Κάποια κλωστή που θα κοπεί ξανά με άγρια απλότητα θα διαταράξει τον
μακάριο ύπνο μας μόνιμα απροετοίμαστοι αθόρυβα θα ραγίσουμε συγκαταβατικά
θα εκπλαγούμε κάποτε ίσως πάψει να μας τρομάζει ο κρότος του ξαφνικού ο
πάταγος της αλλαγής οι ευχές που παραμένουν ανεξάντλητες οι ψυχές μας που έγιναν Γόρδιοι δεσμοί και χέρια αποζητούν να τις δέσουν πριν τις λύσουν
μέσα σε τόπους και σε χρόνους θα ξεγλιστρήσουμε σαν κουρασμένα καλοκαίρια
θα περιφερόμαστε φορώντας οτιδήποτε πορφυρό ψάχνοντας συνεχώς τον δρόμο για το σπίτι αφήνοντας πίσω όλα μας τα ίχνη με γενναιοδωρία χαρακτηριστική με
σώματα ακόμα αχνισμένα από εκείνο το τελευταίο άγγιγμα μέσα στο άμετρο
σονέτο μιας ύστατης στιγμής που επιμένει να παραμείνει όσο εμείς κυνηγάμε απελπισμένα την επόμενη
Παιδί του Ιουνίου, κυριολεκτικά και όσο μεταφορικά μπορεί να σταθεί. Αγαπά την τέχνη και τα γράμματα σε όλες τις μορφές τους. Ζει με διάθεση για ποιητική απόδοση των πάντων. Καταθέτει κομμάτια του εαυτού της μέσα από τα ποιήματά της.
