Μαργαρίτα Παπαμίχου | Ένα ποίημα

© Lee Friedlander

άκουσέ με
είμαι μια νότα κρεμασμένη στα σύρματα
φεύγουν τα χελιδόνια
τους κρατώ ένα λα
ξεμακραίνουν νομίζουν πως φεύγουν

κοίταξέ με
είμαι το λουλούδι στο βάζο σου
σε λίγο θα χάσω
το χρώμα μου πράσινο
λίγο ακόμα και δε θα μυρίζω πια
εσύ δε με έκοψες;
εσύ δε με θαύμασες;
εσύ δε με έδειξες;

απαθανάτισέ με
εγώ το πουλέν σου
εσύ που με ξέρεις καλά

θυμάμαι τα χέρια σου
όταν με κράταγες
με περιέφερες
όλοι με θαύμαζαν
το έργο τέχνης σου

ύστερα το μουσείο έπεσε
έμεινα άγαλμα
στα σπασμένα κομμάτια μου
μικρές συγκολλήσεις

άγγιξέ με
εγώ είμαι αυτό
και εκείνο και το άλλο
εγώ κι αυτό

δέξου με
τώρα που αρχίζεις να με αναγνωρίζεις
σαν κάτι να μου θυμίζεις
ποιος είσαι
και πότε πέσαμε στον έρωτα
άγνωστε ξένε
για που τραβάς


Η Μαργαρίτα Παπαμίχου γεννήθηκε το 1969 και μεγάλωσε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός σε δημόσιο σχολείο και δραστηριοποιείται στο χώρο της εκπαίδευσης ως εμψυχώτρια Θεατρικού παιχνιδιού. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. Το 2018 βραβεύτηκε με τον πρώτο έπαινο στην κατηγορία ποίηση στον 8ο  Λογοτεχνικό διαγωνισμό Ποίησης και Διηγήματος «Δημήτριος Βικέλας».