Το Συνδικάτο του Ονείρου / Για τη Φαίη
Μνήμη Dave Greenfield
Whatever happened to / All of the heroes? / All the Shakespearoes?
Où sont les gracieux gallants / Que je suivoie au temps jadis,/ Si bien chantants, si bien parlants, / Si plaisants en faits et en dits ?
Πού να ᾽ναι αυτοί που ευφρόσυνα γλεντούσαν / και με συντρόφευαν σ᾽ άλλους καιρούς; / Ωραία τραγούδαγαν, ωραία μιλούσαν, / μ᾽ έργα τερπνά, με λόγους ιλαρούς!
῾῾Το Αιώνια Εφήμερο Sublime Talisman της Ευτυχίας᾽᾽, γράφει Εκείνη που ξέρει να κάνει κήπο πάλι τον κήπο
Πώς γίνεται (και, ναι, γίνεται!) η τρυφερότητα βαλς εζιτασιόν να χορεύει με την άτεγκτη απολυτότητα
Κι Εκείνη που ξέρει να κάνει πάλι κήπο τον κήπο, ω!, εκείνη που έχει μάτια φλογοβόλα, έχει σκέψεις σουγιάδες, έχει μυαλό μυδραλλιοβόλο, έχει φωνή καρμανιόλα, έχει ψυχή χρυσό ξιφίδιο, έχει ψαλίδια δάχτυλα, έχει αγκώνες ρουκέτες, έχει νου ολμοβόλο
Πού να ᾽ναι τώρα ο Βακαλόπουλος, ο Λάγιος / Πού να ᾽ναι κάθε άγριος άγιος / Στης καταγωγής τα καπηλειά / με τη γλυκόλαλη μιλιά / τότες που ξεγελούσαμε το χρόνο / τότες που χαμουρεύαμε τον πόνο
Πώς φτάσαμε να πούμε: ῾῾Δεν καταδεχόμαστε να γράψουμε όσα δεν έχουμε ζήσει᾽᾽
Σαράντα μέρες τώρα συγκατοικούμε με το χάος και την οδύνη, πώς καταφέρνουμε γέλια φαλσταφικά και ηδονικές ουρανομήκεις κραυγές να υψώνουμε
῾῾Εγκατέλειψε αυτούς τους ανθρώπους οριστικά, Βρήκε άλλους. Να γιατί αυτός ο σπάνιας γενναιοδωρίας άνθρωπος γράφτηκε στην κοσμική μυθολογία σαν ο άνθρωπος χωρίς κανέναν οίκτο᾽᾽
Χαρακτηρίζονται, αυτός και το περιβάλλον του, από μιαν ιδιαίτερη λεπταισθησία χωρίς βάθος. Ανέκαθεν. Τώρα, σε αλλόκοτα χαλεπούς καιρούς, είναι μάλλον μάταιο, ατελέσφορο, ενίοτε και ανόητο, να τους πλησιάσεις αν δεν έχεις τη διάθεση να τους τα δώσεις όλα, να προσχωρήσεις με το είναι σου όλο σε όσα αυτοί πράττουν και πρεσβεύουν
Η επιείκεια δεν είναι το είδος τους
Ιδού το σάουντρακ των τελευταίων ημερών και νυχτών τους: I got some John Coltrane on the stereo baby / Make it feel all right / I got some fine wine in the freezer mama / I know what you like / I gonna take it, turn it, set it loose / We gonna learn about love on a three ply rug / Hah / Gonna be all right / It’s gonna be all right/ I feel it / Gonna be all right
Ο διαβότητος κυνισμός τους δεν είναι παρά το μέσα από τα βλέφαρά τους, το αρνητικό της τρυφερότητάς τους επί το έργο, το εσωτερικό του μηρού που προορίζεται για λίγους, για ελάχιστους, για έναν
Ποτέ δεν θα τους πιάσεις επ᾽ αυτοφώρω σε μιαν ῾῾ισοπεδωμένη φαινομενικότητα᾽᾽
Πώς μπόρεσαν να μην ενδώσουν στο κάθε (φτηνό ή/και ακριβό) δέλεαρ όταν η εποχή ήταν μάλλον αίθρια και όλοι γύρω τους ενέδιδαν σε μια γενικευμένη χρυσοποίκιλτη χαμέρπεια; — γιατί κι αυτοί, ο ίδιος και ο εκάστοτε περίγυρός του, να προκρίνουν την προσκόλληση στην προσήλωση
Πώς κι έμειναν ιχνηλάτες του Ιούρα, επινοητές κρυπτογραφημάτων, λάτρεις της μυστικής συνεννόησης, αυθάδεις παραμυθάδες, νεοφάλσταφ αδιανόητα γοητευτικοί και εσκεμμένα ακατάληπτοι
Μία από τις τεχνικές τους ήταν η λούπα
Μία άλλη, το potlatch
Γιατί θέλησαν, οι φίλοι του κι αυτός, να παραμείνουν μια κρυφή υποδιαστολή στο Βιβλίο της Ανησυχίας των καιρών τους, και γιατί, σήμερα, ακόμα και τώρα, προκαλούν αμηχανία, ανησυχία, και τρόμο (σε ορισμένες περιπτώσεις) με τα τόσο αθώα χαμόγελα και γέλια τους
῾῾Βάλθηκε να αναλύσει με ακρίβεια αυτά τα δεδομένα, καθώς και όλες τις δυνατότητες που αποκλείονται ή που ανοίγονται από δω και μπρος χωρίς κανέναν συναισθηματικό δεσμό με ένα παρελθόν που εγκατέλειψε τον εαυτό του᾽᾽
Καί είπε, λίγο μετά το χάραμα: Πέφτω λίγο να κοιμηθώ, με το κινητό αγκαλιά σαν κούκλα εγγαστρίμυθου. Βλέπω στο ενύπνιο ότι είμαι ο Captain America, σε εκδοχή Peter Fonda στο Easy Rider, και γίνομαι ξαφνικά ο Captain Nemo, και καταφτάνω στον Παγασητικό με το Yellow Sumbmarine, που το έχω ονομάσει Infinite Jest, και κάνω ένα αιθέριο ντου, ουράνια γιούρια κάνω, και κλέβω το Κερασένιο Κόκκινο Κορίτσι
Και αποφάνθηκε: Ό,τι μας δόθηκε, καλά μας δόθηκε
Και ψιθύρισε: Είμαστε, ήδη από το 1960 και το 1970, το Sublime, το Συνδικάτο του Ονείρου
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Αδούλωτη Κυψέλλη, 05.05.2020
ΥΓ. Σαράντα μέρες τώρα, ο Αντρέας Μαντάς κι εγώ, θελήσαμε να επιμείνουμε στην άμυνα μας. Πρακτικά. Καθημερινώς. Συναντιόμασταν στο μπαλκόνι του Νέου Άλαμουτ, πίναμε, συζητούσαμε, ανταλλάσσαμε δώρα, επιδιδόμασταν με ειλικρίνεια (σκληρή, πολλές φορές) στο ένδον σκάπτε και στο εδιζησάμην εμεωυτόν, ακούγαμε τρομερά τραγούδια, διαβάζαμε πολύτιμες σελίδες από πολύτιμα βιβλία, συγκατοικήσαμε με το ζόφο, βουρκώσαμε, γελάσαμε, κλάψαμε, γράψαμε. Υποτίθεται ότι από αύριο περνάμε σε νέα κατάσταση. Σύμφωνοι: νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα. Αλλά αυτή η αλληλοπεριχώρηση θα συνεχιστεί, όχι πια ως ῾῾Ημερολόγιο Εγκλεισμού᾽᾽ αλλά ως ῾῾Δεύτερη Φάση᾽᾽. Ευχαριστώ τα Αδέλφια που μας στήριξαν, όλα, ιδιαίτερα τους: Φαίη Τζανετουλάκου, Μαργαρίτα Κουβάτσου, Βασίλη Κοσμόπουλο, Εύα Στεφανή, Μενέλαο Καραμαγγιώλη, Έρα Μουλάκη, Στέλλα Χριστοδουλοπούλου, Αθηνά Ιωάννου, και, βέβαια, τον οικοδεσπότη μας, τον ποιητή & φίλο Αντώνη Τσόκο. Δεν θα πεθάνουμε ποτέ πριν ζήσουμε για πάντα, fuckin’ yeah!
Tips
Dream Syndicate / John Coltrane Stereo Blues: https://www.youtube.com/watch?v=UczpPXCCtE0
Captain America / Born to be Oscar Wilde: https://www.youtube.com/watch?v=egMWlD3fLJ8
Ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης (Απρίλιος 1960) είναι συγγραφέας και σιτυασιονιστής.
