29 Μαρτίου
Μέρα Τέταρτη
Well I woke up Sunday Mornin’,
With no way to hold my head
That didn’t hurt
Kris Kristofferson
Ώσπου να θυμηθείς ποιος είσαι και τί λες, εγώ θα πω το τραγούδι.
Έχει βυθιστεί στα μάτια μου αυτή η ξένη πόλη. Έχει κρύο και έχει ένα θαμπό ήλιο που σου φέρνει δάκρυα.
Μου ‘ρχεται στο νου, η μεγάλη παρέλαση που έκανε ο θίασος στην πολιτεία των καταραμένων.
Κυριακή ήταν και τότε, κι ούτε ένας δεν άκουσε τις φωνές μας στον βυθό που μας είχε καταβροχθίσει.
Εγώ απλώς είμαι ένας φωτογράφος της ιστορίας.
Θα’ θελα να γίνω ο επώνυμος δολοφόνος του κόσμου.
Να σκοτώνω τη λησμονιά και να ανασταίνω τις μνήμες.
Αλλά νιώθω σαν τον Bill Murray στο ‘Groundhog Day’. Η αλήθεια είναι όμως ότι όλο μου το είναι κραυγάζει όχι δεν είσαι. Είσαι ο Alan Bates στο ‘The Shout’, του Skolimowski ή στο ‘An Unmarried Woman’, του Paul Mazursky.
Ο φίλος μου, ο Κώστας Βασαρδάνης έχει περιγράψει τον εαυτό του ως έναν ημιπαράφρονα που τελευταία στιγμή τη γλιτώνει. Πόσες φορές άραγε να έχω γλιτώσει εγώ;…
Η φρέσκια και δυνατή φωνή του Mayakovsky πλανιέται ακόμη στην Ευρώπη με αντίλαλο κατά τα νότια, τη κραυγή του Τούρκου Nazim Hikmet.
Στην Ιταλία ο Ungaretti, στην Ισπανία ο Salinas, ο Lorca, ο Altolaguirre, ο Aleixandre, ο Albertti.
Στην Ελλάδα, ο Καρυωτάκης σήμανε την διάλυση ενός κόσμου και την ανάγκη της γέννησης ενός καινούργιου.
Πέρυσι τέτοια μέρα έφυγε η Agnes Varda. Οι ταινίες της έμοιαζαν με τον Covid – 19. Φτιαγμένες από την επιφάνεια της επιφάνειας των πραγμάτων, τα οποία παρατηρούσε προσεχτικά και κατέγραφε συνειδητά.
Πίσω απ’ αυτήν την επιφάνεια, υπήρχε ένας κόσμος ολόκληρος, έτοιμος να κομματιάσει αυτήν την επιφάνεια και να αποκαλύψει τα σωθικά της…
Η αρπαγή των παιδικών χρόνων είναι, στον τομέα της ευαισθησίας, μια μηχανή εντελώς δαιμονική που όταν φτάσει στην αποσύνδεση της, μας αφήνει έκθαμβους.
Χθες με τον Ίκαρο, θυμηθήκαμε τη λέξη καλιακούτσα.
Αλήθεια, αν την είχε μάθει ο David Foster Wallace, θα την χρησιμοποιούσε κάπου; Πώς θα την πρόφερε;
Το μυθιστόρημα που γράφουμε, εκτυλίσσεται στο παρόν, όπως η ζωή. Το τετελεσμένο δεν αποτελεί μυθιστορηματικό υλικό παρά μόνο επιφανειακά. Το βλέπουμε σαν ένα παρόν με αισθητική απόσταση, σαν ένα κόλπο σκηνοθεσίας.
Τα πράγματα ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μας. Η ανυπομονησία μας, η άγνοια μας, η αναμονή μας.
Ο χρόνος είναι εντελώς προσωπική μας δημιουργία.
Μονολογούμε, σαν τον ηλίθιο στο ‘The Sound and the Fury’, του Faulkner.
Είναι το άδειασμα με ψελλίσματα μιας ακατέργαστης μνήμης, που συνοψίζει σε μερικές προτάσεις μια περίοδο αρκετών χρόνων κι ύστερα απλώνεται και απλώνεται ασταμάτητα πάνω σ’ ένα μηδαμινό γεγονός.
Όπως συμβαίνει και με τις αληθινές μας μνήμες.
Η ανάγλυφη προβολή ορισμένων στοιχείων δε λείπει φυσικά, αλλά κατανέμεται σοφά στην τύχη.
Χθες φάγαμε μια υπέροχη ομελέτα, εγώ και ο Κοσμόπουλος, από τα χέρια του Μπαμπασάκη.
Προσέχουμε πολύ. Μιλάμε και επικοινωνούμε σαν τον Oskar, τον ήρωα από το ‘The Tin Drum’, του Gunter Grass.
Έτσι κι εμείς, όλη αυτή την περίοδο του εγκλεισμού αρνούμαστε να μεγαλώσουμε.
Μίλησα πάλι μαζί σου.
Σου είπα ότι ο Oskar, είναι ο μυθικός πρόγονος όλων των σημερινών αμφισβητιών, κι ότι όταν χτυπήσουν τα μεσάνυχτα, δεν είναι νύχτα.
Ότι πρέπει να υπομείνουμε. Κι όταν πειστούμε ότι όλο αυτό μπήκε στη ντουλάπα, θα ανοίξουμε το παράθυρο με προσοχή και θα κοιτάξουμε το φως των άστρων.
Θα είναι άλλο φως.
*Ο Αντρέας Μαντάς είναι Ηθοποιός και Καταστασιακός.
