Τελευταία Μέρα του Απρίλη
Έσκαψε πολύ τις ψυχές μας αυτός ο μήνας./ Πρόσωπα σαν την βροχή./ Η Shirley Knight, μας είπε να έχουμε ανοιχτά τ’ αυτιά μας, όταν τελειώσει αυτή η βροχή./ Ο καιρός ζητάει πιο πολλά, περισσότερα, τα οποία δεν ξέρει να τα ονομάσει./ Οι γυναίκες ονειρεύονται φωτιές στους δρόμους, με τα λευκά ραβδιά τους, στις τυφλές εξόδους τους. [Αντρέας Μαντάς, Τριακοστή έκτη μέρα / Μονόκλ]
Ω ναι, Φίλε μου, πολύ τις έσκαψε τις ψυχές μας, αυτός, ο πιο αλλόκοτος Απρίλης που έχουμε ζήσει ποτέ. Ένας Απρίλης με το Κατάστημα Πλανήτης να έχει κατεβάσει τα ρολά, με μυαλά και καρδιές να έχουν βαρέσει μπιέλες, με τον Ζόφο να στέλνει δρεπανηφόρα άρματα να λιανίσουν ό,τι βρουν στον αφηνιασμένο δρόμο τους, με φίλες και φίλους να κυριεύονται από μια (λελογισμένη, δε λέω, αλλά διόλου ευπρόσδεκτη για μας) αμφιθυμία, με τα λατρεμένα μας στέκια να μένουν βουβά και σκοτεινά, με έναν ουρανό που δεν είναι πια ο sheltering sky, και με το έδαφος να τρέμει όπως σ᾽ εκείνη την ταινία του Luchino Visconti .
Ω ναι, Φίλε μου, πολύ τις έσκαψε τις ψυχές μας, αυτός, ο πιο αλλόκοτος Απρίλης που έχουμε ζήσει ποτέ. Αλλά διαπιστώσαμε, και απορούμε ακόμη για το πώς έγινε αυτό, ότι επιστρατεύσαμε έναν νοερό (αλλά εξόχως αποτελεσμάτικό) Ζορρό ενάντια στον Ζοφο, ότι συνεχίσαμε να είμαστε Farmers in the City, πωλητές θαυμάτων, σύγνεφα με παντελόνι, αμετανόητοι εγλεντζέδες, δεξιοτέχνες πιλότοι του μεταψυχεδελικού διαστημόπλοιου “Interstellar Overdrive’’, της Tenderness ακτιβιστές, ακόλουθοι του Debord & του Duchamp, ακόμη αμούστακα μειράκια (καίτοι με γενιάδες πλέον) που αντιλήφθηκαν ότι και στις πιο αντίξοες συνθήκες μπορείς να επιχειρήσεις το πέρασμα από τον homo sapiens στον homo ludens.
Ω ναι, Φίλε μου, πολύ τις έσκαψε τις ψυχές μας, αυτός, ο πιο αλλόκοτος Απρίλης που έχουμε ζήσει ποτέ. Καταφέραμε, αυτά τα τρελά τριάντα εικοσιτετράωρα, να κάνουμε χειροβομβίδες τις λέξεις, να τις κάνουμε αεροσκάφη που με μύρα ραίνουν τον ουρανό, να τις κάνουμε θεραπαινίδες της Mood for Love, να τις κάνουμε θραύσματα θραυσμάτων που θα συνθέσουν, όταν το επιτρέψει η στιγμή, το μεγαμυθιστόρημα MAFI/Αδούλωτη Κυψέλη, ένα έργο χίλιων μικρών ήλιων που θα τους παίζουμε σαν ζογκλέρ στα δάχτυλά μας τα διαλυμένα από τα σαπούνια και από τα αφηνιασμένα χτυπήματα στα πλήκτρα μιας παλιάς γραφομηχανής (Play the Piano Drunk Like a Percussion Instrument until the Fingers Begin to Bleed a Bit, θυμάσαι;), αλλά στα δάχτυλά μας που είναι, συνάμα και ακόμη, ανθοφόρες προεκτάσεις μυαλού & καρδιάς, φαντάροι/φορείς της αδάμαστης δημιουργικότητας και της συγκινημένης συντάραξης.
Ω ναι, Φίλε μου, πολύ τις έσκαψε τις ψυχές μας, αυτός, ο πιο αλλόκοτος Απρίλης που έχουμε ζήσει ποτέ. Τι μήνας! Ζήσαμε (και εξακολουθούμε να ζούμε) έναν ανεστραμμένο ντανταϊσμό, και αισθανόμαστε μολοντούτο ευνοημένοι (από την τύχη; από την αποκοτιά μας να ακολουθήσουμε ιδιαίτερους μέντορες & δασκάλους όταν ήμασταν πολύ νέοι;) και αισθανόμαστε εξοπλισμένοι έτσι ώστε όχι μόνον να μην ξεχάσουμε αυτά που ξέραμε αλλά να τα ατσαλώσουμε κι άλλο και σε πολλά απ᾽ αυτά να επιφυλάξουμε μια χρήση που ενισχύει τις αμυντικές γραμμές μας, εδώ, στο Νέο Άλαμουτ, εδώ στο πείσμον μπούνκερ της Φιλίας και του Έρωτος. Αργότερα θα εξετάσουμε περισσότερο συστηματικά την υφή αυτής της χρήσης, το φαινόμενο του να σταθούμε στα πόδια μας, να καρφώσουμε με ασημένιες πρόκες στο πάτωμα της κάμαράς μας το χαλί που ήθελαν κάποιοι (για τους οποίους πλέον σφυρίζουμε αδιάφορα) να τραβήξουν μπας και σωριαστούμε. Οφείλουμε να σημειώσουμε, παρεμπιπτόντως, ότι έχουμε διαπιστώσει πόσο φθοροποιό ανθυποσυναίσθημα είναι η ζήλεια και ότι της έχουμε ήδη δώσει τα παπούτσια στο χέρι και της δείξαμε αυστηρά την πόρτα.
Ω ναι, Φίλε μου, πολύ τις έσκαψε τις ψυχές μας, αυτός, ο πιο αλλόκοτος Απρίλης που έχουμε ζήσει ποτέ. Κι όμως, δεν είναι άραγε παρηγορητικό, ακόμα και αισιόδοξο το να ανακαλύπτεις ένα εξαίσιο εντελβάις στα ουράνια ορυχεία του Έβερεστ που είναι οι ψυχές μας; Δεν είναι άραγε θαυμαστό (και ίσως αυτό προκαλεί τον φθόνο που, ας επαναληφθεί, μας αφήνει παγερά αδιάφορους) το πόσες τρικλοποδιές βάλαμε στην κατάθλιψη και το πόσο παραπλανήσαμε τους περισπασμούς της παθητικότητας, για να επιδοθούμε στα γλέντια, αρχικά, στις γόνιμες συζητήσεις μετέπειτα, και κατόπιν σε μιαν ερωτική δημιουργικότητα; Δεν είναι αξιοθαύμαστο το πόσο ερωτευμένοι καταφέρνουμε να είμαστε σε καιρούς χαλεπούς και σε άνευ προηγουμένου καταστάσεις όπως ο Ζοφοεγκλεισμός;
Ω ναι, Φίλε μου, πολύ τις έσκαψε τις ψυχές μας, αυτός, ο πιο αλλόκοτος Απρίλης που έχουμε ζήσει ποτέ. Αλλά —ας είναι πάντα καλά οι λιγοστοί, μα πολύτιμοι φίλοι μας, ας είναι πάντα καλά τα Κερασένια Κορίτσια μας— κάθε εικοσιτετράωρο, εδώ, στην Πρώτη Γραμμή του Πυρός ενός ψυχονοητικού εμφύλιου σκατοπολέμου, εμμένουμε στις strong opinions μας, και ανακαλύπτουμε τους παιάνες και τους ύμνους που ενθαρρύνουν τη ρακένδυτη αλλά πάντα μάχιμη στρατιά μας, τη Συμμορία Σαίξπηρ. Παιάνες και ύμνους σαν αυτόν: Nobody gonna take my girl / I’m gonna keep her to the end / Nobody gonna have my girl / She stays close on every bend / Oooh she’s a killing machine / She’s got everything / Like a moving mouth body control /And everything / I love her I need her / I seed her / Yeah she turns me on /Alright hold on tight / I’m a highway star
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης / Αδούλωτη Κυψέλη, 30.04.2020
Tips
Pink Floyd / Interstellar Overdrive: https://www.youtube.com/watch?v=jDdepIhwru0
Deeo Purple / Highway Star: https://www.youtube.com/watch?v=UAKCR7kQMTQ
Ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης (Απρίλιος 1960) είναι συγγραφέας και σιτυασιονιστής.
