Οι γνωστές ενορμήσεις
Ή
“Pseudo-Blues”
[prose song “written on a toilet roll”]
Ποιον γελούσες
Όταν έλεγες από μέσα σου το ξόρκι
Πυροβολικάριος στη Χαλκίδα
Στις αρχές τού νέου αιώνα
Και ήταν συνήθως νύχτα και η ώρα
Παρασάγγες πολλούς από τις όχθες τού Νέστου
Και κανένα γεφύρι μπροστά
-Τρεις φορές-
Ότι θα τις ξεχάσεις για πάντα
Θα σβήσουν επιτέλους όλες οι πρώην
Που ακόμη κάνουν έρωτα μες στο κεφάλι σου
Σ’ ένα ποτάμι από στεναγμούς
Και οργασμούς που θα κρατούσαν
Τόσο και άλλο τόσο
Αν η αλήθεια δεν έπεφτε πάνω στη φαντασία
Ζυγίζοντας τόνους και δεν
Έλιωνε τις υποψίες και δεν
Έκανε σκόνη
Τις βλακώδεις υπερβολές σου•
Αλλά όλες οι πρώην πηδιούνται δικέ μου
Στο δρόμο στη σκοτεινή στάση
Τού ξεχαρβαλωμένου λεωφορείου
Με τον χοντρό αγενή οδηγό
Με τον πρώτο τυχόντα θαμώνα
Καρηκομόωντα των καφέ και των μπαρ
Και ίσως τώρα να τον γλείφουν πατόκορφα
Μέχρι και στις ξαφνικές στροφές
Που παίρνει απότομα ανεβοκατεβάζοντας το χειρόφρενο
Χωρίς κανένα φόβο
Ότι θα στουκάρει το αμάξι στο περίπτερο τής γωνίας
Βογγώντας συνέχεια στα σύμφωνα
Και στα φωνήεντα τού έρωτα•
Εκείνες οι πολιτικές οι τετραπέρατες τής αγοράς
Που καψουρευτήκαμε σε μιαν αστραπή
Που ξέρουν καλά πώς να μας ξεζουμίζουν
Μέχρι και την τελευταία μας σταγόνα
Ένα φεγγάρι
Κάτω από το απαράμιλλο φως του
Σε μιαν ακρογιαλιά χωρίς καμιά κιθάρα
Το πιο σαχλό σιγοτραγουδώντας
Τραγουδάκι τής εποχής
Και μπαινοβγαίνοντας στο νερό να χαχανίζουν
Με τα βυζιά τους πάνω κάτω βγάζοντας μάτι
Να σκληραίνουν οι ρώγες και να σηκώνονται
Όπως και η δική σου
Λύσσα να τρυπώσεις βαθιά μέσα τους
Σα να γυρίζεις πίσω στη μήτρα τού χρόνου
Λες και με κάποιο τρόπο θα επέστρεφες
Στον ανύπαρκτο καιρό πολύ πριν γεννηθείς
Δίχως σκοτούρες πια και δίχως έγνοιες
Για το μάταιο τής σάρκας και τής ύλης το κάμποσο
Χαμένος μες στο γλυκό μπαμπάκι τ’ουρανού•
