Υπάρχουν θάνατοι πολλοί για να μετράς στ’ αστεία
ανοίγεις διάπλατα το στόμα σου, νομίζεις πως γελάς
πενθώντας έναν ουρανό
δυο τρία όνειρα κι έναν αστερισμό
θαμπό
μάλλον αυτόν του σκορπιού,
συμπορεύεσαι με το άδικο, υποδέχεσαι τον χρόνο
κι αρχίζεις έπειτα να ξεφυσάς να σπρώξεις το ταξίδι σου
γιατί απόψε βιάζεσαι πολύ.
Κρεμάς τ’ αστέρια που σου λείπουν στο σακάκι σου μήπως και θυμηθείς
ποιες σπίθες δεν σε σώσανε απ’ τη στάχτη
δεν παραιτείσαι, επανορθώνεις την ανάμνηση
μα έχεις και πάλι άδικο.
Βαδίζεις στο γαλάζιο ξεγελώντας τις ελπίδες μου
σημειώνοντας στα βιαστικά
λέξεις για αρχάριους ποιητές,
τις βλέπω μια μια να μουσκεύουνε το αγαπημένο σου πουκάμισο
για λίγο θα σε τυραννά
η προοπτική μιας μπόρας.
Οι δρόμοι σου
τοπία ανάερα για κάποιους, για μένα
ένα προαύλιο εκκλησίας στις δώδεκα παρά
σκέψεις αδέσποτες που βηματίζουνε προσεκτικά μη ραγίσουν το λεπτό μας
η ομορφιά κυκλώνει το τετράγωνο της γειτονιάς
παλεύει για να μη σχηματιστούμε·
με τις παλάμες ανάστροφα στο φως της λάμπας
διαβάζουμε την τύχη μας, πεισματικά
μαντεύουμε κι απόψε λάθος
γκρεμίζονται στα χείλη μας τυχαίοι στίχοι για σκλαβωμένα χελιδόνια
μήπως κι ελαφρύνουμε το πεπρωμένο μας
μήπως και κατά λάθος
ξεπληρώσουμε την ελευθερία τους με
την ψυχή μας.
Η Υακίνθη Στρατοπούλου ζει και εργάζεται στην Αθήνα μοιράζοντας παράλληλα τον εαυτό της σε καμβάδες και λέξεις.
