Αφροδίτη Μιχαηλίδου | Δύο ποιήματα

© Lee Friedlander

Αφορία

Από όλα σου αυτό που μου λείπει περισσότερο,
είναι η ύλη σου να λέει
πως «μπορούμε»
Το ακατάληπτο «μαζί» που ζούσαμε έπειθε
τη λαθραία μικρή επανάσταση
Ήταν ο σπόρος που βλάσταινε ευκταία όνειρα,
πριν σταθούμε μακριά
μια εποχή σαρωτική.
Σαν φυλλοβόλος μεταμφίεση που αφήνει πίσω
άσαρκα τα δέντρα,
σχεδόν διασυρμένα,
καταδικασμένα να υπομένουν άφθαρτα στο χρόνο,
ως την εφηβική τους Άνοιξη
να έρθει ο πρώτος οργασμός
να ζωντανέψει τους χυμούς τους.
Ν’ ανέβει η ρίζα στα κλαριά
και η φρεσκάδα, μια ακόμη καινούρια νιότη,
να τους πει
«μαζί μπορούμε να ανθίσουμε το Αύριο»

Πόσο σπάνια συνθήκη το αμοιβαίο
να κρατήσει έστω ολόκληρη εποχή
πόση αιωνιότητα χωρά
σε μια ανοιχτή πληγή από αντίο

 


Επισφαλής ιδιοκτησία

καίει ο πυρετός της αποκάλυψης ενός άλλου εαυτού
που αρνούμαι να αναγνωρίσω
Στήνω φράγματα από κύματα,
προσεύχομαι στις θύελλες να’ ρθουν να τα υψώσουν
Θαρρείς και, αν φιλιώσει αέρας και αλμύρα,
θα σιγήσει η μέσα μου κραυγή
Κι αυτή η ανήλιαγη απεραντοσύνη που αγωνιά να υπάρξει
στο πιο ακέραιο εγώ,
θα προστατέψει τον ισοβίτη κάτω από τα κλειστά μου μάτια
Μα αυτός καταδικάστηκε
Στάθηκε πάνω απ’ τον γκρεμό και από τότε πέφτει
Ας ήταν η λαίλαπα να επιτεθεί
κι όχι ο ψίθυρος που θάφτηκε κάτω από την ιτιά του Όρους.
Αέναο το ξάφνιασμα αγκυροβολεί μαρμαρυγές
κι ένα θανατηφόρο κέντρισμα
Δεν είναι η στιγμή ολόγυμνη
μα το επόμενο ξημέρωμα
Χωρίς πια θάλασσα, χωρίς αέρα, χωρίς αλμύρα
Χωρίς μια ελπίδα να μερέψει ο πυρετός

 


Η Αφροδίτη Μιχαηλίδου γεννήθηκε και ζει στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης. Έχει σπουδάσει θεολογία, νοηματική γλώσσα και φωτογραφία. Ανήκει σε διάφορες φωτογραφικές ομάδες συμμετέχοντας σε εκθέσεις. Φωτογραφίες της έχουν συμπεριληφθεί σε έντυπα και λογοτεχνικά περιοδικά. Είναι μέλος της Υπερρεαλιστικής Ομάδας Θεσσαλονίκης. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε ανθολογίες, έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά.