10 Απριλίου
Μέρα Δέκατη Έκτη
Είμαι ένας 32χρονος, μόνος με ένα κομμάτι χαρτί.
Τί είμαστε;
Άγνωστοι, χαμένοι μέσα σ’ όλους τους άλλους, με μόνα σημεία συνάντησης, τον τρόπο που βλέπουν τα μάτια μας.
Μπορεί ο καθένας να νιώσει στα μελίγγια του, τον πυρετό της πόλης. Μιας πόλης πνιγμένης, παραλυμένης απ’ τον φόβο.
Ποιός είναι αυτός που θα παίξει με την ιστορία;
Εγώ, παίζω με το κουμπί του πορτατίφ, για να σκεφτώ. Το σκοτάδι φέρνει τις πιο δυνατές σκέψεις, αλλά και τον ύπνο.
Είδαμε ταυτόχρονα το ‘Μακρύ ταξίδι της μέρας στη νύχτα’, και ταξίδεψαν οι φωνές μας στην άκρη της γραμμής.
Μιας γραμμής, η οποία είναι χειρονομία. Ένα συναίσθημα καινούργιο κάθε φορά.
Ο Alan Price παίζει το ‘Arrival’, στο πιάνο και κονταροχτυπιέται με τον Mal Waldron, που παίζει το ‘All Alone’.
Όλοι το λέμε μυστήριο, κανένας με τ’ όνομα του.
Εγώ, λέω, ότι οι φεγγαροθεοί, έχουν φορτώσει στους ώμους τους, την αγάπη.
Και ποτάμια με μυρωδάτο σπέρμα έχουν ραντίσει.
Και γω ραντίζω με αίμα τις σκέψεις μου.
Για να σπάσει το κουκούλι
Για να παίξει η πεταλούδα μου
Με το φως.
Τα πληρώνουμε όλα αυτόν τον αιώνα, και για τους προηγούμενους.
Τις αμαρτίες του Πάρη
Τις υπερβολές του Jules Verne
Τα μάτια του Huxley
Τα φρύδια του Freud
Τα μάτια του Blake.
Του εαυτού μας, η οδύσσεια, είναι ατέρμονη, πλέον, και κατάγεται από τις ονειροβασίες και από τις αποτυχημένες προφητείες.
Στα όνειρα μου, βλέπω τα σπίτια που έζησα.
Ο Foster Wallace, κρατώντας μια φωτογραφία του Αγίου Ιγνατίου, μου λέει : Όποιος δεν μπορεί να ελέγχει τον εαυτό του, δεν έχει φρόνηση, κι αυτός που δεν μπορεί να ελέγχει τον εαυτό του, δεν έχει την δύναμη να αυτοσυγκεντρωθεί, κι αφού δεν μπορεί να συγκεντρωθεί, δεν θα έχει τη γαλήνη.
Πώς θα φτάσει στην ευτυχία;
Ο Πρόξενος, μου φωνάζει : No Se Puede Vivir Sin Amar
Ο Ίκαρος, έχει γενέθλια σήμερα.
Υποψιάζομαι ότι θα μου απαγγείλει Ινδιάνικα ποιήματα.
Θα απαγγέλλουμε εναλλάξ:
Κάνε καλό στον άνθρωπο που έχει νου και γνώση
Μα μην προσμένεις άδικα για να σου το πληρώσει
Κι αν κάνεις καμιά φορά κακό για να σε τολμήσει
Θα τρέξει με τα χέρια του για να βοηθήσει
Στο σκύλο χαράσσεται βαθειά η ευγνωμοσύνη
Αλλά όμως στον άνθρωπο περνάει γρήγορα και σβήνει.
Ξέρω πως θα κυλήσει η μέρα.
Θα την ονομάσουμε ‘Φυγή στην ώρα του Λύκου’.
Αυτή η ώρα
Αυτή η ταινία με έχει βαθύτατα επηρεάσει.
Είναι η σκηνή, που έχουν αφήσει μόνο του τον Tamino, στον κήπο του παλατιού. Κάνει κρύο, και ο Tamino, υποφέρει από αμφιβολία και απόγνωση.
Φωνάζει : Νύχτα Σκοτεινή ! Πότε θα βρω στο σκοτάδι φως;
Η χορωδία απαντάει μέσα από το ναό : Σύντομα, σύντομα ή ποτέ πια.
Ο Tamino, λέει : Απαντήστε μου, πνεύματα, κρυφά, ζεί η Pamina;
Η χορωδία του απαντάει : Η Pamina, η Pamina ζεί ακόμη.
Στην ερώτηση αν η Pamina ζεί, η μουσική ανάγει ερμηνεύοντας την απλή ερώτηση στην μέγιστη των ερωτήσεων.
Ζει ο έρωτας; Είναι ο έρωτας πραγματικός;
Η απάντηση έρχεται ταραγμένη, αλλά ελπιδοφόρα, με έναν κατακερματισμό του ονόματος της Pamina.
Η Pa – mi – na , ζεί ακόμη.
Δεν πρόκειται για ερώτηση που αφορά στο όνομα μιας γοητευτικής γυναίκας, είναι μια κωδικοποιημένη λέξη για τον έρωτα.
Η Pa – mi – na , ζεί.
Ο έρωτας υπάρχει.
Ναι. Είναι πραγματικός στον κόσμο των ανθρώπων.
Η κάμερα, παίρνει ένα πανοραμικό πλάνο των δαιμόνων, οι οποίοι μέσα από την δύναμη της μουσικής αναπαύονται και σταματάνε για να σταματήσει με την σειρά της, η κάμερα, στο πρόσωπο της Liv Ullmann.
Στο πρόσωπο της, είναι η αγάπη, τρυφερή, που αποφασίζει να ζήσει.
Μεγαλείο!
Πάω να ετοιμαστώ, να γιορτάσω με τον φίλο μου, τα εξήντα του χρόνια.
*Ο Αντρέας Μαντάς είναι Ηθοποιός και Καταστασιακός.
