12 Απριλίου
Μέρα Δέκατη Όγδοη
Είναι φορές, που νιώθω σαν τον άνθρωπο που τον καρτερούν να τον υποδεχτούν, και είναι φορές που νιώθω σαν τον Golyadkin, τον ήρωα του Dostoyevsky, στον ‘Διπλό Άνθρωπο’.
Εκείνα που δεν μπορώ να εξιστορήσω, είναι περισσότερα από αυτά που εξιστορώ.
Για περαιτέρω πληροφορίες σας παραπέμπω στο δωμάτιο των εραστών, στην ταινία ‘Η Σιωπή’, του Bergman.
Κοιτάζω έξω, κάποιοι άνθρωποι με μάσκες. Το μυαλό μου πάει στον Ζαν Λουί Μπαρό, ως Κύριο Κ., στην Δική, πάει στους υδατοφράκτες του Μάρνη, στη Φαίδρα του Racine, στην καταδίκη του Φάουστ, του Berlioz, στις ταινίες του Melies, στο Judex, του Louis Feuillade, στο σελίδες από το ημερολόγιο του σατανά, του Dreyer.
Μια ακόρεστη πείνα αυτές οι σκέψεις.
Μαίνομαι σαν τον Φιλοκτήτη, αξύριστος και άπλυτος.
Ο Θουκυδίδης, αναρωτιέται κάθε μέρα, με ποιο τρόπο μας έχουν σκοτώσει τις νύχτες μας.
Ο Εγγονόπουλος, όμως, λέει, πώς με το που σημάνουν τα μεσάνυχτα, γινόμαστε τα μεγάλα αυτόματα του μεσονυκτίου, και λέμε τα λόγια που λέει η ζωή, τα λόγια που λέει το κύμβαλον το αλαλάζον της αγάπης, ο χαλκός ο ηχών της αγάπης, και κοιμόμαστε ήσυχα.
Όλα τα παίζω, όλα τα χάνω.
Μετέωρος.
Πλανήθηκα ατελείωτα σ’ αυτούς τους δρόμους.
Που είναι η Ανοιξιάτικη βροχή;
Το χώμα που θα σβήσει τα ίχνη των ποδιών μου;
Τα πόδια μου να απλώσουν ρίζες θέλω, πέρα απ’ το υπόγειο και τα σκοτάδια.
Μετακινήσεις : 1, 2, 3, 4
Για να φτάσει από το Άλφα το Βέγα το φως, χρειάζεται τριαντατρία εκατομμύρια έτη φωτός.
Η ζωή δυστυχώς δεν αλλάζει με στίχους.
Από τότε που ανακαλύφθηκε το τζάμι, βλέπουμε μονάχα προς τα έξω.
Σαν πέρασμα του ανέμου, που μπαίνει μέσα απ’ τις τσιμούχες των παραθύρων, η μνήμη.
Άνοιξη μπαίνει ως το μυαλό.
Θα ήθελα να κρεμάσω την προσωπίδα σ’ ένα κλαδί.
Μακρινές αναμνήσεις, επιθυμίες της νεότητας, παιδικά όνειρα.
Θέλω να κυλιστώ σε σταγόνες δροσιάς.
Αιώνια δεν θα καίει η μυστική θυσία της Αγάπης;
Δεν έχουν όλα όσα μας ενθουσιάζουν το χρώμα της νύχτας;
Άπειρο και γλυκό ρίγος μας κατακλύζει.
Και τα όνειρα σπάνε τα δεσμά τους.
Σ’ αυτό που βλέπω αφιερώνω.
Εμάς.
Τον αέρα και τον δρόμο.
Το ευχαριστώ μου ψελλίζω,
Και δεν υπάρχει
Πέτρα
Αεράκι
Ρυάκι
Που να μην είναι μέσα η Αγάπη.
*Ο Αντρέας Μαντάς είναι Ηθοποιός και Καταστασιακός.
