Κάθε βράδυ βουτάω απ’ τα παράθυρα του πρώτου ορόφου. Δυστυχώς, δεν έχω αποκτήσει κανένα σημάδι. Ούτε μια τρύπα στο κρανίο. Αρχικά, στάθηκε αδύνατο να κρατηθώ στο ύψος των περιστάσεων. Βούτηξα απ’ το δεύτερο, το τρίτο, το πέμπτο πάτωμα. Καμία διαφορά. Αν δεν έχεις προνοήσει για τραύματα δεν υπάρχει ελπίδα. Η πληγή δεν σου χαρίζεται.
Όταν δεν βουτώ, μετρώ νεκρούς για να παραμένω ξύπνιος. Ο ύπνος δεν περιλαμβάνεται στα άμεσα σχέδια μου.
Δεν πίνω. Το ποτό εξατμίζεται μόλις φτάσει στο στομάχι. Δεν καπνίζω. Το τσιγάρο δεν προσφέρει τον θάνατο που ονειρεύομαι για τα πνευμόνια μου. Δεν συναναστρέφομαι. Οι άνθρωποι προκύπτουν.
Διαβάζω όσα έχουν γραφτεί για άλλους και τα προσαρμόζω στον εαυτό μου. Προσπαθώ να μαντεύω το παρελθόν. Σπάνια οι προβλέψεις μου πέφτουν μέσα. Η μόνη φλυαρία που επιβάλλω στον εαυτό μου είναι η σιωπή. Κι αυτή μετά τις πέντε το ξημέρωμα. Αφού πρώτα καρφωθεί ο μεταλλικός κάδος στο απορριμματοφόρο του Δήμου.
