Αν ήμουν γυναίκα, εσένα θα κοίταζα και θα προσπαθούσα να μιμηθώ,
τις κινήσεις σου, την ελευθερία σου, το βλέμμα σου,
όπως εσύ αγαπάς θα ήθελα να αγαπηθώ.
Θα ήξερα τι είναι καλό στον καθένα και τι κακό,
θα είχα πέσει στην φωτιά χίλιες φορές, μα πάντα
θα κατάφερνα να σηκωθώ.
Πως καταφέρνεις, σε τόσους να δίνεσαι,
μα ποτέ σου να μην έχεις δοθεί,
και όμως να ξεχωρίζεις, με ποιόν έχεις αγαπηθεί;
Την αγριάδα σου θαυμάζω, μέσα στην ηρεμία,
και την γαλήνη σου εν μέσω κατακλυσμών,
που απλόχερα προσφέρεις στα χέρια ληστών.
Είσαι ένα ποίημα, μια ζωγραφιά, και η ζωή η ίδια,
την δίνεις και την παίρνεις, και την γεννάς,
βλαστός στα αποκαΐδια.
Σε τόσο μεγαλείο μπροστά, αλλά και σε κάτι τόσο απλό,
πια, επιλογή δεν έχω, παρά να σε κοιτάζω,
γεμάτος θαυμασμό.
