Η χριστουγεννιάτικη μπάλα με τ΄ ασημένια και τα κόκκινα γκλίτερ στιφογυρνάει σαν σβούρα στο κρύο μάρμαρο. «Εκτός από την μπάλα σου ΄φερα κι ένα χρυσό κασκόλ. Απο ΄κείνα τα μάλλινα με τα φτερά που σου άρεσαν να φοράς. Γκλίτερ και χρυσό. Όλα όσα αγαπούσες». Μιλούσα για πολλή ώρα, μα τα μάτια στην φωτογραφία με κοιτούσαν παγωμένα.
…
«Έλα Ελσάκι μου! Πάμε να πάρουμε κάστανα μέχρι να τελειώσει η Λένα το χάζεμα.», μου’λέγε ο Βασίλης δίνοντάς μου ένα ζεστό φιλί στο μάγουλο. Πάντα παίρναμε κάστανα από εκείνον τον παππούλη στην Πλατεία Ειρήνης που μας τα έδινε στο χωνάκι μαζί με τις ευχές του.
Αρχές του ’90 ήμασταν ακόμη φοιτητές στο Πολυτεχνείο, όταν είχαμε καθιερώσει μέσα Δεκεμβρίου τη βόλτα στο χριστουγεννιάτικο κέντρο της Αθήνας. Γύρω στις δέκα το πρωί μπαίναμε στο λεωφορείο από την Ιπποκράτους για να κατεβούμε στην Ακαδημίας και μετά ξεκινούσε ο ποδαρόδρομος. Εγώ, η Λένα και ο Βασίλης, νησιώτες και οι τρεις από διαφορετικούς τόπους βρεθήκαμε στο ίδιο Πανεπιστήμιο και γίναμε αμέσως κολλητοί.
Θυμάμαι την Λένα στο λεωφορείο να βγάζει πάντα ένα μανταρίνι από την τσάντα της και να μπήγει τα δάχτυλα της στη σάρκα του για να το ξεφλουδίσει. Όταν την κοιτούσα με το ύφος «γιατί το κάνεις αυτό;» έλεγε πάντα δυνατά «για να μυρίσει λίγο όμορφα εδώ μέσα. Θες ένα για να ξυπνήσεις;» Δεν ήμουν καθόλου ομιλητική τα πρωινά και οι άλλοι δυο με πείραζαν ασταμάτητα μέχρι να εκνευριστώ για να σωπάσουν.
Ο Βασίλης κολλούσε το πρόσωπό του στο τζάμι και μας σιγοψιθύριζε ιστορίες που έφτιαχνε από το αχνισμένο παράθυρο: «στα βιβλιοπωλεία κρύβονται πίσω από τα ράφια οι συγγραφείς- περίεργοι τύποι- και ρίχνουν κλεφτές ματιές στον κόσμο διερωτώμενοι αν οι πελάτες αγοράζουν τα βιβλία τους. Βάζουν στοιχήματα μεταξύ τους, ποιού το βιβλίο θα πουλήσει καλύτερα και βγάζουν κραυγές υστερίας κάθε φορά που κάποιος κρατά στα χέρια του το δικό τους. Τι ψώνια! Ρε κορίτσια, αυτός ο νόστιμος δικηγόρος με τη γραβάτα και το κουστούμι σίγουρα θα’ θελε τώρα να φοράει πυτζάμες και παντόφλες με ταράνδους και να χοροπηδά στον καναπέ του σπιτιού του».
«Μου λείπουν οι ιστορίες του λεωφορείου, Βασίλη. Μόνο εσύ σκαρφιζόσουν τέτοια τρελά σενάρια. Κι εγώ σου’ λεγα συχνά πως ο κινηματογράφος χάνει ένα μεγάλο ταλέντο. Τότε εσύ μου ‘κλεινες το στόμα με το δάχτυλο και συνέχιζες να μιλάς ασταμάτητα. Μου λείπουν τα ξενύχτια, τα σινεμά και οι κουβέντες μας στα σκαλιά της πολυκατοικίας σου». Και η χριστουγεννιάτικη μπάλα γυρνάει ξανά σαν σβούρα πάνω στο άσπρο μάρμαρο αφήνοντας μικρά γκλίτερ δεξιά κι αριστερά.
Τότε άκουγα τη Λένα και τον Βασίλη να μουρμουρίζουν μέχρι να φτάσουμε στο τέρμα της γραμμής. Άσε που με εκνεύριζε η κίνηση στους δρόμους, που γινόταν ακόμη πιο αφόρητη λόγω των ημερών. Μόλις κατεβαίναμε από το λεωφορείο, η Λένα μάς έφτιαχνε τα κασκόλ με μητρική φροντίδα και ξεκινούσε τον τρελό βηματισμό της. «Μην καθυστερείτε, βρε παιδιά. Να προλάβουμε να ψωνίσουμε πριν πλακώσει ο πολύς κόσμος». Κι εμείς χασκογελούσαμε μαζί της. Μόνο όταν η Λένα έβλεπε μια μάνα να κάθεται στο πεζοδρόμιο και να κρατάει στην αγκαλιά το παιδί της, σταματούσε κι έπαιρνε βαριά ανάσα αφήνοντας λίγες δραχμές στο πλαστικό ποτήρι που είχε στο λερωμένο χέρι της.
Η βόλτα μας διαρκούσε ώρες κι ο κάθενας απ΄τους τρεις μας έψαχνε για τα δικά του χριστουγεννιάτικα στολίδια και τα δώρα για εκείνους που μας περίμεναν να επιστρέψουμε στο πατρικό μας τις ημέρες των γιορτών. Ο Βασίλης τρελαινόταν με τα γυαλιστερά κι έντονα χρώματα στα ρούχα κι έμοιαζε τόσο χαρούμενος κι ευτυχισμένος όταν τα δοκίμαζε. Λάτρευε τα αδέσποτα γατιά, τα ζεστά κάστανα και τα Χριστούγεννα. Έβαφε συχνά το πρόσωπό του με χρυσαφιά και ασημένια γκλίτερ κι αγαπούσε τα αγόρια, κάτι που δεν άρεσε ποτέ στους γονείς του. Δεν ντρεπόταν γι΄αυτό που ήταν, μα φοβόταν πως οι άλλοι δεν άντεχαν τη δική του πολύχρωμη χαρά. Ένα ψηλό και καχεκτικό αγόρι με ξανθά μαλλιά, έκρυβε πίσω από το λαμπερό του χαμόγελο μια λύπη για εκείνο το άλλο αγόρι με το ΗΙV που δεν του είπε ποτέ όλη την αλήθεια.
«Ελσάκι, θα μ΄αγαπάς εσύ όταν οι δικοί μου σταματήσουν να το κάνουν; Ακόμα και τώρα με το ΗΙV μου; Όταν θα γίνεις μεγάλη αρχιτέκτονας θα με αφήνεις να βάζω άπειρη λάμψη στα χαλιά και τις κουρτίνες των σπιτιών σου;», με ρωτούσε με παιδική αφέλεια όταν καταλήγαμε να πίνουμε μετά τη βόλτα μας σε κάποιο μπαρ κάπου στα Εξάρχεια. Εκεί μιλούσαμε για τις λαχτάρες και τους έρωτές μας, την πίστη και την απιστία, την προδοσία και το θάρρος όλων εκείνων που αποτελούσαν τον μικρόκοσμό μας.
…
«Είναι μέσα Δεκεμβρίου Βασίλη και χθες κατέβηκα στο κέντρο. Η Λένα περιμένει το δεύτερό της παιδί και δεν κατάφερε να ρθεί μαζί μου. Σου πήρα και κάστανα. Ο παππούλης δεν είναι πια στην Πλατεία Ειρήνης. Τις προάλλες βρήκα ένα μικρό γατί έξω απ’ το γραφείο μου. Το πήρα στο σπίτι. Το έβαλα να κοιμάται σ΄ένα πολύχρωμο χαλάκι στο σαλόνι. Είμαι σίγουρη πως θα το λάτρευες. Μου λείπεις πολύ».
Άρχισε να νυχτώνει όταν έφυγα από το νεκροταφείο. Στην ταφόπλακα άφησα την χριστουγεννιάτικη μπάλα, τα κάστανα, το κασκόλ και τη φωτογραφία του Βασίλη. Όλοι οι δρόμοι ήταν στολισμένοι με χρυσά κι ασημένια φώτα κι ο κόσμος περπατούσε με ένα αίσθημα ευφροσύνης.
*
Η Μαρία Τζιαούρη-Χίλμερ γεννήθηκε το 1972 στην Αμμόχωστο της Κύπρου. Έχει κάνει σπουδές Φιλολογίας και Μουσικής στην Αθήνα και μετεκπαίδευση στην Πολιτιστική Διαχείριση στη Γερμανία. Εκεί παρακολουθήσει σεμινάρια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στο Τμήμα Νεοελληνικών Σπουδών του Ludwig-Maximilians-Universität München (LMU). Εργάστηκε στην ιδιωτική εκπαίδευση και στο Μέγαρο Μουσικής στην Αθήνα. Στο Μόναχο δούλεψε ως φιλόλογος στο Ελληνικό Σπίτι και διοργάνωσε πολιτιστικές εκδηλώσεις στο Gasteig (Black Box), στο Steinway Haus, στην Galery Camera Artis κ.ά. Από το 2009 ζει μόνιμα και εργάζεται στην Κύπρο ως φιλόλογος στη δημόσια εκπαίδευση. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής στην Αθήνα. Διατηρεί το ιστολόγιο marouthki. Ποιήματα και διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί στα ελληνικά διαδικτυακά περιοδικά The Greek Cloud, Fractal, Φρέαρ κ.ά. Είχε τη γενική επιμέλεια της έκδοσης του λογοτεχνικού φωτογραφικού άλμπουμ The story of a moment (Wunderart Productions, Κύπρος 2017) καθώς και του συλλογικού λογοτεχνικού έργου ΛΑΙΜΑΡΓΑ (Εκδόσεις Ακτίς, Ιανουάριος 2019).
