Το τραπέζι
Στροβιλίζομαι σε έναν νου
Ηχεί γύρω τους η σιωπή μου
Οι παλμοί αγγίζουν βάθος θανάτου
Οι στάχτες σκορπισμένες
Πάνω στο πράσινο τραπέζι
Κολλάω τη μύτη και εισβάλλουν
Δεν ήμουν εγώ
Το σώμα του ήταν
Το τραύμα του ήταν
Του δίνω μια και το γυρνάω ανάσκελα
Συγχώρα με.
Εγώ ήμουν
Το σώμα μου ήταν
Το τραύμα μου ήταν
Άτιτλο
Κάποτε δε μου άρεσε να κάθομαι μόνη μου
σε χώρους γεμάτους ανθρώπους
Τώρα πια, πιέζω τον εαυτό μου
και πηγαίνω για τσάι μόνη
Ένα μικρό σκουληκάκι κάθεται αναπαυτικά
μέσα στο κεφάλι μου
και πλέκει βελονάκι
Παρατηρώ τους γύρω μου, κλεφτά
Κάθε που αυτό σκαρώνει μερικές θηλιές
εγώ αναζητώ ευχαριστημένη
την επόμενη καφετέρια
Κι ώσπου να διαλέξω
εκείνο έχει τυλίξει το νήμα και το βάζει στο τσεπάκι του
για να έχει κάτι να απασχοληθεί
και την άλλη μέρα
Η Ευανθία Νικολάου γεννήθηκε το 1998 στην Αθήνα. Σπούδασε Βυζαντινή και Νεοελληνική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Παρακολουθεί το Εργαστήριο Διόρθωσης-Επιμέλειας κειμένων του ΙΑΝΟΥ και εργάζεται σε βιβλιοπωλείο της Αθήνας.