κάπου στο δρόμο
κλάμα μωρού ακούγεται
τα μάτια μου βουρκώνουν
γιατί ;
Μια καθιερωμένη Πέμπτη άναψα τον θερμοσίφωνα να κάνω πιο μετά ένα μπάνιο. Με κάτι αφαιρέθηκα, τον ξέχασα να καίει, να προσπαθεί να ζεστάνει το νερό για ‘μένα. Τον άκουσα που ζοριζόταν. Πήγα τον έκλεισα, ξεντύθηκα και μπήκα στην μπανιέρα. Το νερό ήταν καλό, μετά από λίγο μου φάνηκε πως η θερμοκρασία του αυξανόταν· το συνήθισα. Έπειτα, να το πάλι, το νερό έκαιγε περισσότερο μα όπου να ‘ναι θα τελειώσω είπα. Προσπάθησα να ξεπλυθώ μα τίποτα. Αισθανόμουν πάνω στο δέρμα μου την ίδια βρώμα. Τώρα οι κινήσεις μου είναι σχολαστικές, μα το νερό με καίει παραπάνω. Τα παρατώ, ας είναι λέω, τουλάχιστον θα σκουπιστώ, κάτι όμως με τραβάει να συνεχίσω. Τώρα είμαι εγώ αυτός που κατευθύνει τον διακόπτη στο καυτό, το δέρμα μου κοκκίνισε και έβγαλε φουσκάλες, ήταν πρησμένο, έλιωνε. Δεν άντεχα άλλο, η ζέστη ήταν αφόρητη, ήθελα να ξεφύγω ! Μα η μητρική φωνή που όλοι ακούνε μέσα τους, είναι στ’ αυτιά μου τώρα και μου λέει «παιδί μου ντύσου θα κρυώσεις».
***
Ο Λάζαρος Ζάγκας γεννήθηκε το 1997 στην Αθήνα.Σπουδάζει Ψυχολογία και αποπειράται την γραφή.
