περνούν τα χρόνια.
Με λίγα ρούχα και παπούτσια ακατάλληλα,
στις πέτρες περπατώ.
Τριγύρω μαίνονται
τα όνειρά μου, σκέψεις, συναισθήματα.
Πάντα μια καταιγίδα στη ζωή μου,
μα κι όταν θα κοπάσει,
έχει η θάλασσα μυριάδες ξεριζώσει αχινούς,
παντού απλωμένους,
να περπατώ και να πονώ την ώρα της γαλήνης.
Ποιος παγίδες μου στήνει;
Ποιος χειροπόδαρα με δένει;
Μόνο εγώ μην είμαι, γιατί
πώς να λυθεί κανείς από τον εαυτό του;
Χρήστος Παπουτσής- Εργογραφία
Βιβλία ποίησης: «Μετά το τέλος τ’ Ουρανού» – «Λήθη η Αυτοκράτειρα του Κόσμου»-«Δάκρυα σε Ουράνιες θάλασσες» – «Το ασυγκίνητο ποτάμι» – «Ένα αδιαπραγμάτευτο σούρουπο» – «Ανεπιθύμητη συμπεριφορά»
Θεατρικά: «Λικέρ Μανταρίνι» – «Εκτός Λειτουργίας»