[Ανώνυμος πόνος]
Έμαθα πια.
Κάθε μέρα,
κοιτάζω στον καθρέφτη το πρόσωπο μου.
Ρυτίδες, ρωγμές, ράγες του πόνου.
Τις κοιτάζω.
Γνωριζόμαστε πλέον.
Μα σήμερα, αυτό το σημάδι με τρομάζει.
Δεν το αναγνωρίζω,
δεν ξέρω πώς να πονέσω,
δεν ξέρω τι όνομα να του δώσω.
Πώς με τρομάζει αυτός, ο ανώνυμος πόνος!
[Επέλεξα την άνοιξη]
Ο πάγος έλιωσε.
Το νερό λευτερώθηκε.
Ένα πουλί γαντζωμένο στην πρύμνη
κι εγώ μες στη βάρκα.
Άνοιξη.
Τα στοιχεία του ποταμού στο σώμα μου,
τα στοιχειά του τριγύρω μου·
όλα αιώνια.
Κι εγώ, επέλεξα την άνοιξη
στον δικό μου Αχέροντα,
να τ’ αποχαιρετίσω.
Χρήστος Παπουτσής - Το ασυγκίνητο ποτάμι – Δρόμων, 2018
