Αντρέας Μαντάς | Εικοστή ένατη μέρα

© Αντρέας Μαντάς

23 Απριλίου

Μέρα Εικοστή Ένατη

They burn without the knowledge Of why their lives were claimed, Hey hey, why their lives were claimed. As the smoke drifts skyward We search for those to blame

{Sickle Clowns, The Pretty Things}

Ένα μήνυμα θέλουμε όλοι.

Είμαστε αυτοί που είμαστε, και δεν έχουμε κανένα λόγο να θέλουμε να εμφανιζόμαστε διαφορετικοί ίσα ίσα για να θολώσουμε τα νερά και να καταστήσουμε αδύνατη την επικοινωνία με τους άλλους.

Έχω σκεφτεί πολλές φορές το απόλυτο σχέδιο.
Να συγκεντρωθούμε ένα εκατομμύριο κεφάλια και να ολοκληρώσουμε τη ‘Διαλεκτική της Φύσης’, του Engels.

Δυστυχώς, η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι πρόβλημα παιδείας.

Το τελευταίο διάστημα, των περισσότερων οι προσωπικότητες είναι αλλοτριωμένες από αυτή την κατάσταση, και γι’ αυτό σχεδόν όλοι μας ελπίζουμε σ’ ένα θαύμα.

Το θαύμα όμως μπορεί να είναι ένα οποιοδήποτε ζωτικό ψέμα.

Η ζωή δεν είναι πάντα μια ζούγκλα.
Στο άπειρο, χρόνος και χώρος δεν υπάρχει.
Στη γη δημιουργήσαμε τον χρόνο και τον χώρο.
Εκείνο που έχει αξία όμως, είναι το πνεύμα.
Αυτό αντέχει στη φθορά.

Όσες φορές θνητός
Τόσες φορές αθάνατος.
Κι ας οι λόγχες αυτού του πολέμου έχουν κουρελιάσει τα σύννεφα, τον ήλιο, και τις καρδιές μας.

Σκεφτομαι έντονα μια ταινία.
Την Μπαλάντα του Ναραγιάμα, του Imamura (οχι του Kinoshita).

Δεν μπορείς να κάτσεις στο όρος Ναραγιάμα, αν δεν χαθείς στη Νιρβάνα.
Αν δεν πιστέψεις πώς θα γίνεις πνεύμα.
Αν δεν πιστέψεις πώς όταν κοπάσει η μανία της φύσης, θ’ ακούσεις γλυκές φωνές, φωνές από τα βάθη των αιώνων.
Κι έτσι η φύση δεν γίνεται ποτέ άτακτη.

Γιάννη, θα σε ακούσω και δεν θα σταματήσω να μασάω λαίμαργα τον καιρό, δεν θα μ’ ενδιαφέρει η τετραγωνική ρίζα της λύπης, και ο ορίζοντας θα είναι πάντα ένα γαλάζιο μήλο.

Ένα μήνυμα θέλουμε όλοι.

*Ο Αντρέας Μαντάς είναι Ηθοποιός και Καταστασιακός.