31 Μαρτίου
Μέρα Έκτη
Death tripped down the corridor, changing step, struck out here and there, danced pirouettes;
often I felt his breath on my face when he was miles away;
often I fell asleep and dreamed while he stood leaning over my bed
Arthur Koestler, Dialogue with Death
Η γαλήνη θα βρεθεί στη σιωπηλή αγάπη.
Υπάρχει η συνείδηση και το άτομο. Πρέπει να μιλάει κανείς. Το να αγαπάει κανείς καταντά κόλαση.
Τι θα κάνω έναν ουρανό όμως στερημένο από την αγάπη μου;
Σκέφτομαι αυτό που είπε ο Stendhal ‘ Πρίν ερωτευτώ ήμουν μικρός, ακριβώς γιατί μερικές φορές είχε προσπαθήσει να φανώ μεγάλος’.
Κοιμάται και ξυπνάει με τον ‘Μύθο του Σισύφου’
Εγώ σκέφτομαι τον χώρο. Τον χώρο που κατακτήσαμε. Εκεί όπου θα διαβάσουμε τα πάντα για το σινεμά, Heidegger, Kierkegaard, Jaspers.
Ξύπνημα, τραμ, κάποιες ώρες στο γραφείο..
Θα μπορούσε να είναι τίτλος το όνομα του βιβλίου του Gissing, ‘Born in Exile’.
Σιωπή σήμερα.
Η σιωπή, όπως λέει, ο Heidegger, είναι ο αυθεντικός τρόπος ομιλίας. Σωπαίνει μόνο αυτός που μπορεί να μιλήσει.
Σιωπή.
Πώς να σιωπήσω με λέξεις;
Τελευταία μέρα του Μάρτη η σημερινή.
Τι άλλο μου επιφυλάσσει;
‘I’m not your fucking friend’, λέει ο Baxter Dury.
C’est n’est pas mon probleme
Je ne snis pas ton chien
Όμως ζωή, είτε σημαίνει κουράγιο, είτε παύει να είναι ζωή.
Κολυμπάω σ’ έναν ωκεανό σημάτων, όπως θα’ λεγε ο Barthes, κι αν δεν μάθω σημειολογικό ‘κολύμπι’, θα καταποντιστώ στα βάθη της σημειολογικής μου αμάθειας, όπως θα έλεγε ο Eco.
Η γλώσσα των σημείων είναι μαγευτική.
Τον περίμενα πώς και πώς αυτόν τον Απρίλη.
Γιατί μνήμη και αθανασία, είναι το ίδιο πράγμα.
Και θα ήμουν κάτι ανάμεσα σαν τον Lord Byron και ήρωα από ταινία του Nagisa Oshima.
Οι ερωτευμένοι, δεν καταλαβαίνουν τίποτα απ’την ‘ηθική διάσταση’ του έρωτα, με την ίδια έννοια, που η βροχή δεν καταλαβαίνει τίποτα για το καλό ή τη ζημιά που μπορεί να προκαλέσει.
Τα φιλολογικά μου φαντάσματα, είναι έτοιμα και πάλι να δράσουν.
Μία Φάτα Μοργκάνα ο έρωτας. Το ονειρικό, το φανταστικό και το πραγματικό, αποτελούν την ‘πραγματικότητα του Έρωτα’, που όντας πάνω στην πραγματικότητα, δεν παύει για τον λόγο αυτό να είναι μια πραγματικότητα οδυνηρά παρούσα σε κάθε ερωτευμένο.
Ταξίδι στο σπίτι. Άλλη μια μέρα
Πώς το είπε αυτό, ο Basho;
Α! Ναι.
Ζωή είναι το ταξίδι
Το ταξίδι είναι σπίτι
Τα όνειρα παίζουν μεγάλο ρόλο. Πάντοτε, αλλά ειδικά αυτές τις μέρες.
Τις νύχτες πριν κοιμηθώ, κάθομαι και τα προετοιμάζω. Και βλέπω :
Τα δάκρυα να γίνονται σταλακτίτες
Και τα φιλιά γαρίφαλα.
Αυτές τις μέρες, το ξέρω ότι θα μιλάω μόνο για τον Απρίλη.
Η μόνη αμαρτία είναι που αναρωτηθήκαμε ή μάλλον που αναρωτιόμαστε εξακολουθητικά.
Θα ψιθυρίσω ένα ‘Με συγχωρείτε’, και θα μπω στο δωμάτιο μου.
Όλο αυτό που ζούμε το τελευταίο διάστημα, μου φαντάζει μια διαρκής ‘Ορέστεια’.
Βγαίνω στο μπαλκόνι.
Τί αέρας φυσάει τώρα!
Όσος χρειάζεται για να πάρει μακριά το Μικρούτσικο σύννεφο που τόση ώρα παίζει με τον ήλιο.
Στο μπαλκόνι απέναντι, δύο νεαρά κορίτσια μιλούν με κάποιον (δεν τον βλέπω).
Μυρίζει ο αέρας από το φαγητό που φτιάχνουν στον κάτω όροφο.
Ακούω γρρρ, γρρρ, γρρρ…
Πόσο αργά γυρνάνε τα γρανάζια της αιωνιότητας;
Ζωή! Τί παράξενη που είσαι. Περιμένω την ημέρα, που αυτός ο ‘πόλεμος’, θα σταματήσει.
Σχηματίζω έναν ελιγμό, που μάλλον είναι δύσκολο να τον παρακολουθήσει κάποιος. Είναι αυτά τα δύο επίπεδα, το ένα γεωμετρικά καθαρμένο και το άλλο είναι γεμάτο θάλασσα, άμμο, έναν Ιούλιο που βάζει φωτιά στο φεγγάρι του, λυτά μαλλιά.
Στην πραγματικότητα με ενδιαφέρει το δεύτερο.
Σου ετοιμάζω τον ταξιδιωτικό σου σάκο.
Τι σου ανήκει;
Ο στίχος του Holderlin : But where there is danger | a rescuing element grows as well
Ο πίνακας του Vermeer : A Girl Asleep
Ο στίχος του Dante : So perfect is the beauty of her face
Ο στίχος του Novalis: Infinite and mysterious | thrill through us a sweet trembling
Ο πίνακας του Matisse : Blue Nude II
Ο στίχος του Ungaretti : I have never been so coupled to life
Ο πίνακας του Rothko : Untitled
Ο στίχος του Yeats : Wine comes in at the mouth | and love comes in at the eye
Ο πίνακας του Alfred Altdorfer : Birth of the Virgin
Ο πίνακας του Gauguin : Yellow Christ
Ο στίχος του Cohen : If the sea were sand alone, and the flowers made of stone, and no one that you hurt could ever heal. Well that’s how broken I would be, what my life would seem to me, if I didn’t have your love to make it real
Όταν θα κοιτάξω το ρολόι μου, θα είναι ακριβώς : Απρίλης παρά πέντε!
*Ο Αντρέας Μαντάς είναι Ηθοποιός και Καταστασιακός.
