Η ζωή σε περιβάλλει από παντού. Έρχεται αθόρυβα να φωτίσει τα πιο βαθιά σου σκοτάδια και να διακωμωδήσει τους πιο παράλογους φόβους σου. Δεν ζητά την άδειά σου — σε περιμένει. Και όταν λυγίσεις, βρίσκεται εκεί, μέσα από τον πιο απλό και ταπεινό τρόπο, για να σου προσφέρει τα ισχυρότερα μαθήματα.
Η εναλλαγή των εποχών, η παρατήρηση της συμπεριφοράς των ζώων και των φυτών, η διαρκής σκυταλοδρομία του ουρανού από τον ήλιο στο φεγγάρι… Η φύση μιλά, φωνάζει, για όσους είναι διατεθειμένοι να ακούσουν.
Το μικρό, ταπεινό χαμομήλι σκορπά το άρωμά του και σε καλεί να σκύψεις, να το βρεις. Έτσι μαθαίνεις πως η ομορφιά δεν επιβάλλεται — σε προκαλεί να την ανακαλύψεις.
Για να μαζέψεις χόρτα, τα χέρια σου θα ματώσουν απ’ τα αγκάθια. Έτσι σε μαθαίνει πως η φύση προστατεύει τα δημιουργήματά της. Σου επιτρέπει να πάρεις, μα μόνο ό,τι χρειάζεσαι.
Η θάλασσα, άγρια και γαλήνια ταυτόχρονα, σε αφήνει να παίξεις, να την εμπιστευτείς. Την ίδια στιγμή μπορεί να βυθίσει μέσα της τα πάντα, να αφρίσει, να χτυπήσει με οργή τα βράχια. Σε διδάσκει την αγάπη και τη δοτικότητα, αλλά και το όριο. Να δίνεσαι, αλλά να μην αναλώνεσαι.
Η νύχτα έρχεται και ξεκλειδώνει το μπαούλο όπου φυλάς επιδέξια τους φόβους σου, τους δράκους των παραμυθιών σου. Εκείνους που προσποιείσαι πως ξέχασες. Η νύχτα δεν σε ρωτά — σε φέρνει αντιμέτωπο. Και ύστερα έρχεται το φως. Ο άπλετος, ζεστός ήλιος. Αναγεννά, χρυσίζει το βλέμμα, διαλύει τις άμυνες, ξεσκεπάζει την αλήθεια. Έτσι, μέσα από την εναλλαγή νύχτας και μέρας, καταλαβαίνεις πως άλλοτε νικάς και άλλοτε νικιέσαι. Μα πάντα, στο τέλος της διαδρομής, υπάρχει μια γραμμή φωτός. Έτοιμη να χυθεί παντού ΑΝ της ανοίξεις.
Ο κύκλος των εποχών σου δείχνει: κάθε τέλος γεννά μια αρχή. Κάθε τι που φεύγει, αφήνει χώρο για το επόμενο. Κάθε στοιχείο του κύκλου προσφέρει κάτι πολύτιμο — όσο κράτησε. Έτσι καταλαβαίνεις πως η απώλεια δεν είναι το αντίθετο της συνέχειας, αλλά η συνθήκη της.
Και έπειτα είναι εκείνες οι στιγμές… που κάτι μικρό, φαινομενικά ανίσχυρο και τρωτό, διεκδικεί το μερίδιό του στο φως. Σπάει δεσμά που το κράτησαν χαμηλά. Εργάζεται ήσυχα, σταθερά, με σεβασμό στον εαυτό του και στο περιβάλλον του. Και τότε — μια μέρα — ανθίζει. Ξεπηδά μέσα από το τσιμέντο μια μικρή ανεμώνη. Έχει νικήσει το σκοτάδι, το βάρος, την αδιαφορία. Έχει ριζώσει.
Και ύστερα είναι τα δέντρα. Δεν αντιστέκονται στον άνεμο με αλαζονεία — τον ακούν, τον ακολουθούν, λυγίζουν μαζί του. Δεν σπάνε, γιατί δεν πεισμώνουν. Η δύναμή τους δεν κρύβεται στο πείσμα, αλλά στη ρίζα τους, στην ικανότητα να παραμένουν, να προσαρμόζονται, να επιβιώνουν. Έτσι σε διδάσκουν πως η ευλυγισία δεν είναι αδυναμία αλλά σοφία. Πως δεν είναι πάντα οι πιο θορυβώδεις που στέκουν όρθιοι στο τέλος της καταιγίδας, αλλά οι πιο γειωμένοι.
Αγγίζει το φως και ο αέρας τη χαϊδεύει. Η φύση την συγχαίρει ,την καλωσορίζει. Με την αδιόρατη, σχεδόν αθόρυβη παρουσία της δηλώνει: είμαι εδώ.
Έτσι μαθαίνεις πως τα μεγάλα λόγια κρύβουν συχνά κενότητα. Πως το απότομο πέταγμα φέρνει απότομες πτώσεις. Πως η αυλοκολακεία ευνοεί εκείνον που την απολαμβάνει και εκθέτει εκείνον που την προσφέρει. Μαθαίνεις πως η σοφία και η δύναμη, όταν ριζώσουν μέσα σου, δεν χρειάζονται φανφάρες — μόνο υπομονή και επιμονή.
Φυσικά, όλα αυτά ισχύουν… για όσους ακούνε.
Η Μαρίλια Γιακουμή είναι γεννημένη το 1992 και έχει σπουδάσει Φιλολογία στο ΕΚΠΑ, ενώ έχει πραγματοποιήσει σπουδές και στην Ειδική Αγωγή και την Ψυχολογία. Παράλληλα, ασχολείται με τη συγγραφή παραμυθιών και διηγημάτων. Έχει εκδώσει το παιδικό παραμύθι «Όνειρα που ξεχειλίζουν καραμέλα» από τις εκδόσεις Λυκόφως, ενώ διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί σε διαδικτυακά και εντυπα περιοδικά όπως στη LIFO, στο Μονοκλ, στις Στάχτες, στο psychologynow και στο βιβλιονετ. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός παιδιών τυπικής και μη τυπικής ανάπτυξης και είναι εθελόντρια στον μη κερδοσκοπικό οργανισμό «Ανέλιξη».