Δε δέχομαι την ευτυχία εξ ορισμού.
Την απορρίπτω ως στάση ζωής,
σαν άθεος που ιδέες χτίζει στο δόγμα της όρασης.
Δέχομαι μόνο μία ψευδαίσθηση.
Δέχομαι την ενστικτώδη επανάσταση του νου
στο μαύρο
και την κυτταρική ανάγκη για επιβίωση.
Παραστρατήματα της λογικής δέχομαι.
Στρουθοκαμηλισμούς.
Έρωτες.
Εξαρτήσεις.
Προσεγγίσεις ανυπολόγιστες.
Δέχομαι τις αδυναμίες μου
και τα ανθρώπινά μου πάθη.
Δέχομαι σαν ευλογία κάθε σφάλμα.
Κι αμετανόητη πλησιάζω το απόμακρο.
Κι επειδή όντως ένα ξέρω,
αγνοώ την ευτυχία και τα συστατικά της,
κι αφήνομαι καράβι ακυβέρνητο.
Κι αν θέλει η ζωή,
ας με βουλιάξει.
