Τι πρέπει να σου πω
Πότε θα συναντηθούμε;
Όμως-
ξαπλώνω εδώ- σκέπτομαι εσένα.
το στίγμα της αγάπης
είναι πάνω στον κόσμο.
Κίτρινο, κίτρινο, κίτρινο,
Τρώει μέσα στα φύλλα,
επίχρισμα σαφράν
Τα κλαριά σαν κέρατα λυγίζουν
γέρνουν βαριά
Ενάντια σ’ έναν απαλό μοβ ουρανό.
Δεν υπάρχει φωτισμός,
Μόνο ένας λεκές από μέλι
που στάζει από φύλλο σε φύλλο
από κλαδί σε κλαδί
λάφυρα χρωμάτων
Από όλο τον κόσμο.
Είμαι μόνος.
Το βάρος της αγάπης
Με αναδύει
Μέχρι το κεφάλι μου
Να χτυπήσει ουρανό.
Δες με!
Τα μαλλιά μου στάζουν νέκταρ-
Τα πουλιά το φέρουν
Στα μαύρα φτερά τους.
Βλέπε, επιτέλους
Τα μπράτσα και τα χέρια μου
Βρίσκονται αδρανή.
Πώς μπορώ να πω
Αν θα σε αγαπώ πάλι
Όπως κάνω τώρα;