«Δε νομίζεις ότι κάποτε πρέπει να περάσεις το μάθημα; Έχεις την εντύπωση ότι αισθάνομαι ωραία κάθε φορά που υποχρεώνομαι να σε κόβω;» ρώτησε ο Πιτένγκος τη Ντίνα, στριφογυρίζοντας στην πολυθρόνα του. «Κι εσείς, δε νομίζετε ότι πρέπει να με βοηθήσετε;» απάντησε με ερώτηση εκείνη, δίνοντάς του την πάσα που περίμενε. «Εγώ να σε βοηθήσω, αλλά να με βοηθήσεις επιτέλους κι εσύ. Έτσι πάει το πράγμα» παρατήρησε ο συνομιλητής της, σταυρώνοντας τα χέρια του στο γραφείο. Ο τόνος της φωνής του ήταν απολύτως ουδέτερος, όπως όταν ανέλυε στο αμφιθέατρο τις παρενέργειες της κατάχρησης αντιβιοτικών.
Η Ντίνα τού είπε ότι την έφερνε σε πολύ δύσκολη θέση, εκείνος όμως συνέχισε τα λογοπαίγνια, ισχυριζόμενος ότι η θέση της μπορεί να ήταν δύσκολη, η λύση όμως στο πρόβλημά της ήταν εύκολη, πηγαινοφέρνοντας την ίδια στιγμή τον δείκτη του δεξιού του χεριού μεταξύ τους, εν είδει ερωτικού καλέσματος. «Για ποια με περάσατε;» τον ρώτησε εξαγριωμένη, για να λάβει την αμφίβολης λεπτότητας απάντηση: «Μα δεν σε πέρασα ακόμη».
Οι φήμες για τον συγκεκριμένο −και όχι μόνο γι’ αυτόν− κυκλοφορούσαν για χρόνια στη σχολή, αλλά η Ντίνα δεν τους είχε δώσει τη σημασία που έπρεπε. Και τώρα, δυστυχώς, δεν υπήρχε χρόνος να το σκεφτεί. Ήταν το τελευταίο της μάθημα. Ήξερε ότι αν δεν ενέδιδε, η ειδικότητά της θα πήγαινε πίσω επ’ αόριστον. Δέχτηκε την πρόταση. Θα τον συναντούσε στη γκαρσονέρα του στο κέντρο, την Πέμπτη νωρίς το απόγευμα.
Ήταν Πέμπτη και είχε πάει τέσσερις και δέκα. Την περίμενε από τις τρεις και τέταρτο. Στις έξι είχε ιατρείο. Της είχε τηλεφωνήσει άπειρες φορές. Δεν το σήκωσε ούτε μία, κάτι που τον εκνεύρισε αφάνταστα. Ώστε έτσι, λοιπόν; Παιχνίδια με τον Πιτέγνκο; Δεν ήξερε φαίνεται ποιον είχε απέναντί της. Κοίταξε πάλι το ρολόι του. Αποφάσισε να φύγει. Δεν έφυγε. Στην πόρτα τον περίμεναν κάμερες. Του ζητήθηκε κάποια δήλωση. «Κάποιο λάθος κάνετε, παιδιά» τους είπε. «Μάλλον εσύ το έκανες», ακούστηκε η φωνή της από τις σκάλες.
Στο βραδινό δελτίο ειδήσεων, ο εκπρόσωπος του συλλόγου διδασκόντων στη σχολή του Πιτένγκου χαρακτήρισε το περιστατικό «πρωτοφανές στα χρονικά της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης».
* * *
Ο Απόστολος Μαϊκίδης γεννήθηκε το 1972 στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει και εργάζεται.
