Γιάννα Τζιβελέκη | Τρία ποιήματα

© Willy Ronis

[Τα καλοκαίρια βάφαμε το σπίτι]

Τα καλοκαίρια βάφαμε το σπίτι
απλώναμε εφημερίδες στο πάτωμα
να στάζουν οι μπογιές απάνω σε μπαγιάτικα νέα
σκεπάζαμε όσα θέλαμε να γλυτώσουν απ’ το παρελθόν
και τα υπόλοιπα τα περνούσαμε δυο χέρια μέλλον
Έτσι τακτοποιούσαμε εμείς τη ζωή μας

Με μπατανόβουρτσα, παχιά πινέλα και χρώματα

Ανέβαινε ψηλά στην σκάλα ο πατέρας
να φτάσει μέχρι και τις πιο δυσπρόσιτες γωνιές
να μη μείνει τίποτα ανέγγιχτο σε τούτο το σπίτι
να φρεσκαριστεί μου έλεγαν
σαν ξόρκισμα το έβλεπα εγώ
Έτσι κάναμε ευχέλαιο εμείς τη ζωή μας

Με πειθαρχεία, επιμονή και νοιάξιμο

Τα καλοκαίρια πέρασαν
ο πατέρας έφυγε
η μπογιά ξεθώριασε
Έτσι αποχαιρετούμε εμείς τη ζωή μας

Με υγρασία, λυγμούς και μοναξιά

 


[Χρησμός]

Να με θυμάστε σε χρόνο μέλλοντα
με τα χέρια μπλεγμένα στα μαλλιά
ξυπόλητη πάνω σε βότσαλα

Θα είμαι οι μάγισσες που ‘καιγαν το Μεσαίωνα
γιατί κανένας δε μίλησε

Ο κόσμος φτιάχνεται ξανά και ξανά
μήπως και κάτι αλλάξει
και μόνο λίγες στιγμές, ελάχιστες,
αυθεντικές στιγμές – αιώνες
συναντιούνται οι άνθρωποι
Την ώρα που κάποιος λέει Έλα
και τείνει το χέρι του
ξέροντας από πριν πως είναι όλα χαμένα
Την ώρα που σφαδάζει η μάνα
να βγει από μέσα της ο νέος άνθρωπος
                                                    – μήπως κι αυτή τη φορά κάτι αλλάξει
την ώρα εκείνη που δυο άνθρωποι βυθίζονται
ο ένας μέσα στη σάρκα του άλλου
κι οι λέξεις τους ασθμαίνουν
κι οι σιωπές τους τρομάζουν
κι οι καρδιές τους φοβούνται
μη σπάσουν
αυθεντικές στιγμές – αιώνες
σαν θάλασσες

κι όποιος τολμάει ας βουτήξει με τα μάτια ανοιχτά.

 


[Η ζωή μας χτίζεται]

Η ζωή μας χτίζεται πάνω σε ερειπωμένα χωριά
από αλλοτινά γέλια
με φίλους
σε τραπέζια
με κρασί
που τελείωσε
πριν να μας πνίξει

Η ζωή μας χτίζεται πάνω σε εγκαταλειμμένα φιλιά
από στόματα ξένα
ανθρώπων
που σε κρεβάτια
φέρανε τις μοναξιές τους
και χύσαν τους φόβους τους
πάνω μας

Η ζωή μας χτίζεται πάνω σε τρομαγμένα παιδιά
από τις εκδοχές
που υπήρξαμε
αυτές που δεν έφτασαν
να μεγαλώσουν ποτέ
αλλά κρυφοκοιτάν νωχελικά
ακόμα και τώρα
τον χρόνο
που έμεινε.

Η ζωή μας χτίζεται.
Για λίγο ακόμα.

 


Η Γιάννα Τζιβελέκη γεννήθηκε κατακαλόκαιρο στην Αθήνα, σπούδασε μοντάζ & έζησε στην Ισπανία. Της αρέσει να μεταφράζει ιδέες, λέξεις και εικόνες. Αγαπάει την θάλασσα, τις γάτες της, τα σύννεφα και τα φωτισμένα παράθυρα τις νύχτες.

janatzivelekinowhere.wordpress.com