3 Μαΐου
Μέρα Τριακοστή Ένατη
Πρέπει, λοιπόν, να ξαναγίνει το ξεκίνημα απ’ το μηδέν;
Να αποδείξουμε πώς η ανθρωπότητα υπάρχει, όπως ο Διογένης αποδείκνυε την κίνηση περπατώντας.
Ότι συμβαίνει γύρω μας, ακόμα και τα πιο κοινά πράγματα που συναντά κανείς στον δρόμο, έχει κάποιο νόημα, μια σημασία κοινωνική και ανθρωπιστική. Και ως τέτοιο μπορεί να ανακινήσει μεγάλα ζητήματα, που παίρνουν τη δική τους θέση δίπλα στα σοβαρά γεγονότα που χαρακτηρίζουν κάθε εποχή.
Στην Ελληνική μυθολογία, ο Θεός Μύθος ήταν πρωτότοκος γιος της Θεάς γνώσης. Αλλά σε πολλές περιπτώσεις, η γνώση συνεχίζει να γεννάει μύθους, και οι μύθοι με τη σειρά τους, γνώση.
NO SE PUEDE VIVIR SIN AMAR
Επαναλαμβανόμενο
και
Δυνατά.
Όμως, δεν είναι ζάλη η αγάπη. Αγάπη είναι ο τρόμος που η ζωή μετρά το ανάστημα της. Μετριέται με το άδειο πρόσωπο που βγαίνει από το σκοτάδι, όπως λέει στο ποίημα του, ο Θανάσης Κωσταβάρας.
Ο Ίκαρος, μου είπε ότι δεν πρέπει να υποχωρούμε, όταν ξεκίνησε όλο αυτό.
Δεν υποχωρήσαμε ούτε στιγμή.
Ξέρουμε πώς κάθε φορά που κάποιος υποχωρεί ή κάθε φορά που σκέφτεται και ζει απλώς για να ‘φαίνεται’, προδίδει. Και προδίδεται.
Από αύριο δειλά δειλά θα ξαναζήσουμε τις μακριές νύχτες στους δρόμους, στα τραίνα, στα τραμ, στο μετρό, στα λεωφορεία.
Για τα αεροδρόμια δεν ξέρουμε ακόμα.
Θα γλείψουμε ξανά τη ζωή σαν ζάχαρη από κριθάρι;
Θα τη διαμορφώσουμε, θα την ακονίσουμε, θα την αγαπήσουμε, θα την εξετάσουμε από την αρχή και την ουσία της, όπως ψάχνει κανείς τη λέξη, την εικόνα, την οριστική φράση;
Αυτή τη φράση που συμπεραίνει, που σταματά;
Αυτή την γαμημένη φράση, με την οποία θα μπορέσουμε να ξεκινήσουμε ξανά;
Το δικό μας Άλεφ.
Τη σχεδόν μυστική φράση που θα χρωματίσει τα μάτια μας.
Η προσωπική κόλαση του Δάντη, ήταν η ποίηση του. Ο Παράδεισος, η έκδοση της. Το καθαρτήριο, η ίδια η ιστορία.
Μπροστά μας είναι όλα.
Η επανάσταση, δεν συνιστάται στο να δείχνει στους ανθρώπους πώς να ζήσουν, αλλά στο να τους κάνει να ζουν.
Έχουμε να δούμε πολλά.
Αλλά, ακόμα και αν ο πολιτισμός είναι πηγή δυστυχίας, που λέει και Freud, να μη χάσουμε ποτέ την τόλμη και τον στοχασμό.
Τόλμη και στοχασμός απαιτούνται, διότι σε μια κοινωνία που καταπίεζει τη λειτουργία του ενστίκτου και διαστρεβλώνει τον μηχανισμό, δημιουργεί μόνο δυστυχισμένα άτομα.
Τα οποία, συγκεντρώνονται για να συζητήσουν σε ένα λάθος πλαίσιο, με λάθος μέσα.
Δεν το θέλουμε αυτό.
Ας καλλιεργηθεί ο κήπος μας από την αρχή.
Τουλάχιστον να νιώσουμε λίγη ευγνωμοσύνη για την μουσική που υπάρχει στον κόσμο.
Όσο και αν αλλάξουν τα πράγματα, η Αθήνα δεν θα καταλήξει χορταριασμένο ερείπιο.
*Ο Αντρέας Μαντάς είναι Ηθοποιός και Καταστασιακός.
