i.
Τα μαλλιά σου πορτοκάλι και κάστανο, λίγο χιόνι στους κροτάφους
Μια ρυτίδα στο μέτωπο που δεν είχες. Μάτια μπλε.
Σε ρώτησα ήταν πάντα μπλε; Ή σου μίλαγαν για θάλασσες οι άλλες γυναίκες;
Γέλασες
Κι έπειτα εγώ σου είπα ότι σου δίνω όλες τις θάλασσες
και όλους τους ουρανούς που είδα ποτέ
Και είμαι σίγουρη ότι έγιναν πιο μπλε ακόμα.
Χείλη λεπτά. Λίγο λίγο λεπταίνει κι η δική μου καρδιά.
Σαν να έχεις πάρει το καλέμι,
το ίδιο αυτό καλεμάκι που σκάλισε το πρόσωπο σου,
και αφαιρείς ξύλινες φλούδες.
Εγώ δεν φανταζόμουν ποτέ πως μπορεί να υπάρξει τέτοια ομορφιά
Γιαγιά θέλω να της πω τώρα που θα την δω, τον βρήκα
και καθόλου δεν βελτιώθηκα στη γραφή,
Λες και του έσκαβα εγώ αυτή τη ρυτίδα αντί να εξασκούμαι.
ii.
Ένα λουλούδι άνθισε κάτω από το μπαλκόνι,
σε μια θέση κρυφή απ τον ήλιο
Χειμώνας, τι θράσος
Ήξερε βέβαια,
Πως κανείς δεν θα το μυρίσει ή έστω θα το δει,
παρά με κίνδυνο σωματικό
Σκέφτηκα τότε, γιατί μόνο αυτό μου αναλογούσε,
Αγάπα τον
Η Φιλοθέη Αρμενάκη γεννήθηκε στον Πειραιά το 2000. Σπουδάζει Μηχανολόγος Μηχανικός στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας.
