Νίκος Παπαδόπουλος | Τι απέγιναν

© Henri Cartier Bresson

Ότανž η κόρη του σταμάταγε να πληκτρολογεί η γυναίκα του δεν μίλαγε στο τηλέφωνο αυτοκίνητο/μηχανάκι/φορτηγό δεν πέρναγε από κάτω ο απορροφητήρας ήταν κλειστός η τηλεόραση μαύρη το ασανσέρ ακίνητο οι διπλανοί άφαντοι οι αποπάνω σιωπηλοί το πλυντήριο ακίνητο και κυρίως, όταν ο σκύλος (καθισμένος στα πίσω πόδια) τον κοίταζε στα μάτιហτότε ακριβώς έβλεπε να ανοίγει ένα κενό, ένα διάκενο δέκα δεκαπέντε εκατοστών το πολύ, όπου χώραγε όμως άνετα να περάσει, να περάσει και να βγει από αυτόν τον κόσμο που δεν ήταν δικός του. Αυτός τον είχε, ναι, αυτός τον είχε φτιάξει και, παραδεχόταν, υπήρχαν φορές που ένιωθε σπίτι του, αλλά ήταν βέβαιος πως δεν ήταν. Πλησίασε αργά σ’ αυτό το άνοιγμα, αλλά τότε Ας βγάλει κάποιος τον σκύλο βόλτα, δεν προλαβαίνω!, ακούστηκε η φωνή της κόρης του και το διάκενο έκλεισε απότομα και αθόρυβα, ο ίδιος επανήλθε στην πόρτα της κουζίνας απ’ όπου προηγουμένως έβγαινε, τα άλλα όλα έμειναν ανέγγιχτα, ίσως η κουρτίνα σάλευε λιγάκι και μια καρέκλα ήταν τραβηγμένη στραβά, αλλά όλα επανάφεραν την αίσθηση που είχε κάθε φορά που τοποθετούσε κάτω από το δέντρο του παταριού ένα δωμάτιο ανοιχτό στην μία πλευρά του, με ακίνητες εκστατικές φιγούρες γύρω από ένα ακίνητο νεογνό κέντρο, με προφανή άγνοια του τι έμελλε να ακολουθήσει μετά στις ζωές όλων, κυρίως μάλιστα, των μάγων (τι απέγιναν;). Η κόρη συνέχισε να πληκτρολογεί και μαζί μ’ αυτήν ξεκίνησαν και όλοι οι θόρυβοι που για μια στιγμή είχαν μείνει ακίνητοι· ο ίδιος είπε Αυτό είναι το σπίτι μου. Ο σκύλος γρύλλισε το ασανσέρ σταμάτησε η εξώπορτα έκλεισε πίσω τους οι ψιχάλες κατέβαιναν ο σκύλος οσμιζόταν και τράβαγε το λουρί οι ψιχάλες κατέβαιναν η εξώπορτα έκλεισε πίσω τους το ασανσέρ σταμάτησε ο σκύλος γρύλλισε και, Εντάξει, τον έβγαλα εγώ, δεν είχα κάτι να κάνω!, είπε, αποφεύγοντας να κοιτάξει το ζώο στα μάτια γιατί στο μεταξύ παρατήρησε ότι όλοι οι ήχοι, πάλι, είχαν μείνει ακίνητοι.

***


Ο Νίκος Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1963. Ζει και εργάζεται στην Ελλάδα. Το 2019 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Ο Μωβ σκίουρος» το πρώτο του βιβλίο με τίτλο, «Κάτι το Τραγικόν». Έχει συμμετάσχει στο συλλογικό έργο, «Χάρτινα ποδήλατα (Εκδόσεις των συναδέλφων). Συμμετέχει επίσης, με ένα διήγημα, σε συλλογικό έργο των εκδόσεων «Ο Μωβ Σκίουρος».